Save Me

1

trigger warning: zelfmoordgedachten

Ik zuchtte uit opluchting. Ik was maar een paar uur verwijderd van een welverdiende, korte vakantie. Het was niet dat er ook maar iets op mijn planning stond, maar dat was het punt. Alles was beter dan op school zijn.

Ik staarde door de gang naar hetgeen dat ik het meest haatte: de mensen daar. Ik zou mijn pols moeten checken op activiteit als ik drie mensen zou zien die zichzelf niet over de rest hier verheven. Mijn oog viel op een persoon in het bijzonder.

Chloe Huff, mevrouw oh zo perfect, maar eigenlijk mag niemand haar, lopend door de gangen als de queen bee van de school, en toch altijd alleen. Dat zal haar schuld wel zijn voor haar eigen gedrag, niet? Ik herinnerde me hoe ik ooit nergens oog voor had behalve voor haar. Die dagen waren lang voorbij, maar wat dat betreft heeft iedereen wel een punt gehad waarop ze haar mochten.

Op weg van mijn kluisje naar Engels probeerde ik iedereen te negeren de me mogelijk in hun gesprek wilden voegen. Mijn irrationele angst voor vooraan zitten had met een paar maanden gezorgd voor mijn wil om vroeg bij de les te zijn.

Ik liep net iets te scherp langs Chloe, die haar boeken liet vallen. Ik keek toe hoe ze knielde om haar spullen te pakken, maar niemand hielp mee. Integendeel; ze liepen erlangs en eroverheen, alles vooruit en opzij schoppend.

Ik stopte voor de deur van het lokaal. Als ze tegen die tijd niet al haar spullen al had, dan had ik misschien aangeboden te helpen. We maakten oogcontact, wat ik zo snel mogelijk weer brak. Chloe liep naar de andere kant van de school, wat opvallend was, sinds we samen Engels hadden.

Ik schudde de gedachten van me af en liep het lokaal in. Ik gaf een knikje en een kleine glimlach naar mijn docente terwijl ik mijn weg tussen de bureautjes door maakte, naar de achterkant van het lokaal. Toen ik eenmaal zat en de harde stilte viel, begon ik te bidden voor een bron van geluid.

Dat werd al snel beantwoord door de deur die opende, en ik zuchtte van opluchting toen Nick voor me kwam zitten. Ik had Nick via een vriend leren kennen, maar de laatste tijd trok ik veel met hem op.

"Shit man, vandaag gaat veel te langzaam. Ik kan niet geloven dat dit het vierde uur is. Een zieke leugen." zei hij, hard genoeg voor Ms. Smith om het te horen.

"Control your language, Mr. Gold, please?" zei ze, voor ze weer door ging met haar werk.
"Yes ma'am." mompelde Nick, waarna hij met zijn ogen rolde.
Ik lachte. "Smart move."

"Oh, hou je bek man. Had je gehoord dat Andrea heeft zitten rommelen met een uni student? Tim gaat echt pissed worden." Nick verlaagde zijn stem om er zeker van te zijn dat Ms. Smith hem niet verstond.

Ik haalde mijn schouders op. "Klinkt als iets wat ze zelf de wereld in wilde helpen. Laten we Tim er maar niet mee storen."

"Ah fuck, oké. Vergeet dan maar dat ik dit zei." Ik lachte terwijl Nick zijn ogen omhoog rolde. Hij draaide zijn hoofd terug richting de voorkant van het lokaal toen er meer mensen binnen kwamen.

De geluidsprikkels werden harder en dreigden mijn gehoorgang te molesteren, maar topten uiteindelijk het schrille geluid van de bel niet. Er werden toetsen uitgedeeld, ondersteboven.

"Now, before I let you start, I have a homework announcement." begon Ms. Smith, de gapen en kreunen om zich heen negerend.

"It's not much." ging ze verder. "Just continue reading pages 340 through 490." Daarmee veroorzaakte ze reacties soortgelijk aan de mijne, maar ook reacties die net wat te hard worden gezegd.

