When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Finale

"Cleaned a lot of plates in Memphis, pumped a lot of tanks down in New Orleans, but I never saw the good side of the city until i hitched a ride on the riverboat Queen. Big wheels keep on turning, proud Mary keeps on burning.

And we're rolling.

Rolling yhea.

Rolling on the river."

De muziek speelde vrolijk terwijl we ons een weg baande door de rivier. Het was alweer een tijdje geleden. De kidnapping, de martelingen, de ontsnapping, mijn vrienden en mijn familie. Spartan zwom door de rivier naar de andere kant. Ik klopte hem op zijn hals. We stapten rustig door. Het leek allemaal een vage droom, een nachtmerrie waarvan kleine details miste. Kleine gebeurtenissen, waardoor het verhaal niet meer kloppend leek. Alleen is dit geen nachtmerrie, en al helemaal geen droom. Ik zie geen extra vingers als ik naar mijn handen kijk. En alle teksten die ik tegenkom, zijn gewoon te lezen. Nee, mijn nachtmerrie is echt. Alles wat ik kende is nu vervreemd en al kansen die ik ooit had, zijn vergaan. Spartan brieste luid. Inderdaad, misschien een beetje dramatisch, maar dat waren mijn gedachtes. We stonden er alleen voor. Al zou ik mijn gezicht in het openbaar laten zien is de kans groot dat ze weer achter me aan komen. Silvano, maffia, politie of overheid. Niks was goed. Niemand stond aan mijn kant. Ik keek naar de bomen om ons heen. We waren ergens in Frankrijk, Zuid-Frankrijk. Het was oktober, de herfst zag er hier prachtig uit. De ondergaande zon kleurde de al geweldig mooie bomen in een waas van geel, rood en goud licht. Het geritsel van de bladeren en het ritme van Spartans hoeven zorgde voor een vredige sfeer. Toen de nacht naderde vond ik een plek om te rusten. Ik maakte een vuurtje en ging er rustig naast liggen. Ik keek naar de sterren. Ik wist niet wat ik moest doen. Teruggaan zou de logische keuze zijn geweest. Terug naar school, de zaken thuis regelen. Zouden ze begrafenissen hebben gehouden? De nare gedachte liet me rillen. De nacht leek eeuwig te duren. En na lange slapelozen uren naar de sterren te hebben gestaard begon ik weer met inpakken. Mijn beslissing was gemaakt.

