Rich [✔]

Rich - 2.6 - coma

/!\ Dit hoofdstuk kan shockeerende stukken bevatten (hier is Ella dood maar er zit ook wel humor in) het is schuin gedrukt. Toch tip ik het wel te lezen want er staan belangerijke stukjes in!

- Zayn

Als ik net lekker in mijn horrorfilm zit, schrik ik op van mijn telefoon. Sann brlt blijkbaar. Hoi zusje, zeg ik wat nors tegen mijn IPhone. "Hoi Zayn er is wat ergs gebeurd kom nu onmiddelijk naar het Vincent ziekenhuis bij de stad, kamer 230!" roept Sann paniekerig. Oke, oke andwoord ik erg rustig. Aangezien Sann soms erg de drama-queen kan uithangen pak ik rustig mijn fiets maar fiets ik met een toch wat vlugger dan normaal naar het ziekenhuis. Wat als er echt wat ergs is?

Aangekomen parkeer ik mijn fiets in de veel te steile fietsenkelder; dat ze klanten willen om wat aan te verdienen, oke. Maar door bezoekers van een patiënt in het ziekenhuis hun been te breken door een veel te steile fietsenkelder aan te leggen is ook wat overdreven. Met moeite houd ik mijn fiets tegen en parkeer mijn fiets bij een leeg plekje, dat is zowat de hele fietsenkelder.

Ik loop het gebouw in en zoek naar een bortje. Dan zie ik een bortje, er staat op: <1- 200 oncologie, 200-250 intensive care >... Wat, de intensive care? Er moet wat erg gebeurd zijn. Ik race de gang door naar kamer 230. Ik zwaai de deur open en zie meerdere mensen huilen. Dan kijk ik naar het bed. Daar ligt... Ella! Ze zit vol wonden en infuusen. Wa, wat is er gebeurd? Vraag ik voorzichtig. Sann kijkt me aan met haar rode ogen die onder de uitgelopen mascara zitten. "Bij he-het paardrijden is ze gevallen" zegt Sann met moeite. Hoe is ze er aantoe? vraag ik. "Ze ligt in diep coma, ze is in levensgevaar" terwijl Sann het zegt barst ze in tranen uit. Ik krijg ook tranen in mijn ogen, ze is mijn vriendin... Ik kijk even rond; Sann's ouders en mijn moeder met Sann zitten er. Ik neem ook plaats op een stoel naast Ella's vader. Een grote en brede bruinharige man.

- Ella

Nadat alles zwart is lijk ik in een groot gat te vallen. Ga ik dood? Snel grijp ik me aan een tak vast die uit de want groeit. Er komt een vogel naar me toe vliegen. Een zwarte kraai. Tot mijn grote verbazing begint de vogel te praten. "Ella Grape, je bent van je paard gevallen. Je kan dood gaan of blijven leven", ik onderbreek de vogel brutaal. Wat ben ik nu dan? vraag ik. "Je ligt in coma" zegt de kraai. "Als je personen hebt die echt om je geven heb je meer kans om wakker te worden, anders niet". Ik knik mijn hoofd, die heb ik meneer de kraai, andwoord ik. "Je moet hier wachten op de uitspraak van de doodbank. Ze gaan kijken wat er in de hoofden van de nabestaanden omgaat en daaruit kiezen ze of ze je weer naar de wereld sturen of niet, en of je als je niet terug gaat of je naar de hemel of hel. En oja, je mag bij het afluisteren van de breinen zijn". Oke, ik zal dat erg fijn om mee te luisteren, antwoord ik. Kom maar mee, antwoord hij.

