MELEZ KIZ

MELEZ KIZ 67.BÖLÜM

Kulaklarımın az da olsa algıladığı sesler dikkatimi çekmişti.Toprak yoldan çıkıp ağaçların arasına daldım.

İlerde bana sırtını dönmüş şapkalı bir çocuk vardı.Ağaca astığı bir kağıda hırsla,durmadan ok atıyor her defasında istisnasız tutturuyordu. Biraz daha yaklaşıp kağıttaki yazıyı okumaya çalıştım.

'KLAN !'

Kaşlarım hızla çatılırken gözlerimle etrafı taradım.Tanıdık bir motorun yanında duran tanıdık bir çantadan başka bir şeyi yoktu.Olmasına da gerek kalmamıştı zaten,onu da tanımıştım.

Kıpırdayamadım.

Heyecanlanmıştım.

Göğsüm hızla inip kalkarken arkasında durduğum ağaca tutundum.Onu ne zamandır görmüyordum kim bilir.En son ki görüşmemizden belki de haftalar geçmişti.

Yerden bir ok daha alıp yaya yerleştirirken 3 büyük adım geriledi.Birkaç saniye sonra ok yine olması gereken yere saplanmıştı.Bunun üzerine yine geriledi,gittikçe yaklaşıyordu bana.Burdan uzaklaşmam lazımdı.

Yavaşça arkamı döndüm.Beynimin bir tarafı anında,buradan hemen uzaklaşmaya programlanmışken diğer tarafı ona hiç bu kadar yaklaşmadığımı hatırlatıyordu bana.Yavaşça gülümsedim.

Saklandığım ağacın arkasından çıkıp,beni görmesine izin vermeden toprak yola doğru sessiz ama hızlı bir şekilde ilerledim.

Ve birden durdum.

Kulağımın yanından hızla geçen ok,önünde durduğum ağaca saplanmıştı.Derin bir iç çektim.

"Dön arkanı."

Lanet olsun.

Sesi bana ulaştığında,her şeyi mahvettiğimi düşünmekten başka bir şey yapmıyordum.Beni görünce ne olacaktı ? Belki yine sevinir,o anın şokuyla bencilliğimi unutup özlem giderirdi belki.Peki sonra ? Anlayacaktı.Bana ulaştığını sandığı gecenin sabahında onu bıraktığımı,yine de onu ara sıra onu görmeye gittiğimi,ondan saklandığımı,bunca zaman çok yakınında olup uzak durduğumu...

Nefessiz kalarak son bir çırpınışla ciğerlerime büyük bir hava çektim.

Sonsuz uzunlukta gelen 2 saniyenin sonunda kararımı vermiştim.Nasıl başladıysam öyle devam edecektim.Onu duymamazlıktan gelerek yürümeye devam ettiğimde bir ok daha saplandı yakınımdaki ağaca.

Ona kendimi göstermeyecektim.Israrla.

"Dönmezsen sıradaki okun hedefi sen olacaksın."

Bir adım attım.

"Ciddiyim."

Vücut yaralarım er yada geç iyileşirdi.Gerçi artık o kadar uzun sürmüyordu.Ama şu an da beni görmesinden daha önemli hiçbir şey yoktu.

Yürümeye devam ettim.

Söylediği gibi sıradaki hedefi bendim.Bana doğru gelen oku,onu bana getiren rüzgarını hissedebiliyordum.Kendimi ne kadar tutmaya çalışsam da kör olası reflekslerim benden önce karar vermişti yapacaklarına.Ok sırtıma saplanmadan vücudumu döndürdüm ve karnıma 2 parmak kala oku yakaladım.

Aramıza uzun bir ölüm sessizliği girdi.Ne ona bakmaya cesaret ediyordum,ne de konuşmaya. Dudaklarımı ıslatıp bakışlarımı yere indirdim. Aklından geçenler beynimde yankılanıyordu.

Yaklaştı.

Sessizdik.

Ayakkabılarını izliyordum sadece.Daha da yaklaştı.Aramızda hala hatrı sayılır bir mesafe olsa da uzandı ve parmaklarını ürkekçe çenemin altına koydu.