When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 46

POV Alexis

Kreunend kwam ik overeind. Oke, op de grond slapen is en blijft kut. Mijn maag liet even merken dat ik honger had en dus, stond ik op. Oke, ergens effe iets te vreten halen en dan Raven en Lulu zoeken. Voorzichtig liep ik het park uit. Vogeltjes floten en er waaide een briesje over het water. Het rook er heerlijk. Ik nam het even in me op en liep toen het park uit. Ik strompelde door de straten terwijl ik een eet tentje zocht. Het was 8 uur 's ochtends op een zondag dus ik hoopte dat het niet druk zou worden. Gelukkig voor mij had ik ook gelijk. Er was bijna niemand op straat. Ik liep een klein café in en ging bij het raam zitten. Terwijl ik wat te eten bestelde, keek ik vermoeid uit het raam. Hoe heeft het ooit zo kunnen lopen? Wat heb ik in mijn leven misdaan om zo hard genaaid te worden? Zouden ze me alweer gevonden hebben, vast wel. Even later kwam de serveerster weer aanlopen en zette het bord op mijn tafel neer, waardoor ik uit mijn gedachtes gehaald werd. Ik bedankte haar en begon gretig op de broodjes te knagen. Terwijl ik de berichten op mijn telefoon las, vrat ik mijn ontbijt op. Wauw, zo veel honger. Na afgerekend te hebben probeerde ik Raven en Lulu te bellen. Wat helaas niks opleverde. Ik dwaalde wat door de stad heen terwijl iedereen langzaam wakker werd. Na een tijdje kwam ik langs een aparte winkel waarin ze, tenminste daar leek het echt heel erg op, een soort van carnavalskleding verkochten. Wow, nu heb ik een goed idee. Ik liep naar binnen en zocht een zwarte pruik en blauwe lenzen. Na het afrekenen kon een lach me niet ontgaan. Tevreden met mijn super brein liep ik naar buiten. Nu gaat 't helemaal goed komen. Ik liep nog wat verder door de stad toen ik plots een steegje werd ingetrokken. "Heey Lexie, wat ben je allemaal aan het uitspoken?" de vertrouwde stem van Raven liet me ontspannen. "Jezus Christus Raven! Ik schrok me helemaal kapot!" ik blies m'n adem uit terwijl ik Raven tegen haar hoofd sloeg. "Haha, jaa sorry. Ik kan moeilijk, 'Hey Alexis!' roepen." "Tja daar zit wat in." Ik leunde vermoeid tegen de muur aan. "Heb jij Lulu gezien?" Raven keek me met gefronste wenkbrauwen aan. "Ik dacht dat ze bij jullie was?" Een geïrriteerde grom verliet mijn mond. "Nee dus. We moeten hier echt zo snel mogelijk weg en Lulu is nou niet bepaald een held." Ik keek naar de straat waar nu al meerdere mensen overheen slenterde. "Wat stel je voor?" Ik wenkte dat ze mee moest lopen. We liepen heel rustig en relaxed over straat terwijl we door praatten. "We zoeken deze dag nog, en pakken sowieso vanavond de trein." "Strak plan." Reageerde ze. We liepen zo even door de stad, die er nu best vredig uit zag. De ochtendzon in ons gezicht. Het rustige geroezemoes van het leven... "Het lijkt bijna normaal." Fluisterde Raven. "Ja.. Ik weet het." Na een tijdje kwamen we bij een splitsing. "We houden contact oke?" Ik knikte en liep een random straat in. Raven liep de andere kant op. Oh Lu, waar ben je toch?

19:17. Godsamme. Het is al laat. Na de hele dag dat kind gezocht te hebben, was er nog steeds niks. Ik wil de trein van 21:00 sowieso halen, met of zonder Lulu. Maar dat voelt niet goed. Maarja, wie weet is ze al lang weg. De rest van de dag had ik me verstopt voor begeleiders en had ik drukke plekken vermeden. Verder had ik nog eten en drinken gekocht voor de verdere reis. Ik liep dus nu met een zak chips door een straat, mezelf 'n beetje vol te proppen. Mijn hoodie nog altijd over mijn hoofd zodat niemand me kan herkennen. Al moet ik toegeven dat veel mensen me toch lang nastaren als ik langsloop. Ondertussen was mijn zak al half leeg en ik zag plots iemand in de verte rennen. De korte lichtblonde haren van Lulu waren niet onbekend. Ik zwaaide even toen ze paniekerig iets riep. "Escortes!" Lulu is Frans, maar ik wist dat 'escortes' iets van begeleiders betekende. Godverdomme. Net nu ik een lekker zakkie chippies heb. Ik zuchtte diep uit en schelde het leven even uit. Meerdere mensen keken me raar aan. Oei, das al helemaal niet goed. Ik gooide dus mijn trouwe zak chips op de grond en begon met rennen. Ik spotte Lulu in de mensen massa en Raven hoorde ik voor me iets roepen. Oke, chicks bij elkaar. Misschien hebben ze ons nog niet eens gezien! Uh ja, leuke gedachtes Alexis. Het geknal van meerdere automatische wapens vulde mijn oren en liet de hele mensenmassa nu in paniek door elkaar rennen. "Raven!" ik zwaaide zodat ze kon zien waar ik was. Bij haar aangekomen zag ik ook Lulu puffend op haar knieën steunen. "We rennen naar het station, we kunnen de trein van 20:00 wel hebben. Het geknal was ineens heel dichtbij en we begonnen met onze reckless rampage run naar het station. Ik liep voorop terwijl de mannen ons volgden. Ik pakte alle kleine zijstraatjes en nauwe wegen zodat ze met hun lompe auto's ons niet konden volgen. Bukkend, duikend en alles ontwijkend zag ik het station. De kogels knalde om ons heen terwijl we het station binnen rende. Het glas knalde kapot en mensen vielen op de grond. Ik sprong over lijken heen terwijl ik wanhopig naar platform 7 zocht. Raven en Lulu nog altijd achter me aan rennend. Met z'n drieën strompelde we de trap op naar de treinen. De knallen, het geschreeuw en vooral het gevaar nog altijd achter ons. In plaats van een normale trein was er nog een goederen trein aan vast geplakt. En ze waren al aan het vertrekken. Geen twijfel. Raven nam een aanloop en sprong op de trein. "Lex komaan pak mijn hand!" ze hield zich vast aan een stang en ik sprong naar voren. Ik stond al snel naast haar terwijl Lulu nog aan kwam rennen. "Lulu! Kom op!" we strekten onze armen zo ver mogelijk uit. We schreeuwden. "Nog een klein stukje komop!" ik had d'r bijna. Ik voelde haar vingertoppen. Gotcha! Maar wederom werd ons het leven niet gegund. Plots stortte Lulu naar de grond terwijl er 5 mannen nog door schoten op de trein. Ik zag hoe ze probeerde te ademen terwijl ze bloed ophoestte. Raven gilde het uit en ik moest m'n best doen haar vast te houden. Lulu lag op de grond en ze reikte naar ons. Terwijl wij weg reden bleven ze schieten. Lulu lag daar. Een stekende pijn in mijn arm deed me wegkijken en in elkaar duiken. Tranen rolde over mijn wangen. De hartverscheurende schreeuw van Raven liet me opkijken. Vaarwel Lu.

Dropping some feelz-bombs over here. M'n vakantie in La France was lit. Veel gesurft. Alweer m'n excuses voor het late updaten, maar jullie zijn er onderhand vast aan gewend... he he...

Nou da was m'n lulverhaal wel weer.

~ApplePie is ouutt