[Chapter:23] (The Other Side Of Maximus Reign Laurent)

74 6 0
                                    

Venice Pov

Nagising ako nang makaramdam ng taong nakatitig sa akin. Nag mulat ako ng mata at napansing nasa isa akong kwarto, it's pure white in here and I'm sure that I'm in one of the hospital room. Nilingon ko naman ang sofa na nasa gilid ko at nakita roon si Max na nakatitig sa akin. Siya pala ang naramdaman kong nakatitig sa akin. He smiled. "Good morning, I'm sorry if I didn't wake you up, you seemed so tired, so I let you sleep." He said then stand up. He change his clothes into something nicer and cleaner unlike his uniform it's cover in pure blood. Nilagay naman nito sa isang lamesa na nasa loob ng kwarto ang isang malaking paper bag. Nilabas niya ang isang container na may nag lalamang ulam at ilan pang tupperware na may laman ring iba't ibang putahe at kanin. Pinanonood ko lamang siya habang inaayos ang pagkain namin. He then handed me a paper plate full of food.

"Eat up, I know you're hungry. You slept for two days straight." He said while getting some food for himself. Natigilan naman ako sa sinabi niya. I slept for two days? "Say what?" Nag tatakang tanong ko. Tinitigan niya naman ako. "You slept for two days that's why you're here. The doctor said it's because of exhaustion, over thinking, and stress. I was starting to go crazy when finally, you woke up, thank God for that." He said making my mouth gaped open. I've been bedridden for two days because of over thinking and stress? "By the way, what we're you thinking so hard, enough to make you asleep for two days?" Tanong niya at tinapat sa harap ng bibig ko ang kutsarang may kanin at ulam. Napangiti na lamang ako sa ginawa niya. I never thought a cold guy like him would be this caring to me. Ang buong akala ko ay nagiging mabait lang ito sa akin dahil may kailangan itong makuha sa akin dahil isa ako sa kanyang mga katunggali sa mundong kinagagalawan namin. "Nothing, it's not that important." Sagot at tinanggap ang kutsarang nasa harapan ko. Sumama naman ang mukha nito. "Ginagago mo ba ako? Is it about the raid?" Tanong niya. Umiling naman ako. "Of course not. Bakit ko pa iisipin yun kung sinabi mo naring huwag?" Natigilan ito sa sinabi ko.

"Are you trying to make me blush?" He asked while smiling widely. I scoffed. "As if, stop dreaming." Tinawanan lang naman ako nito. "Makasama nga lang kita at makausap ng ganto ay para nang panaginip. I never thought you would give me this much attention. You're hard as rock, even with your friends. Yes, you smile when you're with them but I can see sadness and loneliness in those smile, like you we're hiding something to them." He said making me frozen in my spot. Ang mga sinabi niya ay sapul na sapul sa akin, eto na nga ba ang sinasabi ko. Kaya ayaw ko napapalapit sa mga taong tulad niya, dahil babasahin at babasahin ako ng mga ito. I chuckled to hide the true emotion in my face. "Sila na nga lang ang meron ako bakit pako mag lilihim sa kanila?"

He smiled softly. "You're lying, but it's fine. I'm not in the spot to ask you what are you hiding to them. I'm just here by your side, if ever you want someone to lean on when you're having a hard time pretending in front of them." Sabi niya at tahimik na kumain. Habang ako ay nakatulala lang sa harap niya at walang masabi. I looked at him bewildered on what he said. How can he be so sure I'm lying? Am I that obvious? Or is it just his really good at reading people expression? Nag-angat ito ng tingin sa akin. "What are you doing? Kumain kana, mamaya ay aalis na tayo. Nababaliw na kakahanap sayo sila Jayce." Tumango lamang ako at tahimik na kumain.

*

Maximus Pov

"Nasaan na nga pala si Moscov?" Tanong sa akin ni Venice pagkalabas na pagkalabas namin ng ospital. Nilapitan ko naman ang kotse ko at pinagbuksan siya ng pinto. "Aren't you gonna answer?" Nakataas ang kilay na tanong nito. "Moscov is dead. Naligtas siya ng mga doktor ngunit may lalaking pumatay sa kanya habang nag rerecover siya." Natigilan siya. "We're you hurt?" Tanong nito na nakapagpataka sa akin. Si Moscov ang pinatay pero ako ang tinatanong niya kung nasaktan ba ako? Umiling ako. "No, nasa loob ako ng kwarto mo at binabantayan ka ng gumalaw ang assassin na pinadala. Sa kasamaang palad may nadamay na isang nurse sa nangyari." Sagot ko. Pumasok na naman siya sa loob ng kotse ko pagkarinig sa sinabi ko. "Bilisan mo at pumasok kana. I'm getting sick at looking at this hospital." Masungit nitong sabi. Wala naman akong nagawa kundi isara ang pinto at umikot sa drivers seat. This woman is really something else. She can easily change moods in just a snap!

I shrugged of my thoughts and drove my car away from the underground world and back to the city. Pagtigil ko sa harap ng bahay nila ay walang sabi sabi itong lumabas ng kotse ko at pumasok sa kanilang bahay ng walang kalingon lingon. I sighed and drove away when I saw her entering the house. I guess it's back to being cold and snobby. Pumunta na lamang ako sa aming headquarters at doon tumambay buong mag hapon.

*

Venice's Pov

Pagkapasok ko sa loob ng bahay ay agad akong sumilip sa bintana na nasa salas, nakita ko naman ang pag alis ng kotse ni Maximus. Tumigil lamang ako sa pagsilip ng tuluyan ko nang di makita ang kotse nito. Ewan ko ba kung bakit bigla nalang akong umalis ng walang paalam kanina. Mukhang iniisip na nitong balik ulit kami sa dati dahil sa ginawa ko. I hope not, this is crazy but I'm kinda liking the other side of Maximus Reign Laurent.

I was slightly startled when someone cough in my back. Nilingon ko naman kung sino ito. "Papá." I said while looking straight to my fathers eyes. "Mi princesa, you're finally back. What happened to you? I heard that you're with the Laurent family heir. What was his name again?" He asked while rubbing his chin. "You mean Maximus?" I asked. Napatango naman siya. "So his name is Maximus?" Ani nito na parang nanunudyo. Napailing naman ako. "Stop that, Papá." He just chuckled and hug me tightly. "This is the last time I will see you with him without my permission. And if you go out with him without my consent, I'll skin him alive, you got that, mi princesa?" Strikto nitong sabi at binitawan ako. "Your mother is at the kitchen, baking different kinds of cakes and cupcakes to cool her off, she was so stress out because of your disappearance." He said then mouthed at me 'good luck' before exiting our house. Oh, well, better prepare myself for the worst.

*

New cover! Do you guys like it?

|Edited • Revised| \(^0^)/

Clash Of The Gangsters:Stanford UniversityWhere stories live. Discover now