Between Fire And Ice

Chapter 13

Chapter 13: First Training

"Try the fire prince, Elena Snow. The last time I checked, he burned the whole damn building of the boy's dormitory nung binatos ng isang lalaki mula dun si Princess Aila."

It all makes sense now.

"Bakla?"

"Yohoo, bakla?!"

I snapped out of my reverie. "C-Come again?"

Jane raised her brow. "Alam mo, wakla, kanina pa kita napapansin, ah. Super lutang mo!"

"Oo nga. Parang hindi ka masaya. May nangyari ba dun sa inyo?" Jace also said.

"Wala. Pagod lang siguro ako..." sagot ko naman at pilit na ngumiti.

I'm really not okay. Kasalanan to ni Elzefire at Aila.

And myself, too. I have a lot of regrets since that days.

"Oh sige magpahinga ka nalang muna. Maya mo na i-kwento ang nangyari sa bakasyon mo."

Natigilan ako. "K-Kwekwento?"

Jane nods.

"Of course, Elena. We want to know kahit little details lang. Ganito kami ni Jace pag malayo kami sa isa't-isa dahil nagbabakasyon or what. Atsaka, ganyan naman talaga ang mag bestfriends  'di ba? Kwentuhan, no secrets, you know..."

Pahayag niya habang abala sa pagtatanggal ng balot sa kanyang pasalubong. Maya-maya ay natigilan rin siya nung napagtanto niyang hindi ako nakasagot.

"Right?"

Gosh. I forced a smile. "C-Can I not talk about it? It's kinda..."

"Oh, sorry. We understand..." she hugged me. "Pahinga ka na, wakla. Salamat nga pala sa mga pasalubong."

"You're welcome."

No secrets. Yes. Indeed.

I held my heart as I shut the door behind me. Guilt, guilt, and guilt was all in me.

First, guilty for accusing Aira even though it was just between me and my crazy mind. Second, guilty for Lance... I don't know. But I have this terrifying thought that I should tell him the truth. He deserves it.

And lastly... guilty for not telling Jane and Jace about who I really am and etcetera.

"S-Sorry..." sinabi ko kay Nathan habang naghahabol sa aking hininga. Tumakbo na kasi ako dahil huli na ako sa oras na napagpasyahan namin.

"It's okay," aniya't ngumiti. "Tara na?"

"Sige."

Sa gubat kami magsasanay ni Nathan para iwas abala at para makapag-isip kami ng mabuti.

"So, how was your vacation?"

"Fine..." tanging sagot ko.

Hindi na siya nagsalita muli. Baka napagtanto na niyang wala pa ako sa kalagayang makipag-usap.

Makalipas ang kalahating oras, sa wakas ay nakarating na kami sa aming destinasyon. Sobrang nakakapagod na napahiga ako sa lupa. I closed my eyes as the warm wind blew.

I want to sleep. I'm just really tired not just physically but mentally and emotionally.

"O-Ouch!"

I automatically opened my eyes when I felt the an excruciating pain sa braso ko. Tanging maliit na hiwa ang aking nasaksihan.

"Paano ko naman—" Fear spread within me.

Ngayon ay nakabaon sa lupa ang isang patalim na gawa sa yelo. May dugo ko iyon. Saan 'to nanggaling?