"Hey, settle down!" schreeuwde ze eroverheen. "We need the book finished by the end of this month and I need to start giving this much homework to get us there. I've been too easy for you throughout this unit. You guys are all seniors, get used to it. College will be much harder next year and your professors will not tolerate moaning and groaning."

Niet de meest generic college speech die ik tot zover in elke les naar mijn kop geslingerd had gekregen.

"Next year, you'll have twice this homework. You have to deal with it and you should be thanking me, I'm preparing you for what's to come. If you-"

Ze werd onderbroken door het geluid van de geopende deur, en iedereen draaide zich om om het meisje in de deur te zien staan. Ms. Smith zuchtte en tikte met haar vingers op haar bureau.

"Why are we late, miss Huff?" vroeg ze, geïrriteerd.

"I'm sorry, Ms. Woods. I don't have an excuse." antwoordde Chloe, starend naar de klas voor zich.

"Focus on school, Chloe. Getting there. That's your biggest priority right now. Now, go find an empty seat." zei Ms. Smith. Chloe knikte en griste een werkblad van het bureau terwijl ze probeerde de snuiven van haar klasgenoten te negeren. Ze zuchtte en ging op de nog enige lege plek zitten; naast mij.

Ze opende haar map en haalde een potlood uit haar etui. Alle papieren zaten door elkaar en waren gekreukt. Dat kwam duidelijk van die val. Ze sloot de map en legde het potlood en haar toets op het midden van de tafel, en leunde vervolgens achterover.

"Alright," Ms. Smith begon opnieuw, "This sheet handed to you is a pop quiz on what you read on pages 286 through 339. You're allowed to use your book, so I expect all of you to get an A. You may begin."

Zenuwen begonnen op te bouwen toen ik me realiseerde dat ik dat boek al maanden niet meer aan had geraakt, laat staan de pagina's. Ik wist überhaupt niet meer waar dat gedrocht lag. In andere woorden, ik had mezelf uit gewoonte de put in gewerkt. Het was volledig mijn schuld en nu stootte ik daar eindelijk tegenaan.

Ik schoof heen en weer over het houten stoeltje toen een gum de zijkant van mijn hoofd raakte. Ik verwachtte een geïrriteerde klasgenoot die kwam klagen dat ik mijn reet niet stil kon houden, maar werd verrast door het boek dat Chloe voor mijn gezicht hield.

Ik gaapte haar aan, nog steeds in de war van wat er gebeurde. Chloe gaf me simpelweg een blik en plaatste het boek op de hoek van mijn bureau. Ze gebaarde dat ik erin moest kijken. Ik opende het boek en zag op de eerste pagina een lap tekst staan:

Ik heb mijn boek niet nodig omdat ik dit allemaal al ken, en ik heb mijn eigen kopie dus je mag hem hebben. Bedank me later maar!

Ik wilde mijn ogen rollen, maar feit is dat ze me heeft gered. Ik gebaarde een bedankje naar haar, waarop ze knikte voordat ze door ging met haar werk. Ik voelde me officieel slecht dat ik niet even de tijd had genomen om te helpen in de gang, maar daar was al niets meer aan te doen.

Toen de bel eindelijk ging en iedereen hun toets inleverde, wilde ik me naar Chloe draaien om haar boek terug te geven. Ik had thuis nog altijd ergens mijn eigen liggen, zelfs al moest ik even zoeken. Helaas was ze al weg. Ach ja, ik kon het altijd later weer teruggeven.

Ik liep het klaslokaal uit, richting de kantine. Ik zocht een plek voor mezelf, achterin, omdat geen van mijn vrienden hetzelfde moment pauze hadden. Ik pakte het boek dat Chloe me had gegeven om aan het huiswerk te beginnen, sinds ik toch niets beters te doen had. Er zat een boekenlegger in, en ik opende het op die pagina.

Het was de juiste pagina, maar de boekenlegger bleek een gevouwen papiertje te zijn. Gezien ik een nieuwsgierige aasgier was, besloot ik hem te openen. Toen ik het papiertje echter open had gevouwen, zakte mijn hart naar mijn maag. Ik kon niet geloven wat er voor me lag.

Een zelfmoordbriefje?