When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 25 (Revisited)

POV Alexis

Ik lag in het zand, ik was op m'n rug gedraaid. Wat eigenlijk niet zo slim was omdat, voor mijn gevoel, mijn halve rug open lag. Mijn beeld werd weer wazig. In de verte zag ik tegenstanders mijn kant op rennen. Ik knipperde een paar keer, en keek verward naar het bord waar de secondes aan het aftellen waren. 10... 9... 8... Ik draaide langzaam om en voelde twee armen me optillen. 7... 6... 5...  Ik werd naar de uitgang gedragen. 4... 3... 2... Mijn 'redder' had de laatste paar meter gesprint en we vielen met een klap op de grond. We rolden de hal binnen en ik had moeite met ademhalen, opstaan was een no-go. Beatriz was aan het proberen me overeind te trekken en Anna schreeuwde wild om zich heen voor een verpleegster. De jongen van de arena pakte me simpelweg op en droeg me naar de ziekenzaal. Ik werd naar mijn gebruikelijke plaatsje gebracht en de vrouw die mijn normaliter behandeld kwam snel aangelopen. Ze slaakte een kreet en wuifde naar andere verpleegsters. Ik voelde meerdere prikken en niet veel later ging ik KO.

Voor mijn gevoel had ik maar 10 seconden mijn ogen dicht. Het bleek een mooie 3 uur te zijn... Whoops. "Rang 1, nummer 1 kun je me horen?" een vrouwenstem galmde door mijn hoofd. "Ja," Het kwam er een beetje moeizaam uit en ze vroeg me om rechtop te gaan zitten. Wonderbaarlijk kwam ik redelijk soepel overeind. Ze scheen met zo'n irritant lampje in mijn ogen en vroeg me om mijn armen te bewegen. "Oke, het zwaard wat je schouder heeft geraakt is gelukkig niet heel diep gegaan," mompelde ze inspecterend. "Element 99 werkt erg goed, dus je zult er morgen minder last van hebben. Je kunt gaan," Voordat ik iets kon vragen, zeggen of kon doen duwde ze me bijna de deur uit. 

Ik liep vermoeid de gang in en botste tegen iemand aan. De laatste keer toen ik tegen een begeleider aanbotste en niet meteen mijn excuses aan bood kreeg ik een paar klappen. "Ho, sorry." reageerde ik lomp, ik hield m'n hoofd naar beneden. Ik wilde doorlopen toen m'n arm werd vastgegrepen. "Ik heb hier echt effe geen zin in...-" ik keek omhoog en zag dat het die dude uit de arena was. "Kijk aan, de reden dat ik neer geklapt ben," zei ik nors. Ik trok mezelf los en liep verder. "Dat is niet mijn probleem!" zei hij arrogant terwijl hij achter me aan liep. Ah, ja zeker weten dat het een Rus was. Het accent was goed te herkennen. "Als jij gewoon braaf bij pappie was blijven zitten had ik niet die klap op hoeven vangen," zei ik kalm maar nu vrij geïrriteerd. "Ik vroeg toch niet om jouw hulp of wel dan!" schreeuwde hij door de gang. "Ssst, hou stil, iedereen kon zien dat je het sowieso ging verliezen, ben blij dat ik je überhaupt heb geholpen," siste ik terwijl ik hem nijdig aan keek. Hij keek me aan en grijnsde arrogant. Ik rolde met m'n ogen en liep weg. "Hé loop niet van me weg! Kom hier!" schreeuwde hij weer. Ik keek bitchy achterom en lachte spottend. Ik zag dat Zack aan kwam gelopen en we keken elkaar aan. "Hoe voel je je?" ik was verbaasd over zijn toon, het was bijna liefelijk bezorgd. "Mijn rug lag ongeveer net zo open als een Dokter Bibber spel en is met een 'magisch' middeltje weer terug in elkaar gezet maar ja, ik voel me dikke prima," bij het woord magisch bewoog ik mijn handen door de lucht en ik maakte sarcastische gezichtsuitdrukkingen. Hij lachte even en raakte mijn arm aan. "Goed gedaan," Ik kijk naar zijn hand, naar hem en weer naar zijn hand. Hij snapte de hint en trok zijn arm terug. Hij knipoogde en liep door richting de gekke Rus. Ik hoorde de Rus luid praten. Hij leek beledigd. Ik bleef achter een muurtje even wachten om het gesprek af te luisteren. "Je moet die ene beter opvoeden, het luistert voor geen meter!" Wat nou 'het', ik irriteer me echt mateloos aan jouw gedrag Rus! "Tja, verdomd veel pit, en dat hebben we nodig," En dat was Zack. "Mijn vader wil haar spreken, misschien zelfs overkopen...-" de Rus praatte doodnormaal verder, terwijl ik een hartverzakking kreeg. Verkopen? For fuck sake! Ben toch verdomme geen koe. "Ik zal haar naar je vader brengen, maar Silvano zal haar nooit weg doen, daarvoor brengt ze te veel op," hij praatte een beetje geforceerd lachend. Er hing een gespannen sfeer tussen die twee. "Misschien, maar als hij haar verkoopt, zal ik de eerste zijn die haar eens een echt lesje leert," de Rus sprak met een duistere ondertoon. "Misschien, maar tot die tijd, laat je haar met rust," Mijn wenkies schoten wederom omhoog. Zo zo, Zack neemt het voor me op, je bent weer gestegen op de lijst van de mensen die ik het minst graag wil vermoorden, doe je goed. "Of wat Du Luca? Kom je me dan achterna met al je macht?" reageerde de Rus cynisch. Zack bleef stil. "Oh wacht, je hebt geen macht meer, want jouw vader heeft je hier gedumpt," Ik keek om het hoekje en zag Zack met gebalde vuisten staan. Dat was vast een gevoelig puntje. Go Zack, sla 'm op z'n bakkes! Juichte ik in mezelf. En als of hij het wist keek hij naar het einde van de gang en zag mijn hoofd. In de poging om mijn hoofd op tijd terug te trekken struikelde ik over een emmer die daar in de hoek stond. Ik wankelde even en stond nu rechtop in de deuropening. Zack vond het obviously grappig maar probeerde toch boos te kijken. "Stond je ons af te luisteren?" hij kwam op me af lopen. Best wel een beetje intimiderend. Hij schreeuwde iets in het Russisch, en kwam nu echt op me af gerend. "Jaa daaaag!!" riep ik nu in het Nederlands terug. Ik begon met rennen en al snel werd het weer het fameuze kat en muis spel. Ik kende hier alle gangen terwijl de Rus wanhopig probeerde me bij te houden. Oke hier links, hier rechts. En nu ga ik hier ook weer links en dan achter dit muurtje zitten. De Rus rende me voorbij de rechter gang in. Sukkel, ik stond zachtjes op. "Lex 1, Rus 0." Zei ik vrolijk en ik begon naar de eetzaal te joggen. 

