Ίντριγκες Και Πάθη

Κεφάλαιο 7ο

Η Νοέλια ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της, σαστισμένη. Η καρδιά της είχε αρχίσει ξαφνικά να χτυπάει υπερβολικά δυνατά και την ένιωθε έτοιμη να  βγει απ’ το στήθος της. Τα χέρια της είχαν αρχίσει να ιδρώνουν, έτσι αναγκάστηκε να τα σκουπίσει στο βρώμικο φόρεμά της. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτό που μόλις είπε ο Λεονάρντο το εννοούσε, ή απλά την κορόιδευε και περίμενε την αντίδρασή της για να ξεσπάσει σε γέλια. Όπως και να είχε, εκείνη είπε: «Σοβαρά μιλάς;».

  Ο άντρας απομακρύνθηκε από κοντά της, επιτρέποντας της να ξανά ανασάνει κι έπειτα μίλησε.

  «Ναι, σοβαρά. Ο μόνος τρόπος να σε αφήσω ελεύθερη είναι να σε λυπηθώ και για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να έχω αισθήματα για σένα».

  Η Νοέλια τον κοίταξε διερευνητικά, προσπαθώντας να καταλάβει αν σοβαρολογούσε. Γιατί ειλικρινά, αποκλείεται να της ζητούσε κάτι τέτοιο. Να την ερωτευτεί; Αυτό ήταν γελοίο και παράλογο. Ωστόσο, το πρόσωπό του δεν πρόδιδε τίποτα άλλο, παρά ειλικρίνεια. Ένιωσε να της κόβεται η ανάσα.

  «Δηλαδή…αλήθεια; Ο μόνος τρόπος να με αφήσεις να φύγω, είναι να σε κάνω να με ερωτευτείς;».

  Ο Λεονάρντο γέλασε σιγανά και κάτι σ’ αυτό το μικρό γελάκι, την γέμισε οργή, σβήνοντας τη μέχρι τώρα απορία που επικρατούσε μέσα της.

  «Και πως στο διάολο θα γίνει αυτό, μου λες; Είσαι τρελός αν νομίζεις πως θα έρχομαι κάθε μέρα να σου δίνω φιλάκια και αγκαλίτσες, λέγοντας γλυκόλογα!».

  Το γέλιο του έγινε πιο δυνατό, αλλά κατά κάποιο τρόπο και πιο αληθινό. Ένα μικρό λακκάκι εμφανίστηκε στο αριστερό του μάγουλο και η Νοέλια δεν μπορούσε παρά να λατρέψει την αθωότητα που φανέρωνε το πρόσωπό του εκείνη τη στιγμή. Ο θυμός της σιγά σιγά εξανεμίστηκε και ένιωσε το χείλος της να συσπάται, εξαιτίας ενός χαμόγελου.

  «Έχω αρχίσει να σε συμπαθώ» είπε εκείνος, σκουπίζοντας τα υποτιθέμενα δάκρυα που του προκάλεσε το γέλιο. Η καρδιά της Νοέλια πετάρισε, αν και η ίδια αναρωτήθηκε τι στο καλό υποδήλωνε κάτι τέτοιο.

  «Είναι μια αρχή» είπε στον εαυτό της, αλλά αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσει.

  Ο Λεονάρντο αμέσως σοβάρεψε και σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι. Η κίνησή του δημιούργησε έναν γερό κόμπο στο στομάχι της, οπότε κούρνιασε στην μια άκρη του κρεβατιού και τον κοίταξε μέσα απ’ τα μαλλιά της. Της είχε γυρισμένη την πλάτη, αλλά  ακόμα κι έτσι φαινόταν πως είχε τα μάτια κλειστά. Από τη στάση του σώματός του, έμοιαζε να προσπαθεί να καταπολεμήσει…κάτι, ή μπορεί και να ζύγιζε την απάντησή του, ψάχνοντας τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσει αυτό που τον βασάνιζε.