* ေဒါက္ ေဒါက္*
"ညစာစားမယ္ Baekhyunee"
ထမင္းပန္းကန္ေတြသယ္လာတဲ့ ဗန္းကုိ ခံုေပၚခ်ၿပီး
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္းခ်ည္ထားတဲ့သံႀကိဳးေတြကို တဖက္စီမွာ ေမာင္က ေျပာင္းခ်ည္ေနသည္။
ပန္းကန္ေတြကို ေရွ႕မွာ အသာခ်ေနေသာ ေမာင့္လက္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
အဲ့လက္ေတြကို မကိုင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ....
ပါတီ....အဲ့ပါတီက ျပန္လာထဲက ဒီအခန္းထဲမွာ ဒီလို သံႀကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ည္ထားခံရတာ
ေမာင္နဲ႔လဲ မေတြ႕ရဘူး... ထမင္းစားခ်ိန္မွေမာင္က
ေရာက္လာတတ္သည္။
ေမးတိုင္းလဲ ေမာင့္ဆီမွာ အေျဖဆိုတာမရိွ။
"စားလို႔ ရၿပီ Baekhyunee..."
ေျပာၿပီး သြားဖို႔ျပင္ေနေသာ ေမာင့္လက္ေတြကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ လြမ္းေနတာ....အရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ...
"ေမာင္ ကိုယ့္ကိုဘာလို႔ ဒီလိုေတြလုပ္ထားတာလဲ? "
"မပူပါနဲ႔ ၂ရက္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္ "
"ဟင္.... ဘာကိုလဲ ေမာင္"
ေမာင့္ ကိုစခ်စ္ခဲ့ထဲက ေမာင့္ရဲ႕ surprise ေတြ
ၾကားထဲမွာ အၿမဲ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။
ေမာင့္ရဲ႕ surprise က ေကာင္းျခင္းလား မေကာင္းျခင္းလား ကိုယ္မသိ.... ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေပးတဲ့ Surprise တိုင္းကို ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္နာခံခဲ့သည္ အခုအခ်ိန္ထိ။
အခုလဲ ဘာမွန္းမသိေသာ surprise ျခင္းကိုခံေနရသည္။
ကိုယ္ဆုတ္ကိုင္မိထားေသာ သူ႕လက္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်ရင္း ေမာင္ထြက္သြားသည္။
ေမာင္ဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိေပမယ့္ ကိုယ္သိတာတစ္ခုကလဲ ေမာင့္ကို အခ်ိန္ျပည့္လြမ္းေနတာပဲ...
ေမာင့္အနားမွာေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႐ူးမတတ္ လြမ္းသည္။ ညတိုင္း ေမာင့္ ရင္ခြင္ထဲ ကေလးတ
ေယာက္လို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအိပ္စက္ခ်င္သည္။
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အားငယ္လာသည္။အခုမ်ားေတာ့ ေမာင္အေငြ႕အသက္ ေတြမရိွတဲ့ေနရာမွာ တေယာက္ထဲ ေၾကာက္လန္႔ စြာေနေနရသည္။ အလင္းေရာင္မရိွ အေပါက္ဆိုလွ်င္ ပန္ကာလည္ေနေသာ အေပါက္တေပါက္သာရိွသည္။
YOU ARE READING
Mistake {Completed}
Romanceလူတိုင္းမွားခြင့္ရိွတယ္ ဒါေပမယ့္ . . . . . . . အကန္႔အသတ္လဲရိွတယ္.... လူတိုင်းမှားခွင့်ရှိတယ် ဒါပေမယ့် . . . . . . . အကန့်အသတ်လဲရှိတယ်....
