Ο Έρωτας Μου....ο Νταΐς Μου

(25)

        Πέρασαν τρεις μέρες από το χωρισμό τους. Ο Μάγκνους τον έβλεπε στο σχόλιο πάντα να γελάει με τους φίλους του ή με τις μαζορετες. Ένιωθε ανόητος γιατί αυτός βασανιζοταν αυτές τις μέρες, πονουσε, ενώ ο Άλεκ φαινόταν σαν να μην τον ένοιαζε. Κάθε φορά πήγενε στο σπίτι με δάκρυα στα μάτια και σήμερα ήταν μια από αυτές τις μέρες. Έφτασε στο σπίτι και κατευθείαν ανέβηκε στο δωμάτιο του αγνοώντας την θεία του που τον παρακαλούσε να πάει να φάει.

      Οι ώρες περνούσαν και το μαξιλάρι τώρα πια είχε γεμίσει με τα δάκρυα του. Βαρέθηκε. Κουραστικε. Ήθελε να γυρίσει πίσω στην Ινδονησία. Να μην τον ξανά δει ποτέ. Ήθελε να ξανά δει τους φίλους του: την Καταρινα, τον Ραφαελ και τον Ραγκνορ. Να τους τα πει όλα και να κλαψει στην αγκαλιά τους και με την βοήθεια τους να τον ξεχάσει. Σαν να ακουστικαν οι ευχές του και ανοίγοντας η πόρτα μπήκαν μέσα οι τρεις φίλοι του. Παγωσαν στην θέα του όπως αυτός και αμέσως έτρεξε στην αγκαλιά τους γεμιζοντας με περισσότερα δάκρυα στα όμορφα καστανα του μάτια.

"Αχ πόσο μου λειψατε."

Τους είπε.

"Τι έγινε? Γιατί κλαις?"

Ρώτησε η Καταρινα. Τότε ο Μάγκνους τους τα είπε όλα.

"Θα τον σκοτώσω."

Είπε ο Ραφαελ και πήγε να φύγει αλλά ο Μάγκνους τον σταμάτησε.

"Όχι δεν αξίζει."

     Καθοντουσαν για ώρες στο δωμάτιο του Μάγκνους μιλώντας και τρώγοντας πίτσα.

"Τι λέτε να πάμε σε κανένα μπαρ?"

Ρώτησε ο Ραφαελ.

"Ναι!"

Απάντησαν όλοι εκτός του Μάγκνους.

"Δεν έχω όρεξη."

"Σηκω θα πάμε δεν θα χάσεις εσύ τον εαυτό σου για αυτόν."

Του είπε η Καταρινα και τον σήκωσε. Έβγαλε από την ντουλάπα του ένα από τα πιο σεξι συνολακια του και τον σέρνει στο μπάνιο για να ντυθεί. Ο Μάγκνους αφού ετοιμάστικε βγήκε έξω και ξεκίνησαν για το μπαρ.