The Wicked Liar 1: The Lying Formula [PUBLISHED BY POP FICTION]

Lie #14: Confused & Oblivious

"Anong hindi? Pwede naman huwag ka lang tatapak sa line" she contradicted. Pwede naman yun kaso hindi ko alam kung mao over. Sanay ako sa quick at down the line pero hindi ko pa nasusubukan ang back row attack. Baka kumapos dahil medyo malayo sa net

"Pero kasi.."

"I trust you. Sa kanilang lahat kayo lang ni Merwin ang pumapalo. Hindi ko maaasahan si Merwin dahil galit siya doon sa blocker. Baka masira yung laro niya. Kaya ikaw na lang talaga" part of me of course gusto pero ang ayoko eh baka di ko magawa. Baka ako pa ang maging dahilan ng pagkatalo. And I do not want that. Hanggang pag graduate hindi nila makakalimutan yun sigurado.

"Here is it" Pauline muttered. At gaya nang sinabi niya, ni receive nga ni Merwin ang bola papunta sa kanya. She set it high enough para makabwelo ako ng talon. Bahala na.

"Please Lord" I prayed. With all my strength bumwelo ako ng talon and spiked the ball. Tatlong blocker ang tumalon at inaasahan ko na na babalik yung bola but it didnt happened. Maliit yung nasa gitna at sa kanya lumusot yung bola.

Then the buzzer blared. Signal na tapos na ang laro at panalo na kami. Four long sets. Napaupo agad ako sa sahig and muttered my thanks to Lord. Masaya ako pero pagod talaga ako. Pauline dragged me at niyakap ako ng mahigpit. Sumunod ang buong team hanggang sa madaganan na nila ako.

"Erica! Erica! Erica!" I can hear the whole gym na sinisigaw ang pangalan ko. May mga confetti pa na color blue. Parang alam na ng mga batchmates namin na mananalo kami dahil prepared na sila.

When we all settled. Ibinigay samin yung trophy and had some picture taking. Hindi muna kami pinaalis dahil daw may mga special awards pa. Si coach tuwang tuwa samin. Sinabi niya pa na sabay sabay daw kaming magla lunch at treat niya. Syempre pumayag kami. Sayang yun ah.

"And for our most valuable player.. Erica Dela Serna" nagulat pa ako nang tawagin nung emcee pangalan ko. Kung di pa ako kakalabitin hindi ako tatayo. Naglakad ako papunta sa harapan at sinuotan ako ng medal.

Then napalingon ang lahat sa pintuan ng gym nang may dumating na lalaki. In all black get up at naka shades. Kahit malayo kilalang kilala ko siya. Derick. He got back this soon?

At mukhang papunta siya sa direksyon namin. May hawak siyang bouquet ng roses. Dalawang metro na lang ang layo niya sakin when he smiled and handed me the bouquet. Everyone near me gasped pati yung emcee. Parang hindi makapaniwala

"For the most valuable player" he said huskily. Nahiya ako bigla. I wished maayos ang itsura ko dahil pakiramdam ko sobrang haggard ako. Naka jersey pa ako at shorts na kalahati ng hita ko ang iksi. Yung muscle tape sa tuhod at siko ko hindi ko pa nga natatanggal.

"Thank you" I replied smiling. Nang maalala ko si Robie I searched for him on the crowd pero hindi ko na siya makita at ang team. Pero nandun pa si Annabeth at Stephen. And they seemed to be disgusted.

"Sino pa ba hinahanap mo? Nandito na ako ah" hindi ako nakasagot. Nag picture taking. Hinapit ako ni Derick sa bewang and smiled to the camera.

Ngayon na nandito na si siya paano na kami ni Robie? Matatakot na naman kaya siya na lumapit sakin? I dont know pero nakaramdam ako ng disappointment.

Mukhang close friends si Coach Flores at Derick. Dahil ngayon na magla lunch kami kasama din siya. Nagkukwentuhan ang mga team mates ko about sa game and sometimes pinupuri nila ako.

Huminto sa paglalakad si Derick. Hinintay niya na magkatabi na kami saka siya naglakad ulit. Sukbit niya yung backpack ko. Hawak ko yung roses sa kanang kamay ko. A shock came to me nang hawakan niya yung kaliwang kamay ko and guided me through out the walk. Thank you at crowded ang lobby kaya walang nakakapansin. Kung meron man ilan lang. Hindi ko naman maiwaksi ang kamay niya. Bukod sa ayoko siyang mapahiya, pagod din talaga ako. At siya ang nagsisilbing alalay ko ngayon sakaling bigla akong makatulog habang naglalakad.