~1 week later~

"Alles is verkocht, persoonlijke bezittingen zijn opgeslagen in een warenhuis verder zijn alle geld- en bedrijf zaken geregeld." Ik gaapte de man schaapachtig aan. "Duidelijk." Ik schudde hem een hand en verliet het gebouw. Spartan stond bij de ingang te wachten, zijn hoofd laaghangend. 2 kleine meisjes waren hem aan het aaien. Dat is best wel heel cute. Na vele langdurende procedures en door middel van contacten hier en daar was alles van mijn ouders aan mij overgegeven. Ik weet niet of ik wettelijk nog overleden ben, maar daar komen we dan wel achter. Basically heb ik nu gewoon een shitload aan geld, bepaalde grond in mijn bezitting en alles wat nog over is na de brand. Ik zei de meisjes gedag en nam Spartan mee naar een café een straat verderop. Terwijl Spartan buiten vast stond aan een hek en hier en daar wat gras at, scrolde ik door Instagram heen. Een kop muntthee op het tafeltje voor mij. Ik schrok van de opeens afgaande telefoon. Het ding lag gewoon in mijn hand, te rinkelen. "Ga je dat nog opnemen?" Ik keek schuin achter me. Een groep jongeren was me amuserend en lichtelijk geïrriteerd aan het aankijken. Echter, toen ik oogcontact maakte verdwenen de zelfvoldane grijnzen en hielden ze allemaal hun mond. Ik trok een wenkbrauw op en ontgrendelde toen mijn telefoon. "King." Er kwam geen antwoord. "Alexis, dit is Ronan." Ronan was mijn oom aan mijn vaderskant. Geweldige vent. Toen ik klein was kon ik altijd goed met hem opschieten. "Ah oom Ronan, hoe gaat het ermee?" "Goed goed, zoals altijd. Het is goed om je stem weer te horen Alexis. Maar ik bel met een reden." Zijn stem klonk ernstig. Terwijl hij zijn verhaal deed betaalde ik voor mijn thee en liep terug naar Spartan. "Luister Alexis. Je ouders waren niet wie jij dacht dat ze waren. Er spelen vervelende dingen. Ja hele vervelende dingen. Nare zaken waar ze jou eigenlijk voor wilden behoeden." Ik nam Spartan aan de hand mee en liep rustig de straat door. Richting huis. "Je bent niet veilig, misschien wel nooit meer! Kom naar ons toe, we vertrekken spoedig richting Amerika. Daar hebben we vrienden zitten. Daar ben je veilig!" He sounds like a madman. "Ik ga voor nu even mijn eigen weg oom. Bedankt voor het aanbod." "Nee Alexis, je gaat verdomme mee! Je bent hier niet veilig!" Hij werd boos. Mijn wantrouwen werd alleen maar groter. "Doei Ronan, ik laat nog wel van me horen" "Alexis! Nee!..-" ik sloot het gesprek af en stapte op Spartan. Mijn hart bonsde in mijn lichaam. Wat was dit nou weer. Ik bedoel, ja dat ik niet veilig was is ondertussen wel duidelijk. Na 10 minuten kwam ik thuis aan. Ofja, het verbrandde hoopje wat er nog lag. Ik stapte tussen de overblijfselen door. Da's pech, huis weg. Al snel galoppeerde ik weer weg van wat eens thuis was. Die dag ging ik nog langs mijn vrienden. Ze waren bij Scarlett aan het chillen, dus ik dacht ik ga wel even partycrashen. Om een lang verhaal kort te maken. Het was super gezellig, ik vertelde dat ik m' er weer uit ging naaien en niemand had daar problemen mee. Toen ik weg ging was het een rond 9 's avonds. Daarna ging ik nog langs oma. Het leek me belangrijk om iedereen te vertellen dat het allemaal goed zo komen met me, al zou ik niet blijven. Terwijl ik mijn verhaal deed bij Adaline, oma dus. Werd zij alleen maar onrustiger. Waar ging ik heen, wat ging ik doen, ging het wel goed met me, at ik wel genoeg groentes? "Het gaat allemaal goed komen, dat is een ding wat ik weet. Waar wanneer, hoe en met wie, dat is een goeie vraag. Oma gaf me voedsel voor een heel weeshuis mee, en meerdere dingen die ik niet snel zou vergeten. "Succes Alexia. Mogen de wind en aarde je leiden door deze donkere tijden. En je wijzen naar datgene wat je zoekt." Ik knikte en vertrok met een vaarwel. Helemaal begrijpen deed ik het niet. Maar het was vast goed bedoeld. En zo reed ik het duister in. "The last goodbye' van Billy Boyd speelde door mijn oortjes. Geen mensen meer, daarin heb ik mijn hoop verloren. It's just us now. Ik dacht terug aan alle dingen. Alle gebeurtenissen. Raven, Lulu, Anna, Beatriz, Malia, mijn vrienden van thuis, mijn ouders, Alonzo, Zack, Ivan en Igor, allemaal hadden ze deel uitgemaakt van dit verhaal. Mijn verhaal. Maar voor nu, vindt mijn verhaal dat het klaar is met zichzelf te vertellen. The journey has ended. De littekens zullen blijven, evenals de ervaringen.  And one day I'll remember. The good, the bad. Those who survived, and those who did not. 

Einde

Dit was 'm dan. Na vele maanden heb ik eindelijk een (redelijk) passend einde gevonden voor het verhaal. Ik had er even heel veel moeite mee woops. Ik kon gewoon geen goed einde bedenken. 

Maar allas, dit is het dan. Alexis' verhaal is geëindigd. :'(

Een deel 2 weet ik nog niet zeker, maar misschien dat ik wel aan een ander boek begin, met zeer zeker een soortgelijk karakter aan Alexis. 

Nothing is certain. 

Verder wil ik jullie allemaal bedanken. Bedanken voor het lezen, de leuke en leerzame opmerkingen en natuurlijk jullie enthousiasme! Ik heb de reacties altijd heel leuk gevonden en hopelijk heb ik ook altijd jullie vragen goed kunnen beantwoorden! Door jullie blijft het schrijven van dit soort verhalen leuk! 

May our paths cross again, in another book. 

The Applepie is out~