ANONİM; Leyl

|37|

Şebnem Ferah- Yalnız

BİR AY SONRA
-

Atlas: Ben yine günlüğümü düşürsem,

Atlas: Yine bulan sen olsan,

Atlas: Yine bir parkta gözlerimiz kapalı birbirimize sarılsak,

Atlas: Yine Binlerce kitabın arasında dans etsek,

Atlas: Yine şehri izleyen merdivenlerde birbirimize şiir okusak,

Atlas: Yine Lunaparka gitsek,

Atlas: Pes edeceğin her an bu anıları hatırlamanı istiyorum Güzelim.

Atlas: Ben yine yanında olacağım, söz,Yeşil gözlü çocuk sözü.

Atlas: Ama senin bu anıları hatırlayıp daha fazla azim etmen gerekiyor,unutma bunu.

Atlas: Bir de seni sevdiğimi unutma...

Kullandığım ilaçların en büyük yan etkisi olan uyku yüzünde kıpkırmızı olan gözlerim ve fazla uykudan şişmiş gözlerim vardı. Her okul çıkışı Atlas ve Arkadaşlarımla bir kliniğe gidip, iğne yapılmaktan delik deşik ve mosmor olan vücudum vardı.

Bunlara rağmen iyiydim çünkü yalnız değildim. Ne zaman ağlasam, ne zaman fenalaşsam yanımda olan insanlar ve sevdiğim çocuk vardı.

Pes etsem, elimi tutup devam etmemi sağlayan insanlar vardı. Zorla da olsa 5 kilo almamı sağlayan insanlar vardı.

Bir aydır Gökkuşağı'nın kapısından içeriye adım bile atamamıştım, ne zaman boş bir yer bulup kafamı koysam orada uykuya dalıyordum.

Durduğum pozisyonu bozup üst üste mesaj gelen telefonumu aldım.

Okuduğum mesajlarla gözlerim dolarken elimle ağzımı kapattım. Bağıra çağıra ağlamamak için zor duruyordum.

Çok özlemiştim, o günleri çok özlemiştim.

Leyl: Özür dilerim, gerçekten özür dilerim.

Leyl: Böyle yapmamam gerekiyordu ama ben yaptım ve sonuçlarını herkes ödüyor. Özür dilerim.

O kadar bedbaht haldeydim ki, uyku ağır bastığı için banyo bile yapamamıştım.

Saçlarımı kuş yuvası gibi topuz yapıp ayağa kalktım ve banyoya gittim.

Aynaya bile bakmadan kendimi suya attığımda artık gözyaşlarımı tutmuyordum.
-
Yattığım yerden kalkıp çalan kapıyı açmaya gittim. Kapıdan kimin geldiğine baktığım da Atlas'ı görmemle hemen yanımdaki aynaya döndüm.

Üzerimde siyah penye bir elbise ve panduflarım vardı. Elimle saçlarımı düzelttim. Gerçi ne yapsam vücudumu ve yüzümü daha iyi hale getiremezdim ama böyle yapınca iyi hissediyordum.

Kapıyı açtığım da Atlas'a sarıldım ve onu içeriye aldım.

"Hiç görmediğim kadar iyisiniz Manev- Mavera Hanım, neye borçluyuz?"

Atlas'la birlikte salona girdim ve yanına oturmadan "Kahve istiyor musun?"

"Olabilir, sen ilaçlarını aldın mı? İlk defa uyumuyorsun?"

"Aldım, uykum var ama sıkıldım uyumaktan."

Atlas üzerinde eşofmanlarıyla gelmişti ve şu an çok tatlı duruyordu.
Atlas spor ceketini çıkarttı ve kenara koyup ayağa kalktı. Birlikte mutfağa giderken, Atlas'ın ceketini alıp üzerime giydim.

Çok güzel kokuyordu lanet olası...
-
"Atlas bu kim?"

Uykum açılsın diye  Atlas'ın telefonuyla oynuyordum ve galerisindeki fotoğraflar dikkatimi çekmişti.

"Kuzenim, Nevra."

Bir fotoğraf daha açıp gözüne sokarcasına fotoğrafı gösterdim.

"Peki bu?"

"Küçük teyzem Hazal."

Kıskanmıyordum.

Kıskanmayacaktım.

Kıskanmamalıydım.

KISKANIYORDUM.

Telefonu kilitleyip ellerimi göğsümde bağladım ve sessizce durmaya başladım.

Normalde kıskanmazdım ama son dönemde bozulan sinirlerimin etkisiyle aşırı kıskanıyordum.

"Sen kıskandın mı?"

"Yoo ne münasebet, uykum geldi."

Oturduğumuz koltukta yana kayıp uzanır bir hale geçtiğimde Atlas'ta yanıma uzandı.

Ama o bana böyle davranırken ben sakin kalamazdım ki... Bütün her kıskançlığım uçup giderken sırtımı onun göğsüne yasladım. Böyle olmak, onda güven bulmak çok güzeldi. Her zaman yanımda olduğunu hissetmek ya da düştüğümde elimden tutup kalkmam için çabalaması O'na bir kez daha aşık olma sebebimdi.

"Uyuyan Güzelim benim..."

İlaçların esiri olan bedenim yine uykuya yenik düşerken sevdiğim çocuğun kollarında olmak ayrı bir his veriyordu. Sanki en büyük ceza en güzel ödülmüş gibi...