Ik bijt niet

11. Nooit meer

"Is het helemaal af?" vraag ik aan Alexa. Ze knikt. "Ja, hebben we goed gedaan al zeg ik het zelf." zegt ze lachend. Ik grinnik ook even mee. "Maar, mag ik je nog wat vragen? Over dat verliefdgebeuren." vraag ik zonder Alexa aan te kijken. "Tuurlijk, brand maar los." zegt ze als ze ervoor gaat zitten. "Nou, hoe moet ik het dan vertellen? Ik bedoel ik weet niet of hij ook... verliefd is. Zometeen sta ik voorschut en is onze vriendschap voorbij." zeg ik nerveus. "Ik denk niet dat de vriendschap verpest wordt hoor!" zegt ze met een grote glimlach. Ik kijk haar verbaasd aan. Als ze mijn hint begrijpt gaat ze verder. "Ik bedoel, is het je nooit opgevallen hoe hij naar je kijkt?" vraagt ze. Ik shud met mijn hoofd. "Het valt iedereen op! Hij verliest je niet uit zijn oog!" zegt ze dan als ze op gaat staan. Ik kijk haar nog steeds niet begrijpend aan. "Dat je dat nog nooit opgevallen is! Het is zo helder, de hele klas dacht dat jullie wat hadden. Behalve jullie." zegt ze dan. "Nou, ik let er gewoon niet zoveel op." zeg ik schouderophalend. "Duhuu, je durft niet naar hem te kijken, omdat je bang bent dat je rood word!" zegt ze als ze weer naast me neer ploft op haar bed. Ik kijk haar aan en haal mijn schouders weer op. "Let op, als ik hem nu bel en zeg dat je hem wilt iets wilt vragen...-" ze maakt haar zin niet af en glundert. Dan staat ze op en pakt haar telefoon van haar bureau. "Alexa, wat ga je doen?" vraag ik als ze in mijn tas grabbelt. "Je telefoon zoeken natuurlijk, alleen jij hebt zijn nummer omdat hij niet met anderen uit de klas omgaat." zegt ze als ze weer opstaat en met mijn telefoon in haar ene hand en haar telefoon in de andere weer gaat zitten. "Wat? Nee, niet doen!" zeg ik als ik naar mijn telefoon wil grijpen. Snel gaat ze staan en ze schiet in de lach. "Hier." zegt ze als ze mijn telefoon weer aangeeft. "Dankje." zeg ik opgelucht.

"Hallo Danny..." zegt ze dan in haar telefoon. "Wat? Hang op!" roep ik snel. Ze schud met haar hoofd. "Oh, ik heb je nummer van Renesmee. Trouwens over Renesmee gesproken ze wilt je wat vragen." zegt ze dan. Ze wacht niet eens op zijn antwoord, maar duwt haar telefoon in mijn handen. "Nee." fluister ik. "Jawel." fluistert ze terug. "Nee!" fluister ik terug en reik de telefoon naar Alexa. "Oh echt wel, hij wacht!" zegt de als ze de telefoon pakt en tegen mijn oor aan houd. "Hoi Danny... met Renesmee." zeg ik dan snel als ik de telefoon over pak. "Goed hoor, en met jou?" zeg ik. Alexa springt op en krabbelt wat op een papiertje. Als ze voor me komt staan en lees wat erop staat, schud ik snel mijn hoofd. Zij knikt weer. "Doe nou gewoon!" zegt ze dan. Ik zucht en sluit mijn ogen. "Zeg Danny, ik wilde je vragen... of je met mij... uit wil..." als ik het heb gezegt bijt ik op mijn lip en knijp mijn ogen dicht. "Ja graag, ik bedoel... Ja tuurlijk, gezellig." als ik dat door de telefoon hoor zucht ik van opluchting. "Oke, gezellig." zeg ik dan. "Ik haal je morgen om zeven uur op. Oke?" zegt hij dan. "Ja is goed! Tot morgen!" zeg ik en dan hang ik op. Ik spring van het bed en spring van vreugde. Alexa springt mee en omhelst me dan. "OMG! Ik zei het toch?!" roept ze dan. "Ja, dankje!" zeg ik als we stoppen met springen. "Geen dank." zegt ze met een glimlach.

