ၿပိဳင္ဘက္...(အပိုင္း-၆)
===============
"အခ်စ္သည္ ႏူးညံ့သိမ့္ေမြ႔လွသည္။ အခ်စ္၏ဆန္႔က်င္ဘက္ အမုန္းသည္ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းလွ၏။ အခ်စ္နွင့္ အမုန္းသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာေဆာင္ေပမဲ့...အမုန္းသည္ အခ်စ္မွပင္ ျမစ္ဖ်ားခံကာ စီးဆင္းသည္။
သူ၏ရင္ခြင္ႏွလံုးသားအတြင္းသီးသန္႔ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ နယ္ေျမတစ္ခုကို သီဟသည္ အခ်စ္ဟုသတ္မွတ္၏။ထိုသီးသန္႔နယ္ေျမတြင္ ေယာက်္ားမိန္းမ ခြဲျခားထားမႈမ႐ွိ ေ႐ွး႐ိုးဓေလ့ထံုးစံဟုအစြဲျပုေနသည့္လူ႔အတၱမ်ားမ႐ွိ...အခ်စ္သည္သာ႐ွိ၍ အခ်စ္တစ္ခုထဲ႐ွင္သန္ေပါက္ဖြားသည္။သို႔ရာတြင္ ထိုအခ်စ္နယ္ေျမေလးကို အမုန္းဆိုေသာေလနီၾကမ္းသည္ မုန္တိုင္းေရာင္ဝါစင္၍ တစ္ခါတစ္ရံ ဝင္ေရာက္ၿဖိဳဖ်က္သည္။
လြမ္းဆြတ္ကာေဆြးေျမ့ေၾကကြဲရသည္။ခ်စ္ရသူ၏အမုန္းသင့္ဒဏ္သည္....ရသေျမာက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ခံစားရသည္။စို႔နင့္ရသည္။ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးေပါက္ကြဲလုမတတ္နာက်င္ရပါသည္။
"က်ီြ......"
အခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကား၍ သီဟကုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းေနရာမွ ေခါင္းေမာ့ကအေပါက္ဝကိုၾကည့္သည္။ေမေမေဒၚရီမိုးသည္ သူ႔အားျပံဳးရီျပကာျဖစ္အခန္းအတြင္းသို႔ဝင္လာသည္။
"သားဘာျဖစ္လို႔လဲအခန္းထဲေအာင္းေနတာလဲ....မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းဘူး....ၿပီးေတာ့ဧဒင္ဆီကိုလဲအရင္လိုမသြားေတာ့ဘူး...သူနဲ႔ရန္ျဖစ္ထားလို႔လား...."
ေဒၚရီမိုး ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖစ္ သီဟလွဲေနသည့္ေဘးတြင္ထိုင္သည္။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...စိတ္႐ႈပ္ေနလို႔ပါ...ဧဒင္လဲစာေတြလိုက္မွီေနၿပီဆိုေတာ့သြားမ႐ွင္းျပေတာ့တာ..."
"ဟုတ္လို႔လားသားရယ္..."
"တကယ္ပါဆိုေမေမရယ္...."
"ဟုတ္ပါၿပီ...အျပင္မွာ ေမထူးခြၽန္ေရာက္ေနတယ္..."
"ဟုတ္လား..."
သီဟကုတင္ေပၚထ၍ထိုင္သည္။
"အင္း...သားတို႔ကဘယ္လိုလုပ္တည့္သြားတာလဲအျမဲတဂ်က္ဂ်က္နဲ႔...."
"ဒီလိုပါပဲ...သူငယ္ခ်င္းေတြပဲဟာထူးျခားေနလို႔လား..."
"ထူးျခားတာေပါ့...ခုလိုတည့္သြားေတာ့လဲစိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္.."
