When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 2 (Revisited)

POV Alexis

"Als ik dadelijk thuis kom ga ik de left-over kipkerrie van gisteren opvreten holy damn!" Ik zwaaide blij met mijn handen door de lucht. School maakte me altijd super hongerig. En omdat ik best wel veel deed in mijn leven, had ik dus ook echt altijd honger. "Moeten jullie je niet melden om na te komen?" Luna keek me spottend aan. Ik trok een wenkbrauw op. "Ja daag, dikke doei, dat gaan we dus niet doen. Chiao!" Luna facepalmde en Scarlett haalde wederom haar schouders op. "Hmh. Scarlett, is dat niet dezelfde auto die ons vanochtend bijna heeft aangereden?" Luna wees naar buiten. De parkeerplaats kon je vanaf hier goed zien. Er zaten grote ramen en een glazen deur aan de voorkant van de school. In principe zou je zo naar binnen kunnen rijden...  Scarlett keek verontwaardigd. "Zou wel sterk zijn, maar het zou kunnen. Ik heb het niet helemaal goed gezien." Ik keek naar de zwarte auto die de parkeerplaats op kwam gereden. "Waah, als dat hem is ga ik die persoon is effe flink de waarheid vertellen! M'n ribben doen nu nog steeds zeer!" Het was echt zo, ik had er echt last van. "Kalm Lex, kalm." Scarlett keek me met een gekke bek aan. "Oeh Lex daar heb je Alex!" Scarlett porde me in m'n zij en wees naar de zijkant. Ik keek naar de richting waar ze heen wees en maakte oogcontact met Alex. Hij knipoogde. Luna viel bijna flauw. "Beetje cliché hoor." grapte ik. Laten we even voorop stellen dat Alex gewoon onwijs knap was. We stonden nog even te kletsen met wat andere vrienden over hele belangrijke dingen toen we ineens harde knallen hoorde. Iedereen werd stil. "Wat the fack was dat?" Ik keek Luna en Scarlett confused aan. Nog meer knallen. "Dat lijken wel kalashnikovs." Ik sprak binnensmonds. "Wat?" Scarlett keek me sloom aan. "Automatische machinegeweren." Mijn blik was gefixeerd op de gang. Het bleef even stil. De hele aula was aan het luisteren wat er nu precies gebeurden. Een leraar liep richting de gang. "Oke rustig jongens en meisjes! Het is vast een scheikunde experiment wat uit de hand is gelopen!" Hij probeerde de menigte te kalmeren. Mijn vraag van eerst werd al snel beantwoord. 6 gewapende mannen volledig gekleed in het zwart kwamen schreeuwend de aula binnen gerend en begonnen te schieten. De leraar die net naar de gang liep werd meerdere malen getroffen. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Ik staarde naar de persoon die mij ooit nog les heeft gegeven in de brugklas. De knallen lieten me weer wakker schrikken. Ik heb in mijn leven veel te veel films gekeken en mijn eerste reactie was Luna en Scarlett mee trekken achter een stuk muur en schuilen. Ze schoten niet direct op de leerlingen wat ik raar vond. Ik bedoel als je een aanslag pleegt is het toch de bedoeling dat er doden vallen? Een harde klap gevolgd door brekend glas en remmende autobanden. Een busje was door de lage ramen van onze school naar binnen gereden. De mannen stopten met schieten. Er kwamen nog meer uit het busje gestapt. Mijn hart gonsde in mijn lichaam. Een begon te praten: "Iedereen op z'n knieën en hou je bek!"De mannen dreven iedereen bij elkaar in een cirkel en keken rond. De mannen bleven bij een aantal meiden langer staan. Er zijn betere momenten om een vriendin te zoeken dipshit. Het geschreeuw van Luna haalde me uit mijn gedachtes. Ze werd meegesleurd naar voren. Zonder na te denken stond ik op en tackelde de man die haar mee sleurde. Ik krabbelde overeind. Paniek. Ik keek de 2 mannen nauwlettend aan. Een snik van een ander meisje haalde me uit mijn concentratie en binnen 2 seconden werd ik op mijn knieën gedwongen en trokken ze mijn hoofd aan mijn haar naar achteren. Ik keek recht naar de vent die net aan het schreeuwen was. Ik keek hem boos, uitdagend en bang aan. Enerzijds voelde het goed om iets te doen. Zij zijn hier niet de baas, laat ze oprotten! Maar anderzijds voelde ik me de grootste idioot ooit. Wat denk ik wel niet. Een keer de trekker overhalen en ik ben er gewoon geweest. De man grijnsde. Ik slikte. Of erger. Ik hoorde de man tegen zijn volgelingen in het Spaans wat brabbelen, ten minste daar leek het op. Daarna zei hij nog wat in het Engels: "I want this one". 

