Willow Tree/YoonKook✔

10

Yoongi kendi kendine sırıttı ve mor çiçekleri sıkıca kavradı. Parmaklarının avucuna sertçe baskı yaptığını hissetti, ancak umursamadı; Jungkook'u görmeye gidiyordu.

Dersi saat 20.00'da bitmişti. Jungkook'un evine giden otobüse atlayıp onu şaşırtmak istiyordu. Hesaplarında bir hata yoksa, saat 12.00'da Jungkook'a ulaşacaktı.

Yine de, mektubunu ağaçlarına buraktığından beri tuhaf hissediyordu, Jungkook ona ne bir cevap yazmış, ne de aramıştı. Bu düşünceleri etrafından kovdu; belki de telefonu bozulmuştu veya şarj cihazını kaybetmişti.

Otobüs yavaşlayarak ağaçlarına yakın olan durakta durdu. Kendi içinde Jungkook'un ona bir mektup yazıp bırakmadığını ya da Jungkook'un yerine gidip gitmediğini kontrol edip etmeyeceğini düşünüp taşındı.

Otobüste kalmayı seçti; Jungkook'un ona Cumartesi günü bir mektup bırakma şansı gerçekten düşüktü. Çünkü Jungkook bir sonraki Pazartesi günü Yoongi'nin bunu göreceğini biliyordu, bu yüzden orada bir tane bırakmak riskliydi.

Yüzündeki gülümsemeyi silmeyi başaramıyordu. O çocuğu gördüğü anda, ona saldıracağını ve onun biriktirdiği bütün sevgi ile onu boğacağını, onun için özlem duyacağını biliyordu.

Sonunda, otobüs Yoongi'nin hedeflediği durağa ulaşmıştı. Aceleyle fakat dikkatlice indi. Jungkook'un seveceğini düşündüğü çiçeklere zarar gelmediğinden emin olmak istiyordu.

Kaldırımdan aşağı doğru yürüdü, görüş açısına düşen evle kıkırdamasının ağzından kaçmasına engel olamadı. Yavaşça, içindeki endişe söndü. Jungkook kaçacakmışçasına zamanla yarışarak hızını arttırdı.

Derin bir nefes aldı, ve sonra yavaşça vermeye çalıştı. Aynı anda hem mutku hem de gergindi, kalbi şatlayacak gibi atıyordu. Kapıyı kibarca üç defa tıklattı ve bir adım geri çekilip birinin açmasını bekledi.

Şaşırtıcı olmayan bir şekilde kapı anında Jungkook'un annesi tafından açıldı. Gözleri yorgun bakıyordu ve şişmişti. Kapıyı beklentiyle açmıştı, ancak beklediği kişinin gelmediği gözlerindeki hayal kırıklığından belliydi.

Yoongi'nin gülümsemesi yavaşça söndü; Jungkook'un annesi neden böyle görünüyordu? Bir sorun mu vardı?

"Bayan Jeon, b-ben Jungkook'u görmek için gelmiştim."

Sorunun ağzından kaçmasıyla içinden kendine küfür etti. İlk başta onun nasıl olduğunu sormalıydı, çünkü soruyu sorduktan sonra Bayan Jeon'un yüzü biraz daha asılmıştı.

"Duymadın mı?"

Sesi güçlüydü, ama Yoongi içinde kötü bir hissin oluşmasına engel olamadı.

"Jungkook bu sabah erkenden çıktı, ve hâlâ gelmedi. Salak oğlum bana gideceğini bile söylemedi, sadece birini göreceğini söyledi."

Taze yaşlar gözlerinden tekrar dökülmeye başladı.

"Soğuk algınlığı da vardı ve hastaydı, ne kadar dikkatsiz bir anneyim. Nereye gittiğini sorma-"

Sözleri hıçkırmasıyla ağlamasıyla kesildi. Ellerini yüzüne kapadı ve hıçkırarak ağlamaya başladı.

Yoongi sadece orada durdu, söyleyecek bir kelime bulamıyordu.

"O te-telefonlarını bile açmadı."

Ağlamaya devam ederken, Bay Jeon aniden kapıdan göründü. Karısının saçlarını okşayarak ve iyi şeyler söyleyerek yatıştırmaya çalışıyordu.

"Çoktan polisi aradık."

Bay Jeon yavaşça yutkunan Yoongi'ye karşı mırıldandı.

"Jungkook eve dönerse seni ararız. Ancak şu anda eve gitmen gerekiyor."

Yavaşça başını salladı, kelimeler kulaklarına tam olarak ulaşmıyordu. Aklında sadece bir düşünce varken kapıya sırtını dönüp bir adım attı;

Jungkook, ağacın altında beklemezdi.

Hâlâ.

Ya bekliyorsa?

Tam 1 ay 16 gündür bölüm paylaşmamıştım. Şu an saat tam olarak 00.40 ve ben yaklaşık bir saattir gözlerim kapana kapana bölümü çevirdim.

Bu süre zarfında Thrill hikâyesi için taslak hazırladım, bölümleri yazdım ve editler hazırladım. Daha önceki fic denemelerimden tamamen farklıydı benim için. Bu nedenle fazla uğraştım onunla.

Burayı boşladığımın farkındayım ancak yoğunum.

Annemin işleri fazla yoğun ve ofise yardıma gidiyorum aynı zamanda ingilizce derslerim var.

Daha fazla boşlamamaya çalışacağım. Ficin tamamı 47 bölüm ve birkaç ay içinde bütün çeviriyi tamamlamayı planlıyorum.

Her neyse, fazla konuştum. Yarın ofiste olacağımdan dolayı bölüm paylaşamayacağım.

Ertesi günü ise ancak tanrı bilir.

Bölümü kontrol edemeyecek kadar yorgunum, hatam varsa belirtin lütfen.

İyi günler dilerim.