"Ik denk dat ik maar weer naar huis moet gaan." zeg ik als ik naar de klok kijk. Alexa knikt. "Is goed. We moeten dit vaker doen." zegt ze dan. "Wat het huiswerk?" vraag ik sarcastisch. Ze schiet in de lach. "Nee, gewoon het afspreken. Ik vond het heel erg gezellig." zegt ze met een lach. Ik knik. "Is goed, bedankt voor je hulp." zeg ik als haar nog een knuffel geef. "Graag gedaan."

***

"Hoi." zeg ik als ik binnen kom en de deur achter me dicht doe. Ik loop naar de woonkamer en ga naast mijn moeder zitten. "En was het gezellig?" vraagt mijn moeder. Ik knik. "Ja." zeg ik als ik mijn telefoon te voorschijn pak. "Renesmee, denk je dat dat een goed plan is?" vraagt mijn vader als hij naar me kijkt. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Mijn Telefoon?' Denk ik als ik naar het scherm kijk en dan weer naar mijn vader. Hij schud zijn hoofd. Dan begrijp ik waar het over gaat, als ik zie dat hij zucht. "Nou, waarom niet?" vraag ik verbaasd. Hij haald zijn schouders op. "Je laat Jacob vallen. Je zou vanmiddag al gaan en dat ging je niet en nu ben je ook nog eens te laat." zegt hij als hij op het puntje van de bank gaat zitten. Ik zucht diep. "Ik vergeet hem heus niet hoor!" roep ik uit. "Mag ik even weten wat hier aan de hand is?" vraagt mijn moeder tussendoor. Ik zucht. "Renesmee heeft een date met Danny morgenavond." zegt mijn vader dan. "Echt? Wat leuk!" roept mijn moeder uit. Dan kijkt mijn vader haar geïrriteerd aan. "Je weet hoe Jacob doet." zegt hij dan. Mijn moeder knikt. "Ik vind dat hij ook moet accepteren dat ze andere jongens leuk gaat vinden." zegt mijn moeder dan. "Weet ik." zegt mijn vader met een zucht. "Ga nou maar naar Jake, ik denk dat hij nog thuis zit." zegt mijn moeder uiteindelijk. Ik knik en sta op.

Als ik buiten sta, blijf ik even luisteren naar wat mijn ouders bespreken.

"Je bent nog steeds dik bevriend met Jake."

"Lieverd, voor de geboorte van Nessie ben ik erachter gekomen dat hij je echt niet kwijt wilde. Totdat Nessie geboren werd. Ze betekent veel voor hem en dat moet ze weten."

Ik zucht en ren dan weg.

"Jake! Kom je?" roep ik als ik op de voordeur bons. De deur word open gedaan door zijn vader, Billy. "Hey, is Jacob hier?" vraag ik als ik naar binnen kijk. "Nee, die ging het bos in. Maar hij leek nogal overstuur. Doe voorzichtig." zegt Billy als hij me strak aankijkt. Ik knik en bedank Billy. Vervolgens ren ik naar het bos en begin hopeloos te zoeken naar Jacob.

"Jake! Jacob!" roep ik. Als ik even niet oplet stuikel ik over uitstekende wortels en belandt op de grond. "Nessie! Gaat alles goed?" wordt er geroepen. Ik kijk op en daar komt Seth aanrennen. "Het deed pijn, maar het gaat." zeg ik als ik met steun van Seth omhoog kom. "Maar wat doe je hier?" vraagt Seth als hij omzich heen kijkt. "Ik zoek Jake, heb je hem gezien?" vraag ik als ik de viezigheid van mijn kleding klop. "Ja, hij wilde jou spreken en is naar je huis. Maar ik moet gaan. Ik ga met Quil en Embry even rennen." zegt hij dan als hij naar een bewegende struik kijkt. Ik knik. "Oke, bedankt." zeg ik als ik de wolfen uit de struiken zie komen. "Doei jongens," zeg ik als ik naar de wolfen zwaai. "Doei Seth." Ik geef hem een knuffel en ren dan weg.