The fuck. Voordat ik iets kon doen werden mijn handen bij elkaar gebonden en werd ik in het busje gesmeten. Op dat moment maakte het niet uit hoeveel ik ook maar tegen spartelde, ze waren toch echt sterker. Daarna zochten ze nog meer meisjes uit waaronder Luna en Scarlett. De mannen wilde de meiden erbij gooien, helaas was ik weer zo dom om uit het busje proberen te ontsnappen. Het leverde me een aantal harde klappen op. Maar hierdoor zorgde ik dat er geen andere meisjes bij konden en dat er tijd werd gerekt. En op dat zelfde moment hoorde we sirenes, ik kon een grijns niet onderdrukken. Ik voelde me net een held! Nu was het voorbij, de politie zou de mannen pakken en wij zouden er zonder kleerscheuren vanaf komen. Misschien een paar daagjes naar een therapeut maar he. Als dat het ergste is. Unfortunately, the odds were not in my favor. De mannen lieten de andere meiden los, schreeuwden nog wat, schoten nog een aantal keer direct in de massa en duwde mij nog verder achterin de bus. Ik zat alleen in het busje. De deuren werden lomp dichtgeslagen en het ding vertrok met een rotvaart waardoor ik door de bus heen rolde. Paniek.

Na een tijd paniekerig te hebben gehyperventileerd vond ik mijn rust. En dit is het moment waarop je je dingen gaat afvragen. Waar ga ik heen? Kom ik ooit terug? Wat gaat er met me gebeuren? Ga ik dood? Het enige wat ik wist was dat ik echt fucked ben. Ik zit nu denk ik al zo'n 8 uur in dit kut busje en ik ga bijna dood van de claustrofobie. En als een goodluck charm stopte de bus. Ik hield mijn adem in. Deuren gingen open en de mannen liepen naar de achterkant van de bus. Ik wilde ontsnappen, ik wilde hier weg. Maar ik zweer, als je 8 uur op de grond in een klein mega donker busje hebt gelegen kun je echt niet 1 2 3 opstaan en wegrennen. 2 mannen sleurden me van het ene busje naar het andere busje. Het licht deed pijn aan m'n ogen. Ik zei niks. Terwijl dit gebeurde keek ik moeizaam rond en zag een klein vliegtuig staan. Hell waar brengen ze me naartoe? Al gauw zag ik dat ik niet de enige was. Uit een ander busje kwamen een stuk of 15 meiden gelopen. Wat hier gebeurden was echt bizar. Ik zette mijn hakken in de grond. Hier en niet verder. Een harde stomp in mijn maag liet me gedwee weer verder strompelen. De mannen lachten alleen maar. We werden allemaal in een grote bus gepropt, terwijl er commando's als 'doorlopen' en 'schiet op' werden geroepen. Ik was te bang om me te verzetten. Ik werd naast een roodharig meisje neer gegooid. Snikkend keek ze me aan. Ik schatte haar een jaar of 14/15. Damn ze letten hier echt niet op leeftijd. De mannen begonnen weer met roepen en schreeuwen en pleurde de klep dicht. Elk meisje in de ruimte was aan het snikken of huilen. Allemaal zaten ze ineengedoken op de grond. Ik ademde 3 keer diep in en uit. Rust. "Hee" probeerde ik tegen het meisje. Ze keek op en zei schokkerig iets wat leek op hallo. "Wat is jou naam?" vroeg ik aan haar. Ze snikte nog een keer. "Malia". "We komen er wel uit Malia, het komt allemaal goed oke?" Ze knikte. Maar ik wist zelf al te goed dat ik hier niks aan kon doen. Veel gedoe later reden ze de bus in het vliegtuig en het vliegtuig steeg op. Mijn hart gonsde in mijn lichaam, de hoofdpijn was verdovend. Hoe ben ik hier beland...

2nd chap. Ook revisited, we komen er wel. Keep on readin' :p

~Applepie is outto