Zodra ik door de poort van de bank kom, veranderd mijn vieze paardrijoutfit in een slobberige, maar toch chique witte jurk en mijn laarzen verdwijnen tot ik blote voeten heb. Mijn haar is nu los en ik heb een bloemenkransje van madeliefjes in mijn haren. Ik zweef naar een bureau met drie doodsrechters. Alles in de zaal is wit, dus de mannen zijn ook inwit. Ze hebben witte haren die in een paterkapsel zitten. Allemaal hebben ze witte pakken aan. Ook hebben ze allemaal blauwe ogen. Ze zijn vrij identiek aan elkaar. Allemaal zitten ze keurig recht achter een soort van schermpjes. Ze lijken op tablets, maar deze bestaan alleen uit een heel veel laserachtige stralen. Achter hun staat een groot tv-scherm. "Laten we beginnen met de mind van Zayn Costerfield-Malik", als de man op 'play' wil drukken begint de man te schelden. "Fuck, de WIFI is disconnected van de TV en de speakers!" roept de man. Ik giechel een beetje. Serieus? WIFI? "Ah, hij doet het weer" zegt de man. "Dus waar waren we... Oja, Zayn Costerfield-Malik. Je ziet zijn uitzicht op het beeldscherm; niks. Zwart beeld. Je hoort Zayn's stem.

"O Ella, wat zou ik graag nog 1 keer bij je zijn en je kussen. Je bent zo speciaal in mijn leven. Ik wil zo graag dat je wakker word. Wat zit ik dom in mezelf te praten. Je hoort me waarschijnlijk niet eens. Ik wil zo graag mijn leven lang bij jou zijn. Voor altijd. Jij geeft tenminste echt om me. Niet zoals die bitches die alleen maar wat gaven om mijn lichaam en tattoos. Jij geeft tenminste echt om me, om hoe ik ben. Je weet niet hoeveel je voor me betekent.

Dan stopt het geluid en de TV gaat uit. Ik grinnik bij de zinnen" Wat zit ik dom in mezelf te praten. Je hoort me waarschijnlijk niet eens". Ik hoor je wel hoor, denk ik bij mezelf. "Meneer Costerfield-Malik geeft volgensmij wel om u" lacht de middelste man. "De volgende persoon; Sann Costerfield" De TV gaat aan en ik zie mezelf, mijn haren door de war en een ziekenhuis-jurk aan . Ik lach een beetje. "Mijn bestie, mijn alles. De leuke herrinneringen als de make-over. De zag er echt prachtig uit met die kleren. Maar nu, al die slangentjes en schrammen. Ik wil echt dat je wakker word. Jij bent echt mijn bestie voor altijd . Wat er ook gebeurt. Had ik maar dat wedstrijdje niet voorgesteld , dan zaten we nog gewoon op ons paard rustig evenaan het uitstappen en vervolgens nog heel veel lol gehad. Mischien is het nu allemaal wel afgelopen. Nooit meer lol samen, dit is echt verschrikkelijk. Het is allemaal mijn schuld. De speakers vallen weer stil en ik krijg tranen in mijn ogen. Dit is niet haar schuld. Ik had beter moeten blijven zitten of Beau niet moeten bokken. Niemand kan hier wat aan doen, het was gewoon domme pech. "Ik heb geconstateerd dat mevrouw Costerfield zeker om uw geeft dus we doen er nog èèn en als die om u geeft heeft u dit overleefd, en gaat u weer leven" zegt de linker man. Ik begin enorm zenuwachtig te worden. "De volgende cliënt is Engie Grape, we houden dit kort", ik knik mijn hoofd. "Ik heb zoveel spijt, zou Ella nog wel met mij willen omgaan? Christian en ik zijn ermee begonnen omdat we anders niet goed voor Ella konden zorgen. Maar we wilden niet er mee doorgaan. Een klein startpakket was de bedoeling maar we raakte verslaafd aan het geld. Nu lig jij hier, ik zou je dit ooit nog willen uitleggen. Maar ik kon dat niet met dat andere volk erbij. Zayn is volgensmij meer getreurt erom dan ik dacht. Onder dat sportschool-figuur met tattoos schuild mischien wel een aardig persoon. Maar ik snap het nog steeds niet. Ik zou zo graag dat willen weten. Dan stopt het. De rechter man begint enthousiast te ratelen. "U heeft nog taken te volbrengen op de aardbol. Dus u overleeft het!" Ik sta op en ga juichen. Ik ben zo blij! Ik zweef weer de zaal uit en zweef uit het zwarte gat. De duisternis uit, terug naar het lichte deel.

Ik krijg mijn gevoel terug. Ik ruik een steriele lucht. Ik zie nog niks. Ik voel een hand op de mijne. Ik knijp er zachtjes in. Ik hoor vaagjes de sippe geluiden in blijere veranderen.