Ik duwde de grote deuren open en zag Malia, Raven en Beatriz aan onze tafel zitten. Er zaten wat meer meiden omheen en ze waar gezellig aan het praten. "'N goeie avond!" zei ik vrolijk terwijl ik langs Malia aan tafel schoof. "Hee Lex, wow ik dacht dat jij nog wel effe nokkie zou zijn., sprak Raven verbaasd. "Er moet toch iemand op jullie letten," reageerde ik met een knipoog. Rond 6 uur druppelde de zaal vol met meerdere rangen. We gingen een bord eten halen, wat zoals gewoonlijk weer eens niet te vreten was, en blijven nog even zitten nadat we het op hadden. Sommige rangen mochten in de eetzaal blijven zitten tot 10 uur, maar bijna niemand deed het omdat de begeleiders hier ook zitten. Maar wij willen natuurlijk altijd extra lastig doen. "Wacht, dus wie heeft mij nou uit die arena gehaald?" vroeg in aan Raven die nu een keer diep zuchtte. "Die vent van de arena de heeft een broer, die heeft je eruit gehaald en naar de ziekenzaal gebracht. Het is een tweeling. Zonen van de baas van de Russische maffia. Ze zijn hier voor zaken met Silvano toen de ene, Igor, de arena in sprong," Ze haalde haar schouders op. "Blijkbaar wilde hij zich bewijzen ofzo," wenkte Anna terwijl ze wees naar de tafel met alle begeleiders, en de 2 broers. Ze zaten met z'n alle te lachen en te drinken. "En die ene die me uit de arena heeft gehaald?" De meiden lachten geniepig. "Hij heet Iwan. Hij heeft nog een tijd bij je bed gezeten," Ik keek naar Malia die een ondeugende lach op haar gezicht had. De rest keek me nu grijnzend aan. "Volgens mij vind hij je wel leuk," Zei Lulu terwijl ze achter me wenkte. Iwan zat me een beetje aan te kijken, ik lachte even en tot mijn verbazing lachte hij terug. "Oehhhh Lex is verlieeehieeefd!" riep Malia nu blij. Ik rolde met mijn ogen. "Nou, hij is best lekker dus ik vind 't niet heel erg," Ik grijnsde en Beatriz gaf me een stomp tegen mijn arm. "Foei Lex! Je moet je niet van je werk af laten houden door knappe mannen!" Iedereen had nu een beetje de slappe lach. Weer even zo'n momentje dat het allemaal niet zo erg was. Of als je met je vrienden op een terrasje zat. "Alexis?" ik draaide me om en zag de broer van de Rus, Iwan achter me staan. "Ik moet je vragen of je mee wil komen naar mijn vader," hij sprak vriendelijk, wat me verbaasde. Ik knikte als antwoord, stond op en liep achter hem aan. "Iwan, hoe doe jij dat? Nog nooit is die vrijwillig met iemand meegelopen!" riep Ricardo, een van de begeleiders uit. We liepen op dit moment langs hun tafel. Hij keek me even aan en fronste. "Kunnen jullie nog wat van leren, gewoon even beleefd zijn," reageerde ik fake lachend. "Zo zo, ben je op dreef X?" een andere begeleider, hij was pittig dronken, kwam op me afgelopen. "Ja, ik heb eigenlijk nog niet genoeg mannen in elkaar geslagen vandaag," een vijandige toon, iets waarvoor ze me zouden kunnen straffen. Ik hoorde wat 'oohs' en Zack, die ook nogal aangeschoten was joelde. "Oke, dat is wel genoeg jij zou met mij meekomen," Iwan pakte me bij mijn schouders en duwde me richting de hal. "Tot de volgende keer X-je!" Ik wilde omdraaiden en terug rennen. "UH! Nee, gewoon deze kant op lopen," Iwan lachte en duwde me terug naar de goede richting. Ik keek nijdig naar de begeleiders maar volgde Iwan toen door de deuren. Even voor de beeldvorming, deze guy was mad gespierd, had echt een geweldige kijklijn, de ogen waren echt om te dromen en hij was tot nu toe alleen nog maar beleefd geweest. Ik volgde hem naar een aantal trappen en gangen. Pfoe, dit ging nog een interessant gesprek worden.

He he he... Spanning stijgt. Comment, Vote en kijk ook even naar het andere boek van @D_Applepie en mij, Chaos.

~Applepie outt

Reeeevisteeed