ၿပိဳင္ဘက္...(အပိုင္း-၂)
===============
ဧဒင္ဦး သူ၏မ်က္ႏွာေပၚကေရခဲမုန္႔ေတြကိုခါခ်ေနသည္။လူတိုင္းကသူ႔ကိုၾကည့္ေနၾက၍ ႏွာေခါင္းကနာက်င္ျခင္းေတြပါေပ်ာက္ကာ ႐ွက္၍ေခါင္းငံု႔ေနသည္။
သီဟႏွင့္ ေမထူးခြၽန္ ဧဒင္ဆီအေျပးသြားၾကသည္။ဧဒင္၏တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီမွသီဟႏွင့္ေမထူးခြၽန္ေနရာယူလိုက္သည္။သီဟမိုး မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖစ္ ေတာင္းပန္စကားဆိုသည္။
"ဧဒင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲငါေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္..."
ေမထူးခြၽန္ေဒါသထြက္၍ သီဟမိုး၏ရင္ဘက္ကိုူေစာင့္တြန္းလိုက္သည္။
"မင္းေဘာလံုးကန္တာမ်က္လံုးမပါဘူးလား...."
သီဟ အေနာက္သို႔အနည္းငယ္ယိုင္သြားသည္။
"ငါလဲဂိုးကိုကန္တာပဲေဘာလံုးကလမ္းလြဲသြားတာေလ..."
ေမထူးခြၽန္တက္တစ္ခ်က္ေခါက္၍ အသံမာမာျဖစ္စကားဆိုသည္။
"ေတာက္ မင္းလုပ္လိုက္ရင္နေမာ္နမဲ့နဲ႔....သူမ်ားဘယ္ေလာက္နာသြားလဲ ဒီမွာေသြးေတြေတာင္ထြက္ေနၿပီ.."
ေမထူးခြၽန္ သီဟကိုေျပာရင္း ဧဒင္ဦးဘက္သို္႔ျပန္၍လွည့္သည္။
သီဟကကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ေခါင္းငံု႔၍သာေနေနသည္။သူ႔ေၾကာင့္ဧဒင္ဒဏ္ရာရသြားသည့္အတြက္လဲစိတ္မေကာင္းႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ဧဒင္ဦး သူ၏ႏွာေခါင္းကေသြးမ်ားကိုသုတ္ေနသည္။
ေမထူးခြၽန္ပြဲလန္႔တုန္းျဖာဝင္ခင္းသည့္အေနျဖစ္ ဧဒင္ကိုတြဲထူသည္။
"ထ ဧဒင္...ငါအခန္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္..."
ဧဒင္ ထလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သီဟဧဒင္၏လက္ကိုဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ဧဒင္ေနာက္လွည့္ကာေခါင္းငံု႔၍ သီဟကိုၾကည့္သည္။သီဟသည္ အားနာလ်က္ေတာင္းပန္ေသာမ်က္ဝန္းျဖစ္ၾကည့္ကာဧဒင္အားစကားဆိုသည္။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္...ဧဒင္..ငါ့ကိုစိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္..."
ေမထူးခြၽန္ သူရဲေကာင္းဝင္လုပ္ကာ ဧဒင္ကိုတြဲ၍စာသင္ခန္းသို႔ုျပန္သြားေတာ့သည္။
သီဟ မတ္တပ္ရပ္ကာ လက္သီးကိုၾကစ္ၾကစ္ဆုတ္၏။ေမထူးခြၽန္ကိုလဲမေက်နပ္သလို ဧဒင္ကိုလဲသမားမိသည္။
