Just My RoomMate(COMPLETE)

JMyR 2.10

Marco POV

"Marco" napatigil ako sa paglalakad ng marinig ko ang pangalan ko.

Humarap ako sa taong tumawag sa akin.

"Where are you going?" Parang immune na sa akin ang pagtaas ng kilay sa mga taong kasama ko rito sa bahay.

I just raise my eye brow to dad at tinalikuran siya.

I don't care about him. Walang respeto kung wala. Basta all i need is to know the truth.

To know what is the reason kung bakit lagi kung napapanaginipan si andrei. Kung ano bang koneksyon niya sa buhay ko.

"Oh. May lakad ka bunso? Ang aga pa ah" dinaanan ko lang si kuya ng masalubong ko siya sa labas.

Kaagad akung naghanap ng taxi dito sa village namin. Nang merong dumaan ay kaagad akung sumakay. All i need is to get out of this house.

Baka magaya pa ako kay andrei na grounded.

 

Harold POV

Nandito ako sa opisinan ni dad para itanong yung inasta ni marco sa akin kaninang umaga.

"What the hell is happening dad? Bakit nagkakaganun si marco huh?" Inis kung tanong sakanya. Sabay upo sa upuan.

"He knows the truth. Nakita niya ito" he answered me na may kasamang mga litrato.

Lumaki naman ang mata ko sa nakita ko. Nakita ko kasi ang old picture naming tatlo nila marco at andrei.

Masaya habang nakangiti.

"How? Kailan pa siya nagkaroon ng hinala about this?" Taas kamay kung tanong.

Pero silent came at makalipas ng katahimikan ay sinagot niya ang tanong ko.

"Simula ng itanong niya kung sino ba si andrei" napaisip ako sa isinagot niya sa akin.

"Who is andrei? Bakit ko siya napanaginipan?" Kaagad pumasok sa isipan ko ang pangyayaring iyun.

So ang akala lang naming may sakit siya ay iba pala. Dahil dun niya na sinimulang malaman kung sino nga ba siya?

"Crap" i said at kaagad ding umalis ng opisina niya.

I have to do something. Kailangan hindi niya malaman ang katotohanan. Kailangan kung makagawa ng paraan para mapigilan ang paghalungkat niya sa nakaraan.

Alfred POV

Pumunta kami ni nanay sa isang hospital to check her vitals. You know naman. May sakit na siya at kailangan ko siyang samahan since ako nalang ang kasa-kasama niya.

"Sige anak. Dito ka nalang. Diba sabi ko naman sayong huwag kang mag alala diba?" Pagtigil sa akin ni nanay sa pagsama sakanya sa opisina ng doctor niya.

"Opo. Pero nay kailangan ko ding malaman kung ano ng kalagayan ng sakit nyo" pag insist ko sakanya.

Kanina niya pa kasi sakin sinasabing huwag mag alala. Sa magiging resulta ng sakit niya.

But of course, i have the rights na malaman iyun. Isa pa siya na ang tumayong ina para sa akin nuh.

"Sige anak. Maghintay ka nalang diyan. Huwag mg matigas ang ulo" napabuntong hininga ako sa sinabi niyang iyun.

"Hay. Sige po. Kung yan ang gusto niyo" pumayag nalang ako sa gusto niya.

Wala rin namang mangyayari kung magtatalo pa kaming dalawa dito eh. At tsaka may rights siyang siya lang makaalam ng kalagayan niya.