Save Me

3

trigger warning: misogynie, selfharm

De rest van mijn vrije uur werkte ik aan een plan om Chloe in leven te houden. Ik heb een agenda gemaakt in mijn schrift, die diezelfde middag nog begon. Ik probeerde vooral buiten de kaders te denken en zowel dingen toe te voegen waarvan ik zeker was dat ze het leuk vond, maar ook dingen waar ze in geen tachtig jaar aan gedacht zou hebben.

Ik keek toe hoe ze ijverig in haar schrift aan het schreef, maar ze verborg wat het ook was met haar arm, zodat ik het niet kon zien. Niet dat ik het haar kwalijk kon nemen; ik deed precies hetzelfde. Het enige wat ik wist is dat ze twee of drie keer een pagina heeft omgeslagen.

"Schrijf je een boek?" vroeg ik. Ik probeerde over haar arm heen te kijken, maar ze sloot snel haar schrift en gooide hem ongecontroleerd haar tas in.
"Nee."

"Waar kan je dan zo veel over schrijven?"
"Dat zijn jouw zaken niet."
"Ben je altijd zo moeilijk?"

Ze gooide een gum naar mijn hoofd en glimlachte, maar die lach verdween al snel.
"Ik ben altijd wel zo, denk ik, ja." zei ze, haar schouders ophalend.

"Dat wist ik niet. We zouden elkaar beter moeten leren kennen."
"Ik ken je nu twee uur en je kent mijn grootste geheim al. Is dat niet genoeg?"
"Hm, ja, fair enough. Ik vertel wel wat over mij dan. Ik ben Sam Argent en-"

"Nee, ik ken jouw type wel. Zo iemand die door iedereen gemogen wordt omdat hij mooi haar heeft, maar zelf eigenlijk niemand echt mag. Je hangt altijd achter de school met je fake ass vrienden, vandaliseert graag met grafitti, en levens van andere mensen vlak voor je neus in duigen zien vallen geeft je een kick."

"...Wat is jouw probleem?"
"Ik heb geen probleem."

"Je gedraagt je behoorlijk als een bitch, als je het mij vraagt."

"Snap je? Dat is precies hoe het voelt om beoordeeld te worden door mensen die je totaal niet kennen, maar te koppig zijn om dat in te zien."

"Dus... zou ik nu beledigd moeten zijn?"
"Ja, fucking eikel."

Ik fronste terwijl ik dacht over wat ze net zei. Ze had een goed punt, maar wat het punt was van exact hetzelfde doen richting anderen als het haar zo duidelijk stoorde ontglipte me volledig.

Op dat moment ging de bel. Chloe forceerde een glimlach en pakte haar rugzak, aanstalte makend om weg te lopen. Ik greep haar op tijd vast om dat te voorkomen. Ze rolde haar ogen terwijl ze haar pols uit mijn greep probeerde te wrikken.

"Wat?" vroeg ze.

"Kom na school naar de achterkant van het gebouw, zodat we kunnen hangen met mijn fake ass vrienden en autos onderspuiten met grafitti." ik lachte op een lage toon.

"Niet grappig, en niet gebeurend." zei ze. Ze gaf op met zich uit mijn greep werken toen het nog steeds niet gelukt was.

"Als je niet komt, breng ik dit briefje naar de decaan en mag je de rest van Senior Year in een psychiatrische inrichting zitten."

"Oke." Ze zuchtte, en ik liet haar pols eindelijk los. Ze draaide zich om en liep weg.

Ik gooide mijn tas over mijn schouder. Het laatste was misschien wat ongevoelig, maar wat gezegd is kan niet meer worden teruggenomen.

Ik heb mijn volledige laatste uur naar de klok gestaard en gebeden dat de tijd sneller voorbij zou tikken. Toen het eindelijk zo ver was, stormde ik zonder twijfels het lokaal uit, het gebouw uit, en het gebouw om.

Na een paar minuten verscheen ook Chloe. Ze liep langs me, ging op de grond zitten, en begon weer in dat gedoemde schrift te schrijven.

"Hey, sta op! We hebben shit te bespreken, Huff." protesteerde ik.