Ik bijt niet

14. Bij de schooldokter

Ik zit samen met Danny bij de schooldokter. Toen ik Danny op de grond duwde is hij hard gevallen, nu heeft hij wat schrammen op zijn ellebogen en benen en een wond op zijn hoofd.

Ongemakkelijk kijk ik toe hoe de schooldokter de wonden van Danny zorgvuldig behandeld, dit is mijn schuld. Ik kan niet anders zeggen, het is zo. Misschien is het beter als ik afstand van hem neem. Het is het beste voor onze allebei.

"Blijf maar even leggen, ik ga naar de receptie om je ziek te melden en je moeder bellen. Hoe heet je ook alweer?" Vraagt de schooldokter aan Danny. Hij kijkt haar met een pijnlijke blik aan en grijpt naar zijn knie. Hij knijpt er zachtjes in. "Danny Wolf, uit H4C." Zegt hij door zijn tanden heen. Zijn kaken zijn op elkaar geplakt en verbreed. Hij heeft zo'n pijn, dat zie je zo. Het spijt me zo. "Hmm... Toepasselijk." Zegt de dokter en hij verdwijnt uit het kamertje. De dokter heeft gelijk, waarom heet hij Danny Wolf, oh my god.

"Nessie?" Ik kijk op uit mijn gedachte. "Waarom praatte je tegen die wolf, ik bedoel... Het is niet dat hij je verstaat, tenminste dat hoop ik niet voor je..." Mompelt Danny. Even weet ik niet wat ik moet antwoorden, ik ben niet zo'n pro in liegen. Ik lik mijn lippen nat maar voordat ik iets kan zeggen opent Danny zijn mond weer. "Nes, het leek wel of je hem kende." Hij staart met een ernstig gezicht voor zich uit. "Uh, je bent hard gevallen Danny. Je moet rusten, het is vast je hersenschudding." Verdedig ik mezelf.

Gelukkig. Voordat Danny nog iets kan zeggen komt Alexa binnen snellen. "Oh my god, jongens! Gaat het wel? Jezus, hoe koeltjes jullie daar bleven staan, ik freakte he-le-maal!" Ik lach lichtjes.

Ik ben benieuwd hoe het met Jacob gaat. Zou hij het halen? Kan hij eigenlijk dood? Ja toch? Ik wil naar hem toe, maar dat kan ik nu niet maken. Ik moet er voor Danny zijn! Ik denk aan de ruzie van gisteravond. Wat moet Jacob mij vertellen?

"Danny, je moeder is hier. Kom je mee?" De schooldokter staat in de deuropening en loopt op Danny af. Hij knikt en drukt zich zelf omhoog doormiddel van zijn handen. Met ondersteuning van de dokter verlaat hij het kamertje.

***

"We moeten een zoektocht doen! We kunnen hem niet zo vrij laten rondlopen, hij is een gevaar voor de mens!" Roept de agent terwijl hij met zijn armen loopt te zwaaien. Charlie kijkt bedenkelijk, hij mag dit niet laten gebeuren!

"Heb je hem niet gezien? Hij is inderdaad gevaarlijk voor de mens, maar ook voor ons Jack!" Roept Charlie tegen de agent die zojuist gesproken had. "Charlie, doe niet zo egoïstisch man! Hij viel daar zojuist wel jou kleinkind aan hoor! Wat ben jij voor een grootouder?" Charlie staat boos op en balt zijn vuisten, hij loopt dreigend op de agent af. "Luister Jack! Ik denk aan veiligheid, voor iedereen." Hij haalt even diep adem voordat hij verder praat. "Veiligheid, voor jou, mij en de rest van de mensheid. En ik weet" Even pauzeert hij. "Ik weet gewoon zeker, dat hij nu in goede handen is! En dat dit niet nog eens zal gebeuren!" "Oh ja? En hoe weet jij dat zo zeker Charlie?" "Dat weet ik gewoon." Zegt Charlie koeltjes en neemt een paar stappen terug.

"Charlie, Jack heeft gelijk. We moeten hem vinden, je kan niks zeker weten. Tenzij je hem natuurlijk persóónlijk kent." De man begint te lachen en Charlie lacht zwakjes mee. Hij kan het toch niet zeggen, zeggen dat het waar is. Dat hij de wolf echt in het echt kent... Hij moet het laten gebeuren, hij kan niet anders. Hij kan Jacob niet beschermen. Ach, het is tenslotte zijn eigen fout nietwaar?

***

"En nu?" Vraagt Alexa die me vragend aan kijkt. Ik haal mijn schouders op. "Geen idee." Zucht ik. "Maar jullie 'date' dan?!" Roept Alexa verontwaardigd. Oh ja, de date. Die was ik alweer vergeten...

"Renesmee?" De schooldokter kijkt de kamer rond. Ik hou mijn hand in de lucht en ze kijkt me vriendelijk aan. "Je vader en de politie zijn hier. Ze willen je wat vragen stellen." Ik knik en sta dan op. Alexa houdt me tegen door mijn pols vast te pakken. Ik kijk haar vragend aan als ik voorzichtig mijn arm los trek uit haar greep. "Hey, kom vanmiddag na school naar mij toe. Kunnen we praten?" Wat moet ik zeggen? 'Hey sorry, ik kan niet ik moet kijken hoe het gaat met de wolf. Hij is namelijk eigenlijk een goede vriend van me.' Nee, ik denk er niet aan. Ik knik en loop dan snel achter de schooldokter aan. Hoe ga ik hier onderuit komen?

Alexa is de eerste vriend die ik ooit had. Ik wil haar niet kwijt, niet nu al. Maar ik vertik het om de waarheid te vertellen. De Volturi zal me vinden!

"Wat is dit?" Sis ik naar mijn vader als we achter de politieagenten aanlopen richting de auto's. Hij haalt zijn schouders op, "Rustig, het komt goed." Mijn vader geeft een zacht kneepje in mijn hand wat me gerust stelt. "En Jacob, hoe is het met hem? Overleeft hij het?" Vraag ik in paniek. Mijn vader haalt zijn schouders op. "De kogel is er uit, dat is één."