Ίντριγκες Και Πάθη

Κεφάλαιο 10ο

Η Νοέλια ήξερε πως της είχε δώσει τη δυνατότητα να φύγει. Ένα απ' τα πολλά εμπόδια της διαφυγής της είχε αποτραπεί και της άνοιγε τον δρόμο προς μια σίγουρη νίκη: την ελευθερία. Ωστόσο, ήταν σίγουρη πως ο Λεονάρντο τη δοκίμαζε. Ήθελε να δει αν μπορεί να της έχει εμπιστοσύνη, ιδίως τώρα που της υποσχέθηκε ότι θα ανακάλυπτε την αλήθεια. Μια αλήθεια που ίδια ήξερε πως θα την αθώωνε. Σίγουρα θα ήταν ανόητη αν το έβαζε στα πόδια τώρα που όδευε προς την εξασφάλιση της ελευθερίας της...αν δηλαδή όλα πήγαιναν κατ' ευχήν και οι ελπίδες της δεν συνθλίβονταν για ακόμα μια φορά. 

  Η καρδιά της χτυπούσε γοργά μέσα στο στήθος της. Η αδημονία τής έκαιγε τα σωθικά. Ξαφνικά αισθάνθηκε μια βαθιά επιθυμία. Ήθελε να πάει στον Λεονάρντο και να τον παρακαλέσει να κάνει ένα τηλεφώνημα. Ήταν σίγουρη βέβαια πως θα αρνιόταν, αλλά της έλειπε πραγματικά η φίλη της. Όλα όσα του διηγήθηκε, της δημιούργησαν μια έντονη νοσταλγία, ή μελαγχολία...σίγουρα πάντως ένα μεγάλο κενό μέσα στο στήθος. 

  Σηκώθηκε απ' το κρεβάτι αποφασισμένη να πάει να τον βρει, όταν στο μυαλό της ήρθε το φιλί τους και κυρίως η αίσθηση του κορμιού του πάνω στο δικό της. Αμέσως επέστρεψε στο κρεβάτι. Όχι, δεν θα πήγαινε. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και η σκέψη του Λεονάρντο στο κρεβάτι, έκανε τα μάγουλά της να καίνε  και το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει βαριά. Δεν ήταν σίγουρη πως θα εξελισσόταν ούτε καν μια δίλεπτη συζήτηση μεταξύ τους μετά απ' ότι συνέβη. Θα τον παρακαλούσε την επόμενη μέρα, όταν τα γεγονότα εκείνης της νύχτας είχαν κάπως ξεθυμάνει. 

Μπήκε κάτω απ' τα σκεπάσματα και προσευχήθηκε να πήγαιναν όλα καλά και η ζωή της να γινόταν πάλι φυσιολογική.

***

Την επόμενη μέρα, η Λάνα μπήκε στο δωμάτιο της φωνάζοντας να ξυπνήσει.

«Πρέπει να σηκωθείτε, ο κ. Μελέντεζ παίρνει ήδη πρωινό» είπε καθώς η Νοέλια μουρμούριζε μισοκοιμισμένη.

«Αχ, έχει θυμώσει πολύ που δεν σας ξύπνησα νωρίτερα, αλλά δεν είχα ιδέα ότι σήμερα θα πηγαίνατε μαζί στο γραφείο. Νομίζω πως θύμωσε πραγματικά. Σας παρακαλώ, κάντε γρήγορα γιατί με βλέπω να χάνω τη δουλειά μου» συνέχισε η Λάνα, καθώς τραβούσε τις κουρτίνες, επιτρέποντας στο πρωινό φως του ήλιου να εισβάλει στο δωμάτιο.

Η Νοέλια άνοιξε απρόθυμα τα βλέφαρα της και χασμουρήθηκε. Το ρολόι στον απέναντι τοίχο έλεγε οκτώ παρά τέταρτο. Δεν ήταν και πολύ νωρίς για τα δεδομένα της, αλλά δεν είχε κλείσει μάτι όλη νύχτα και τώρα δυσκολευόταν να αποχωριστεί το κρεβάτι.