Save Me

14

trigger warnings: zelf degradatie, misogynie, seksuele onderwerpen, depressie

"Natuurlijk is er een reden waarom ik je uit het verhaal heb gelaten." zegt ze.

"Waarom?"

"Het is beter als ik je niet noem. Voor je eigen bestwil. Uiteindelijk vertel ik het wel, dat beloof ik."

"Oké."

Ze likt haar lippen en leunt tegen de muur, en speelt wat met haar vingers.

"Ik was nog niet helemaal klaar met het verhaal." zegt ze na een tijdje.

"Maak hem dan af, je had me beloofd dat je alles zou vertellen."

Chloe

Na wat ik met Cameron had gedaan, ben ik twee dagen niet naar school geweest. Ik was niet bang voor wat andere mensen over me zouden zeggen; Nee, ik was bang voor wat ik zelf zou doen. Ik was een wrak en had de controle niet meer over mezelf in de buurt bij andere mensen. Ik snauwde op de meest verkeerde momenten.

Toen ik eindelijk weer ging, was het een keer stil in de gang. Niemand zei iets tegen me. Voor het eerst waren ze een keer met hun eigen dingen bezig. Het was vreemd.

Later die dag waren mensen nog steeds stil. Niemand zei iets. Blijkbaar hadden ze niets te zeggen, en dat is iets goeds. Ze hebben sowieso nooit echt iets gehad om tegen me te zeggen. Zelfs Cameron zei geen woord, tot het einde van de dag. Net toen ik begon te denken dat het een keer een goede dag was.

"Hudgens!" roept hij, en komt naast me lopen. "Hoe gaat het?"

"Maakt het je echt wat uit?" vraag ik sarcastisch.

"Nee, totaal niet, echt waar." 

Hij is ten minste geloofwaardig.

"Luister, je zou weer moeten komen." zegt hij. "Misschien wordt het zelfs beter dan vorige keer, oké?"

"Andere keer misschien."

Ik loop sneller en laat hem achter. Dit keer kon ik mezelf in ieder geval verdedigen tegen hem. Ik had de vorige keer niet nagedacht. Dat kon ik niet. Alles om me heen was toen zo'n grote waas en de wereld leek toen zo kalm en vredig. Ik negeerde alles wat ik niet wilde zien of horen, maar dat kun je niet voor altijd doen.

Nu ben ik weer terug op school, en nog steeds best wel een wrak. Maar ik was niet zo erg als ik eerst was. Ik wist niet wat ik dacht toen ik nadacht over zelfmoord. Ik denk dat ik daar te zwak voor ben. Dat kan ik echt niet.

De tweede dag op school maakte me weer in de war. Niet zo erg als de eerste keer, maar ik stond weer bijna in dezelfde plek. Die dag begon het weer zoals gewoonlijk te worden. Ik zag mensen naar me staren, maar ze draaiden snel hun hoofd weg als ik terug keek. Het is alsof ze bang voor me zijn.

"Het was echt fucking raar." hoor ik Cameron zeggen. "Het was bijna alsof ze een zombie was of iets. Ze zei dat ik haar naar huis moest brengen maar ik moest haar de auto in helpen, naar binnen en de trap op. Ik dacht dat ze me ging vermoorden in plaats van wat ze ook wilde doen."

Ik kijk even naar Cameron en zijn vriend die knikt. Hij praat tegen Justin Wright, de jongen die toen die SOA-roddel is gestart. Ik ben erachter gekomen dat hij een van de jongens is die weet dat dit een leugen is, omdat hij zelf ook ooit een roddel heeft gestart.

"Dat is eng." zegt Justin. "Ze doet de laatste tijd erg raar. Je weet wel, spijbelen, niet praten en dat soort dingen. Denk je dat er iets aan de hand is?"