***

"Jake, eindelijk." roep ik als ik hem rond het ons huis zie lopen. "Ik heb je gezocht." zeg ik als ik naar hem toe loop. Hij zucht. "Jij naar mij? Ik naar jou zul je bedoelen." zegt hij. Ik knik. "Sorry." zeg ik als ik schamend naar de grond kijk. "Je was me vergeten?" vraagt Jacob als hij een stap naar me toe zet. Ik denk even na. Was ik hem vergeten? Ik weet het niet, ik was gewoon moe. "Nou?" vraagt hij opdringerig. "Nee... ik was alleen-" "Je beste vriend vergeten? Je was alleen bij die Danny." zegt Jacob boos. Hij zeg nog een stap naar me toe. Ik schud mijn hoofd. "Nee Jacob, dat is niet waar." zeg ik snel. "Wat dan wel Nessie? Je was niet bij hem?" zegt hij boos. "Jacob! Luister nou, ik was mijn PO aan het maken bij iemand thuis!" roep ik. "Bij Danny dus." mompelt Jacob. "Jij bent ook niet te geloven hé? Ik was niet bij hem!" roep ik nog harder. Hij zet nog een stap naar me toe en pakt mijn polsen vast. "Nessie, luister even. Ik vertrouw hem niet." zegt hij dan. "Je denkt dat ik jou laat zitten hé?" zeg ik als ik probeer om uit zijn greep te komen, maar in plaats van dat ik los kom pakt hij me nog steviger beet. "Wanneer was de laatste keer dat je tijd met mij doorbracht?" zegt hij dan. "Ik..." "Je weet het niet hé? Je laat me vallen voor een normale jongen!" zegt hij dan weer. "Oh, je wilt zeggen dat ik beter uit kan gaan met jou? Omdat jij geen normale, saaie jongen bent?" roep ik dan weer. Jacob zucht. "Dat wilde-" "Ik kan beter niet met Danny uit gaan omdat hij een gevaar voor me is? En natuurlijk ben jij geen gevaar voor mij!" roep ik. Als ik zie dat Jacob wit wegtrekt en wat wilt zeggen ga ik snel door. "Jacob het enige gevaar ben jij! Jij bent een weerwolf!" schreeuw ik naar hem toe. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. "Je gaat met hem UIT?" zegt hij als hij harder in mijn polsen knijpt. "Wat? Mag dat niet?" vraag ik. "Nee." zegt hij kort als hij me strak aankijkt. "Dit is mijn leven! Ik ga uit met wie ik wil, je zit niet aan me vast!" schreeuw ik hard.

"Laat me los." zeg ik als ik naar mijn handen kijk. Jacob begint te trillen. "Laat. Me. Los." zeg ik nog een keer.

Dan zie ik dat mijn vader uit het bos rent en naast me komt staan. "Jacob, laat haar los." zegt hij dan. Jacob kijkt boos naar mijn vader. "Jacob!" roept hij harder.

Dan zet mijn vader zijn hand tegen de borst van Jacob en duwt hem de lucht in. Ik schrik even en zet een stap naar achteren. Jacob komt met een harde plof neer in zijn wolfgedaante. Hij begint te grommen, en ik merk dat mijn vader zijn gedachten leest. Dan loop ik naar de voordeur. Ik blijf staan en draai me om naar Jacob. "Ik wil je niet meer zien. Nooit meer." zeg ik. Dan draai ik me weer om en open de deur.