ဖြဲဖြဲသာ က်ေနေသာ မိုးစက္ေတြကို ျပတင္းေပါက္
မွန္ျပင္က ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
လမ္းမဆိုတာေတာင္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ဒီအိမ္က က်ယ္ဝန္းသည္။
အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ မေျပာသင့္တဲ့ စကားလံုးလို႔ ေမာင့္ပါးစပ္က အၿမဲေျပာသည္။
ဟုတ္ပါတယ္ ေမာင္ရိွေနရက္နဲ႔ အထီးမက်န္သင့္ဘူးေလ။ အေတြးနဲ႔အတူ ႏွလံုးသားက နင့္ခနဲ ။
ၿခံထဲဝင္လာတဲ့ ေမာင့္ ကားကိုေတြ႕တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိသည္။
ေမာင့္အက်ႌ အပြႀကီးနဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေလး သာ
ဝတ္ထားေပမယ့္ အဆင္ေျပသည္။
အခန္းထဲကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိသည္ တခုခုမ်ား
ျဖစ္ထားေသးလား။ကိုယ္ကဘာမွမလုပ္ေပမယ့္
ေမာင္က အရမ္း သတိရိွသည္။သိခ်င္တာကို ရြဲ႕ကာ ေမးေသာ ေမာင့္ ပံုစံ ကို သေဘာမက်တာေၾကာင့္ အျပစ္မရိွေအာင္ ေနခ်င္သည္။
အကုန္အဆင္ေျပေနမွ စိတ္ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
"Baekhyunee"
တံခါးဖြင့္ကာ အခန္းထဲကို ဝင္လာေသာ ေမာင့္ကို
ၿပံဳးကာၾကည့္ၿပီး အနက္ေရာင္ suit ကို ကူခြၽတ္ေပးလိုက္သည္။
ေအာက္ အက်ႌအျဖဴေပၚက ၾကယ္သီးေတြကို ထိေတြ႕မိတုန္း လက္ကိုလာဆုတ္ကိုင္သည္။
"Baekhyunee... ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ"
ေျပာၿပီး တဖက္လွည့္ကာ သူ႕အက်ႌ သူ႕ဟာသူ
ျပန္ခြၽတ္ေနသည္။
အရာအားလံုးအဆင္ေျပေနမွ ပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္ေတြက အျပစ္ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။
ေမာင္နဲ႔ အဆင္ေျပေျပေနႏိုင္ဖို႔
တရက္ေလာက္ပဲကူညီၾကစမ္းပါ......
"ေမာင္"
"ထပ္ၿပီး မဟုတ္တဲ့ အေတြးေတြ ဝင္ေနျပန္ၿပီလား
Baekhyunee!!"
"မဟုတ္ဖူး ေမာင္.....ကိုယ္.....ကိုယ္ေတြ႕လိုက္တယ္... ကိုယ့္ Mail ထဲမွာ"
"ေမာင္ လို႔ထင္ေနတာလား.......မင္း က ေမာင့္ကို
ေတာင္ မယံုေတာ့ဘူးလား ဟမ္ Baekhyunee!"
ေမာင့္ကိုလဲ ယံုခ်င္တယ္.....ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ရတဲ့
ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကိုလဲလ်စ္လ်ဴမ႐ႈ႕ႏိုင္ဘူး ေမာင္။
YOU ARE READING
Mistake {Completed}
Romanceလူတိုင္းမွားခြင့္ရိွတယ္ ဒါေပမယ့္ . . . . . . . အကန္႔အသတ္လဲရိွတယ္.... လူတိုင်းမှားခွင့်ရှိတယ် ဒါပေမယ့် . . . . . . . အကန့်အသတ်လဲရှိတယ်....
