When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 41

POV Alexis

"Pijn in je rug van 't slapen, check. Skere maaltijd in de ochtend, check. Ouders gebeld om ze gerust te stellen, check. 'T Lijkt net zomerkamp." Zei ik grappend tegen Beatriz terwijl ze me een stomp tegen m'n arm gaf. "Dat jij kunst nou niet kan waarderen!" riep ze fake-boos terwijl ze de opgewarmde pasta op een bord pleurde. Raven porde met een vork in het prutje, terwijl Anna een vies gezicht trok. "Ik ga dat dus niet eten he." Zei Anna terwijl ze het bord door gaf aan Lulu. "Ik pass denk ik ook deze keer." Zei Lulu die het bord aan een ander meisje gaf. "Lex weet je eigenlijk al wat...-" Iedereen was stil terwijl ik opkeek en de laatste lepel pasta naar binnen werkte. "Whut?" zei ik met volle mond. Anna schudde alleen haar hoofd en Lulu schaterde het uit. Beatriz klopte op mijn rug. "Lex soms hou ik echt van je." Ik trok verward mijn wenkbrauwen omhoog en dumpte het bord op de stapel. "Maar, wat is nu het plan?" vroeg Lulu nu nog een keer. "We wachten hier op Valerio die met wa vliegtuigen aankomt... Hoop ik." Ik trok even een schuin gezicht naar Beatriz. "En dan pleuren we d'r zo veel mogelijk mensen op, en ja dan gaan we naar huis." Ik keek even rond. "En wie bepaald wie er in het eerste vliegtuig mogen?" ik keek achter me en zag dat er een groep meiden was gevormd. "Goeie vraag. Spartan gaat als eerst, omdat die in een aparte ruimte gaat. En dan, ik denk loten ofzo." Ik beet op de binnenkant van m'n wang. Hier had ik dus effe niet over nagedacht he. Al snel klonk er geschreeuw vanuit de menigte. "Dit is oneerlijk!" "We willen allemaal naar huis!" "Ik heb meer recht om als eerste te gaan!" "Ja maar zij is gewond!" Het geschreeuw ging door terwijl ik met een vermoeid gezicht Anna aan keek. "Okay meiden even rustig!" Beatriz probeerde de boze menigte te kalmeren, wat niet werkte aangezien ze nu met elkaar op de vuist gingen. Of op de nagel... ish? Het geluid van auto's zorgde ervoor dat iedereen ineens stil was. Ik sprintte door de gang terug naar beneden en keek door de kier van de garagedeur heen. "Het is Valerio." Zei ik blij tegen Anna. Ik stapte voorzichtig naar buiten terwijl ik een paar keer om me heen keek. "Alexis je leeft nog!" riep Valerio blij. Hij trok me in een omhelzing. "Ik heb op zwemles gezeten ja." Hij lachte. "Dus, let's talk."

"Ik heb een deal met een Nederlandse handelstal. Zij kunnen Spartan meenemen, naar Nederland. hij keek me verwachtingsvol aan. "Dat is echt geweldig nieuws!" Ik keek naar het echtpaar wat achter hem stond. "Alexis dit zijn Els en Bart Verschelstraeten." De manier waarop hij het uitsprak liet mij en de 2 mensen voor mij lachen. "Het is fijn om weer eens Nederlands te kunnen praten." Zei ik vrolijk terwijl ik ze een hand schudde. "Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit allemaal voor je moet zijn, het minste wat wij kunnen doen is het paard meenemen." Zei de vrouw, Els, met een kleine lach. "En als u dat voor elkaar krijgt, dan heeft u 100% mijn dankbaarheid." "Ik wil hier niet te lang blijven Els." Zei de man plots. En vond een kleine discussie plaats die ik al snel onderbrak. "Ik snap het. Alstublieft, neem hem maar zo snel mogelijk mee. Weg van hier." In goed vertrouwen en met een grote knoop in mijn maag begeleidde ik mijn trouwe kompaan naar de vrachtwagen en klopte hem voor de laatste keer op zijn hals. Na een vlug afscheid keek ik hoe de vrachtwagen aan de horizon verdween. "Ik weet dat het moeilijk is Lex maar...-" "Nee Lu, het is beter zo. Zonder Spar kunnen we ons makkelijker en vrijer bewegen. Bovendien, steden zijn niks voor hem." Ik sprak met een glimlach, maar de tranen brandde achter mijn ogen. "Oke Lex, nu de personen vliegtuigen. Het is niet veel, meer goederen." Sprak Valerio. Hij wees op de kaart en omcirkelde verschillende plaatsen. "Dus als we via deze route naar...- "Acompañadors!" Ons gesprek werd verstoord door een luide schreeuw. Beatriz' stem galmde door de binnenplaats. Begeleiders. Ineens was iedereen door elkaar heen aan het rennen. Valerio keek me vluchtig aan. "Sorry." Hij rende terug naar de auto en reed ervandoor. Het ging allemaal te snel. Er klonken knallen en jeeps reden de plaats op. Ik trok Beatriz en Anna mee terug richting het warenhuis. Er klonken vele knallen en meiden vielen dood neer op de grond. "Waar zijn Raven en Lulu!?" "Spullen aan het pakken, Raaf zegt dat er nog 4 jeeps aankomen. We moeten hier weg!" schreeuwde Beatriz. Terwijl alle meiden naar beneden aan het rennen waren, renden wij juist naar boven. "Lex, hier is je rugzak, Anna hier die van jou." Raven overhandigde ons de rugzakken. We stonden wederom op de tweede verdieping. Lulu sloeg een hand voor haar mond. Benden zaten een stuk of 100 meiden bij elkaar gedreven op de binnenplaats. We konden precies zien hoe ze allemaal werden ondervraagt. Iedereen die weg probeerde te komen werd neergeschoten. "Oke volg mij, we gaan rennen ik weet waarheen. Raak niet achterop!" fluisterde ik duidelijk. Ik liep naar de andere kant en liet me zakken, pakte de regenpijp vast en begon naar beneden te klimmen. "Lex ik haat je." Hoorde ik Anna murmelen. Behendig raakte mijn voeten het dak van de begaande grond. Ik liep naar links en zag de container, sprong, en gleed verder tot mijn voetjes de grond weer raakte. Ik keek hoe de rest klungelig en snel naar beneden viel. We hurkten achter de container. "Next stop, centraal station Montepulciano, raak je elkaar kwijt dan meeten we daar." Iedereen knikte. Ik begon met sprintte richting de bossen waardoor ik eerder met Spartan was gekomen. We renden de bossen in, verder en verder. Niet achterom kijken, niet achterom kijken.

Meh sincere apologies. Ik zit midden in m'n examens en ik hen niet echt tijd gehad om te schrijven. Bij deze, dit in elkaar geflanste chepsel. Doe 't er wa leuks mee. Ennnn verwacht maar geen 'op tijd' hoofdstuk wanntt jaa. Ik heb 't zwaar ATM.......

May the odds be ever in your favor, voor mijn broeders en zusters die nu ook examens hebben.

~Tha Applepieee is oouuuttt