ɪɴғɪɴɪᴛʏ - Larry ✓

• Rozdział XXII

•••

– Wariat – zaśmiał się Louis, gdy został przerzucony przez ramię loczka i zaczęli kierować się w stronę łazienki, gdzie loczek postawił zrobić kąpiel.

– Bądź grzecznym chłopcem! – powiedział Harry, chichocząc i klepnął jeden z pośladków Louisa, stawiając go na zimnych kafelkach.

Szatyn uśmiechnął się szeroko do niego i zdjął loczka koszule z siebie.

Harry ściągnął swoje dresy, które w tym momencie jako jedyne miał na sobie i wszedł do ciepłej wody, podając dłoń Louisowi, by pomóc zrobić mu to samo. Szatyn wywrócił oczami, ale po chwili podał Loczkowi dłoń.

W ten sposób oboje byli w wannie, przytulając się do siebie. Byli uśmiechnięci i zadowoleni z tego, co mają.

Mają siebie nawzajem i to jest wystarczające dla nich obu. Louis cały czas chichotał słodko, kiedy Harry bawił się palcami u jego dłoni, mówiąc cały czas jakie są malutkie.

Musiał spędzić kilka dni na ziemi. Miał jeszcze miesiąc na to, by oswoić Louisa z myślą o tym wszystkim.

– Harry? – Z myśli wyrwał go głos chłopaka. – Przez chwilę już się bałem, że zemdlałeś, czy coś – Louis zachichotał, odwracając się do niego lekko.

– Jest w porządku, skarbie. – Cmoknął go Harry. Czuł się dziwnie z tym że musi używać swojej mocy, by zbliżyć się do niego. Oczarowuje go swoją mocą, a nie osobą.

– Zimno mi, idziemy? – spytał szatyn, widząc, że Harry zachowuje się inaczej, jednak wolał nie pytać, o co chodzi, skoro twierdzi, że wszystko okej.

– Tak, już wstajemy – odparł, podnosząc się z szatynem i okrywając ich ręcznikami.

Louis śmiał się, trzepocząc swoimi włosami na wszystkie strony jak piesek i wyglądał zabawnie ze sterczącymi kosmykami. Chciał trochę rozweselić Harry'ego

– Wariat – zaśmiał się cicho demon, poprawiając szatyna ręcznik i ruszyli do sypialni.

– Moglibyśmy obejrzeć jakiś film, jak się ubierzemy? – spytał Louis, szukając ciuchów do spania.

– Możemy. – Cmoknął go w usta, chichocząc cicho i patrząc na niego.

Kilka chwil później siedzieli pod kocykiem na kanapie, oglądając horror.

– Hazz? Mamy coś słodkiego? – spytał cicho szatyn, patrząc na niego.

– Ja mam ciebie. Mogę cię zjeść. – Harry popatrzył na niego i polizał jego policzek.

– Przestań – parsknął głośno szatyn, popychając starszego w bok. Nie mógł uwierzyć, że loczek nawet w takiej sytuacji jest zboczeńcem.

– Mam pianki – powiedział rozbawiony Harry, wstając z łóżka w kierunku kuchni.

Szatyn oblizał usta, kiwając głową i usiadł wygodnie, czekając na swojego chłopaka.

Kiedy Harry wrócił z paczką pianek marshmallow, ujrzał najsłodszy widok na świecie. Louis zwinął się w kłębek, a jego grzywka swobodnie opadała na czoło. Nie miał serca go budzić.

Uśmiechnął się, delikatnie kładąc się obok szatyna i przytulając się do niego. Mógłby tak codziennie

Poprawił kocyk pod jego szyją, przykrywając dokładnie ich obu i przyglądał mu się jeszcze chwilę.

•••

Zbliżamy się do końca :(