Alexis King is een 17 jarige tiener met een sterk karakter. Ze heeft het eigenlijk allemaal voor elkaar, een lieve en leuke familie, goede vrienden die altijd voor haar klaar staan en ze is zeker niet onaantrekkelijk. Helaas wordt Alexis haar leven...
Ze sprong. Niemand kon het geloven. Maar het gebeurde echt. Raven Johnsson sloeg haar hand voor haar mond terwijl een luide schreeuw van Anna Garcia-Martinez het dal vulde. De begeleiders keken over de rand heen om te kijken of er nog een spoor van Alexis King te zien was. Tevergeefs. Het water waar Alexis in was gesprongen was onrustig, en de tuimeling van 35 meter had ze onmogelijk kunnen overleven. De Russische vrouw seinde de meiden dat ze de bus in moesten gaan, er was geen tijd om te dralen. Beatriz Sanchez en de vrouw hadden een korte discussie, waarnaar iedereen de bussen instapte en ze in colonne vertrokken. En terwijl de bussen langzaam uit het zicht verdwenen liepen de begeleiders weg van de berg. Behalve een. Zacarias Du Luca. De zoon van Silvano zelf, wie door iedereen Zack genoemd werd. Hij keek nog steeds naar beneden. "Zack, kom we moeten gaan. We moeten de bussen inhalen." Zei Rens Lauwers terwijl hij ongemakkelijk van hem naar de afgrond keek. Zack knikte en liep weg van de afgrond in stilte de berg af. Je kon zien dat hij kwaad werd. Onderaan de berg wachtte hem een viertal jeeps op waarmee zij zo spoedig mogelijk de bussen moesten inhalen. Hoewel zij zouden verwachten dat jeeps sneller zijn dan bussen, waren zij er niet op voorbereid dat het Russische bussen waren, en hierom niet zo makkelijk te traceren. De sfeer in de jeeps was grimmig. Ze zouden hun inkomstbronnen kwijt raken, en hun grootste trots had zichzelf zojuist kapot gesprongen. "Ik zei toch dat ze zou springen!" Zei Zack boos, terwijl hij zijn Glock 17 op kogels checkte. "Ja, ja! Het is zonde, maar we moeten nu de andere terug krijgen anders dan maakt Silvano ons dood!" schreeuwde Leonardo Praddo terug. "Het is de schuld van al die hoeren! Door hen is Alexis gesprongen!" schreeuwde Zack kwaad. "Wordt je nou sentimenteel Du Luca?" spatte de jonge Rus Igor Ivanov uit. Terwijl in de jeeps ruzies en geschreeuw plaatsvond. Was het in bus 1, 2 en 3 een groot feest. Er werd een sfeervolle muziek gedraaid en alle meiden voelden zich geweldig. Zij waren weer vrij, en konden niet wachten om terug te keren naar de bewoonde wereld. In tegenstelling tot bus 4. De kleinste bus aangezien de zwarte Lipizzaner van Alexis King achterin stond. In bus 4 zaten squad 1, 2, 3 en 4. Hier was de stemming somber. De meiden waren in rouw. Eerst verloren zij Malia Haarens, wiens hoofd doormidden was gekliefd door Ajax, de nacht voor de ontsnapping. En daarna verloren zij Alexis, wiens dappere poging om hen te redden, haar ondergang werd. "Hier stoppen!" beval Beatriz die, nadat de bus gestopt was, uitstapte met Alexis' tas en richting de rivier rende. De rest van de bussen reed alvast door. Ze legde de tas aan een rustig deel van de rivier en keek nog een keer om toen ze wegliep. Om te kijken of Alexis niet ergens was aangespoeld en ze haar kompaan nog kon redden. Toen ze terug kwam bij de bus keek ze even bij Spartan, die niet had gestopt met hinniken en stampen vanaf het moment dat hij de bus in werd getrokken. Hij stormde meteen op de opening af waardoor Beatriz de deur even snel dichtgooide. Ze stapte weer in de bus, en deze vertrok weer. Na een goed half uur vulde het geluid van brekend ijzer en het gekletter van hoefijzers de bus. Spartan was losgebroken en galoppeerde zonder aarzeling terug richting de berg. "Laat hem gaan!" zei de Russische vrouw streng. "Hij is onhandelbaar zonder de ene." Zei ze tegen haar mede Russen die waren gestopt. De meiden keken hoe Spartan verdween aan de horizon, en hoopte op een betere toekomst voor hem.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Misschien was het maar goed dat Beatriz uit bangigheid de deur dichtgooide en daardoor het slot niet had gecheckt. Want hoe anders had de trotse zwarte Spartaan ooit zijn caballéro terug moeten vinden?
A begin, of the end? How can we end a story, when the tale finds it is not done being told?
