ANONİM; Leyl

|45|

Shawn Mendes- In my Blood (Lütfen açın ve okuyun.)
-
Atlas'tan;

Neredeydim, ne olmuştu hiçbir şey bilmiyordum. Gözlerimi açtığım da hiçbir şey hatırlamıyor gibi hissetsem de ilk dakikadan her şeyi hatırlamıştım.

Kafamı sağa döndürdüğümde görmek istediğim kişiyi göremedim. Solda da yoktu. Oysa ki onun asıl yeri sol yanımdı...

Gözlerimin ışığa alışması için bir kaç dakika etrafta gözlerimi gezdirdim. Hastanedeydim, bir tarafta annem ve babam vardı diğer tarafta Samet, Niran, Ateş ve Mısra vardı.

Hepsi birbirine yaslanmış uyuyordu. Yatakta doğrulduğumda bütün kemiklerimde acıyı hissettim. Aniden doğrulduğum için olsa gerek başım dönmüştü.

Ayağa kalktığımda kolumdaki serumu çıkarmadığım için serumun takılı olduğu boru gibi şey yere düştü.

"Siktir..."

Çıkan sesle herkes uyanırken bende çıkan serumun kanını durdurmak için elimi koluma bastırdım.

"Oğlum..."

Annemin sesini duyunca ona doğru döndüm.

"Annem," öyle büyük bir özlemle sarılmıştı ki, Mavera'nın nerde olduğunu sormaya çekinmiştim...

"Kaç gündür buradayım ben?"

Önce herkes birbirine baksa da hiç konuşmayan arkadaşlarımdan biri cevap verdi.

"7,"

"Mavera nerede?"

Bu soruya kimseden cevap gelmedi. Ya da cevaplamaya kimse cesaret edemedi.

"Cevap versenize?"

"Abi Mavera..."

Samet konuşmaya çalışsa da devam edememişti. Mısra yanında olduğunu hissettirmek istermiş gibi Samet'in elini tuttu.

"Londra'da."

"Ne!?"

Mavera'nın babasının dedikleri kulaklarımda çınlarken, kafamdan aşağıya kovalarca sıcak su dökülmüş gibi hissettim.

"Niye burdasınız o zaman!? Niye Onu bulmuyoruz?"

Hızla kapıyı açıp koridora çıktığımda koşmaya başladım. Buradan çıkıp Mavera'yı bulmam gerekiyordu. Yanında olmam, ona sarılıyor olmam gerekiyordu.

Her adımımda kemiklerimi kırarcasına bir ağrı saplanıyordu göğsüme ama Mavera daha önemliydi. Onunla olmam gerekiyordu.

Gözlerimin dolduğunu hissediyordum. Aylar önce birisi bana dese ki bu kızla sevgili olup bunları yaşayacaksın inanmazdım ama şimdi o kız için ağlıyordum!

Bir kaç elin omzuma dokunduğunu hissettim, durmak istemiyordum. Duramazdım. Durmamalıydım.

"Oğlum dur!"

"Atlas! Dur!"

Bir kaç kişi daha beni omzumdan çektiğinde yere düştüm.

"Anne olmaz, duramam! Bana ihtiyacı vardır!"

Annem beni göğsüne bastırırken, 4 yaşındaki halim gibi ağlamaya başladım.

"Anne gitmem lazım. Onunla olmam lazım."

"Biliyorum oğlum, biliyorum Atlas'ım ama senin yapabileceğin bir şey yok."

"Anne... Ben ilk defa bu kadar sevdim. Bırakamam. Nolursunuz bırakın."

"Olmaz oğlum, olmaz."

Erkek ağlamaz diye bir cümleyi mutlaka duymuşuzdur bir yerden.

Yalandı.

Erkekler sevdiği kadın için ağlardı.

Benim gibi, bir hastanenin koridorunda sevdiğinin adını sayıklaya sayıklaya ağlardı. Çünkü erkeklerin ağladığı an, en çaresiz kaldıkları andı.

Ve ben çaresiz kalmıştım.
-
Hadi hayırlı olsun uyandı Atlas 😎😎😎😎