MELEZ KIZ

MELEZ KIZ 68.BÖLÜM

Karnım,kollarım,bacaklarım hatta boynum... Neden olduğunu bilmediğim bir şekilde her yerimde hissediyordum acıyı.Adeta zonkluyor ve mümkünmüş gibi daha da hissettiriyordu kendini.

"Biraz daha uyumak ister misin ?"

Başımı iki yana salladım bu sefer.Sadece yanında uzanmak ve yüzümü sıcak boynuna yaslayıp her şeyi görmezden gelmek istiyordum.Tabi kendi evimde.

"Eve gidelim."

İkiletmeden temasımızı keserek ayağa kalktı ve bana uzandı.Ne yapacağını sorgularken çoktan beni kucaklamış ve yataktan kaldırmıştı.

"Cody buna hiç gerek yok."

Yalandı.

"Kendim yürüyebilirim.O kadar da çok ağrımıyor."

Bu da başka bir yalan.

Rebecca ve Thomas'ın da olduğu salona girinceye kadar sessiz kalıp başımı onun göğsüne yasladım.

"Uyandın sonunda."

Cody beni koltuğa yavaşça bırakıp yanıma oturdu.Kolunu omzuma atıp kendine çekerken "Alt tarafı birkaç saatliğine işgal ettim yatağını." diye homurdandım.

Benim aksime Thomas,gayet zinde ve mutlu görünüyordu.Son hatırladığıma göre yarası tamamen iyileşmişti.Bu da demek oluyordu ki artık ona acı çektiren bir şey yoktu.

Kaşları çatıldı."Birkaç saat mi ?"

Göz ucuyla saate baktım.9'a geliyordu.Bu da demek oluyordu ki,evet,sadece birkaç saat.

Cody ipleri eline almak ister gibi boğazını temizledi o anda.Başımı ona çevirdim,o ise doğrudan saate bakıyordu.

"Aslında 72 saatten fazla oluyor güzelim." dediğinde tek kaşım benden habersiz havalandı."3 gündür uyuyorsun."

3 gün.

"3 gün mü ? 3 gün aralıksız uyudum mu yani ?"

Rebecca "Aslında 1-2 kez uyandın." diye atıldı. "Ancak çok sürmedi,muhtemelen hatırlamıyorsundur."

Başımı sallayarak onayladım onu.Gözlerim tekrar Cody'e döndü."Rebecca'nın seni aradığını ve bana yardım etmek için geldiğini söyledin."

Parçaları birleştir dercesine anlamlı baktı bana.Birleşmişti de.

"İlk günden beri yanımda mıydın ?"

"Ya nerde olacaktım ?"

Kolumu beline sarıp kendimi ona yaslarken 3 gün uyumuş olmam umrumda değildi.3 gün boyunca yanımda olmuş,beni beklemişti. Ancak emindim ki 1 hafta daha uyusam,1 hafta daha beklerdi.

"Hey,Summer."

Thomas'tı seslenen.Dikkatimi Cody'nin kalp ritminden çekip ona yönelttim.Bakışları anlam yüklüydü,bunu hissedebiliyordum.Yüzünde içten bir minnet duygusu saklıydı,az sonra da gösterecekti bana.

Dudaklarını ıslattı."Çok teşekkür ederim."

Omuz silktim ancak ben bunu yapar yapmaz başını salladı iki yana."Hayır,gerçekten.Çok teşekkür ederim Summer.Beni öyle büyük bir acıdan kurtardın,öyle rahatlattın ki anlatamam. Basit bir yara değildi o,eminim. Gittikçe gelişen, daha da güçlenen bir virüs gibiydi.Içimde bir şeyleri tetiklediğini hissediyordum ve sonra..."

Bakışlarını ellerine indirip gülümsedi."Yardım ettiğin için minnettarım."

O karşımda içten bir şekilde konuştuktan sonra gülümseme sırası bendeydi.Kollarımı Cody'den ayırıp yerimde dikleştim."Keşke daha önce haberim olsaydı da sen bu kadar acı çekmeden son verebilseydim."