Venica Crown

Co skrywa stary grób????

Nie wierze, że to myślę, ale to prawda. Cieszę się, że znowu jestem wampirem. Moje ciało jeszcze się nie przygotowało do bycia normalnym, ale ten czas nadchodzi i to wielkimi krokami. Najważniejsze jest to, że Prue żyje i ma znowu 29 lat. Ta przygoda i krótka śmierć mi coś uzmysłowiła i przypomniała.Groby. Dokładnie tak. Kiedy byłam duchem, to spotkałam moje przyjaciółki, Melindę, Penny i resztę czarownic z rodu Warren. I, co najważniejsze spotkałam mojego brata, który powiedział, że pora poznać jego skrywane sekrety głęboko w jego grobie w grobowcu. Dokładnie w Mystic Falls. Pora wracać na stare śmieci. Cicho wstałam z łóżka, by nie obudzić Kol'a i poszłam pakować najważniejsze ciuchy. Tak, wróciliśmy do siebie. Powiedział mi o tej tajemniczej postaci, co przywróciła mi dawną postać. Będę musiała odkryć, kto to jest. Usłyszałam ciche poruszenie w łóżku.

 -Gdzie się wybierasz? - spytał sennym głosem siadając.

 - Tam, gdzie się wszystko zaczęło - odparłam dalej się pakując - Chcę się w końcu dowiedzieć prawdy.

Chwilę trawił to, co mu powiedziałam.

 - Jadę z tobą - powiedział poważnie wstając i podchodząc do mnie również pakując jego rzeczy.

Chciałam zaprotestować, ale usłyszałam orbingi, a później w odbiciu lustrzanym zobaczyłam... spakowane Czarodziejki i Leo. Odwróciłam się do nich zaskoczona.

 - Wy przypadkiem nie powinniście być u Nich? Nie chciałaś poznać tych...

 - Nie - przerwała mi Piper - Właściwie byliśmy na Górze i zwiedzaliśmy, ale zobaczyłam, że się pakujesz i zlecieliśmy na dół, by powiedzieć te sytuację siostrom.

 - Szybko się spakowałyśmy i pojawiliśmy u ciebie - dokończyła Phoebe - Chcemy zwiedzić miejsce, gdzie się wszystko zaczęło. Chcemy w końcu poznać twoją historię. Nigdy nam jej nie powiedziałaś. 

 - Nie ma czym się chwalić - powiedziałam poważnie - Ale jeżeli chcecie się dowiedzieć, jakie miałam koszmarne życie, to proszę. Czeka nas długa droga i opowieść.

 - Nie możemy się doczekać - odparła z uśmiechem Prue - Ale może się przebieżcie. Nie chcecie chyba jechać w samej bieliźnie.

Zachichotaliśmy i poszliśmy się przebierać. Po 20 minutach spakowaliśmy się do mojego wozu i ruszyliśmy w stronę Mystic Falls. Kol siedział obok mnie i kierował. Powiedział, że droga się zmieniła i jedzie się trochę dłużej. Czułam, że z tyłu Phoebe się wierci, by być po środku i wstawić głowę bardziej do przodu.

 - Dobra, to opowiesz nam swoją historię? - spytała zaciekawiona.

 - A czego chcielibyście się dowiedzieć? - spytałam włączając wycieraczki, bo zaczął padać deszcz.

 - Wszystkiego.

Zachichotałam.

 - To będzie bardzo długa i smutna chusteczka. Ale dobra, sami się prosiliście. - odchrząknęłam i zaczęłam opowiadać.

 - Wiec urodziłam się 13 lipca 1346 roku. Byliśmy biedną rodziną.  Mój....ojczym, Richard był gigantycznym pijakiem i zwyrodnialcem, który bił mnie i moją matkę bez umiaru. Martha, bo matką jej nazwać nie można, by utrzymać rodzinę, stała się prostytutką. Ale ten zawód tak się jej spodobał, że zapomniała, czemu to w ogóle robi. Wracała do domu tylko raz w tygodniu, by odpocząć od namiaru facetów w jej interesie. Byłam niechcianym dzieckiem. Kiedy skończyłam 2 latka, pijak wyrzucił mnie z domu uprzednio bijąc mnie po twarzy, bo wylałam mu piwo. Jak każde dziecko zrobiłam to nieumyślnie i chciałam to zetrzeć. Poczułam tylko pięść na mojej twarzy i później błoto na malutkim i przerażonym ciele. Krzyczał, że jestem nieudaczniczką i zwykła dziwką. Zamknął mi drzwi przed nosem i nie wpuścił, chociaż płakałam i błagałam. Bardzo się bałam, bo był środek nocy i była burza. Układałam się do snu pod drzewem, kiedy przyszedł mój brat, David z lasu. Miał wtedy 7 lat, a już musiał się zajmować domem. Zobaczył, w jakim jestem stanie i zaprowadził do sąsiadów, którym robiłam te portrety. Przyjęli mnie z otwartymi ramionami, dali kolację i przyszykowali nocleg. Brat też spał ze mną. Nie chciał wracać do domu, bo tak samo jak ja nienawidził go i matki. Obiecał, że od teraz mną zaopiekuje i nauczy wszystkiego, co potrzebne w życiu. Dotrzymał słowa. Nauczył mnie pisać, czytać, gotować, rozpalać ogień.....Takie podstawowe rzeczy, za co jestem mu bardzo wdzięczna. Często spędzaliśmy czas  w lesie, by nie widzieć rodziców. Kiedy miał 16 lat, dostał pracę jako drwal. Przynosił dla nas dużo drwa jak i dla innych mieszkańców. Ale ojciec wszystko przepijał i mieliśmy ciężkie zimy. A moja matka....Kiedy miałam 13 lat, chciała mnie nauczyć tego zawodu. Pamiętam, że przyszła do domu z pewnym starym pijakiem i powiedziała, że mam go obsłużyć, bo do niczego innego się nie nadaję. Wystraszyłam się i uciekłam przez okno i pognałam do lasu, dokładnie pod buka koło rzeki, gdzie siedziałam, kiedy było mi strasznie smutno. A to zdarzało się kilka razu dziennie. Wtedy siedziałam i płakałam chyba 7 godzin do momentu, kiedy brat mnie nie znalazł. Obiecał, że już mnie nie zostawi. Dotrzymał obietnicy i pracował jako rolnik. Wtedy mniej zarabiał, ale wtedy miał mnie na oku i ojciec mnie nie bił, a Martha nie zbliżała się do mnie. Wtedy ojczyma pierwszy raz uderzył, a matkę zwyzywał od najgorszych. By mu pomóc zbierać pieniądze, zaczęłam rysować ludzi na rynku. Od małego umiałam rysować, a nikt mnie tego nie nauczył. Chyba to geny mojego prawdziwego ojca, sama nie wiem. Za każdy portret lub krajobraz brałam....licząc na dzisiejsze....3 dolary. Rysowałam bardzo dużo i wtedy kupowali w dużych ilościach. Jednego dnia sprzedałam 15 obrazów, przez co mogłam spokojnie dla siebie i brata  kupić świeżą bułkę i ciepłe picie. A rodzice....Nie interesowali się nami, tak samo jak my nimi. Jak były ciepłe noce, to spaliśmy w lesie pod bukiem,a jak była zima, to spaliśmy w stodole pod gruba warstwą słomy....Pewnego dnia brat musiał pojechać po drzewo. Siedziałam pod drzewem i rysowałam rzekę i wtedy pierwszy raz spotkałam Klausa. To koniec mojej powieści.