Clash Of The Gangsters:Stanford University

[Chapter:7] (Something Or Someone?)

Venice Pov

*Tok*

*Tok*

*Tok*

*Tok*

"VENICE!"

Nagising ako sa malakas na katok at sigaw ng pangalan ko sa labas ng kwarto ko. Nakakapagtaka dahil walang nag lalakas loob na gisingin ako lalo na't pagod ako ngayon. Even my parents cannot handle my temper very well when they wake me up.

"What do you want?! Do you know how tired I am?" galit na sigaw ko. Masyado na kasing mahimbing ang tulog ko at naudlot pa.

"It's Andrea. Now, can you please open the damn door?" Usal nito at mukhang sinipa ang pintuan ng kwarto ko. Aba't wala ng takot ang isang to, kung iumpog ko kaya ulo nito?

"Dear, why would you say that? You know her temper, it's uncontrollable." I heard a familiar voice said.

It's my mom.

I even heard Andrea sighed. Perks of training that hard I guess. "But, tita, Airah is now awake and she wanted to see us both." Sumbat naman nito. Nang marining ko ang pangalan ni Airah ay agad akong bumangon at binuksan ang pinto, makikita ang gulat sa kanilang dalawa ng buksan ko ito.

"Sorry for interrupting your sleep, honey. But Andr—" sabi ni mom hindi ko to binalingan ng tingin at kay Rea na agad ako tumingin.

"She's awake?," seryosong tanong ko tumango ito bilang sagot.

"What time?," tanong ko.

"Nung kaka-alis lang natin," sagot nito tumango ako at bumaling kay mom.

"I said don't disturb me, even if it's my friends," seryosong sabi ko yumuko naman ito.

"She insist," sagot niya naman bumuntong himinga ako.

"No need to explain, Mom. Can you leave us?" I asked eyeing my mother.

"All right, I'll leave you two here." nakangiti nitong sabi. Tumango lang ako at nang makaalis nato ay binalingan ko naman si Andrea.

"I'll just dress up, so wait for me." isasara ko na sana uli ang pinto ng may maalala. "And do you think you could get away from waking me up?" I asked, napasimangot naman ito.

"Really, Ven?" maktol pa nito sa akin.

"What? You know me, I hate being disturbed and wake up. So, pay the consequences of your action." nakangisi ko pang usal, nang aasar.

"Come on, you wouldn't know Airah is awake if it's not for me. So, can I be exempted this time? Just once?" pagmamakaawa pa nito. How cute, I didn't expect she would take it seriously.

Tinaasan niya naman ako ng kilay ng makita ang nagsusupil na ngiti sa aking labi. "Why are you grinning?" tanong pa nito.

Tinuro ko naman siya. "You looked cute and dumb at the same time." I stated

"Your smiling that's means, I'm exempted right?"

"Yeah, yeah. I'm gonna let you go this time."

"But I'm not sure if there's no catch on it." Pahabol ko pa at tuluyan ng sinarado ang pinto.

Rinig ko pa nga sa loob ang pag rereklamo niya. Ngunit unti unti naman ito nawala hanggang sa tuluyan na nag laho. Something feels off I just can't put my grip on it.

***

Pagkababa ko ay napansin ko agad ang bulto ni Andrea na nakatayo malapit sa pinto ng likod bahay namin. Hawak ang telepono at malalim ang iniisip. Eto ba ang nararamdaman kong parang mali kanina? From the very beginning I can sense that there's something she want to say to me. She just can't get through it. There must be something bothering her.

I sneak behind her trying to see glimpse of what she's looking at her phone. Pero mukhang naramdaman ako nito at gumana ang defense mechanism ng kanyang katawan. Hinawakan niya ang braso ko at ibabalibag sana ng hawakan ko ng mahigpit ang pulsuhan niya at inunahan siya sa pagbabalibag sa akin. Lumakapag naman siya sa carpet kaya't di ganoon masakit ang impact.

Lumuhod naman ako at inabot ang kanyang telepono ngunit nakapatay ito. Sinubukan kong buksan at sumalubong naman sa akin ang kanyang lock screen. Nakita ko naman ang pag tayo niya, nagulantang pa ito bahagya ng makitang hawak hawak ko ang kanyang selpon.

Kunwaring inipeksyon ko ito at inabot sa kanya. "Wala namang basag ang screen, buhay pa wag ka mag alala." biro ko pa. Kinuha niya naman ito at binulsa.

Pinagkatitigan ko pa siya bago lumapit sa sabitan ng susi. Kinuha ko naman ang susi ng motor ko, inikot ko pa ito sa aking daliri at hinarap si Andrea. "Tara na." aya ko rito.

Dumaretso kami sa garahe kung saan naka park rin ang kanyang motor. Binuhay ko ang makina ng motor ko at nilapitan siya. Hindi ako tanga para di malaman na may itinatago siya sa akin-sa amin.

Hinawakan ko ang braso niya para pigilan siya sa pag angkas sa kanyang motor. Nag tataka niya naman hinubad ang helmet na suot at tinignan ako. "Bakit?" maang na tanong pa nito, pilit na tinatago ang kaba.

"Hindi ako tanga Andrea para di mahalata na may tinatago kang kaalaman o sikreto sa akin-sa amin ni Airah." paninimula ko.

Tinawanan niya naman ako. "Naprapraning ka lang, Ven." sabi nito at pilit na tinatanggal ang kamay kong nasa braso niya. "Let go, Ven. They are waiting for us." dinahilan pa nito sila Airah.

Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kanyang braso. She flinch on the sudden uprising of pain. "Kung ipagpapatuloy mo ang pag mamaang maangan mo. Baka hindi mo na magustuhan ang sunod na magawa ko sayo. I hate liars and back stabbers, especially when it comes to one of my closes member." I said seriously trying my best to control myself while trying to intimidate her.

Matagal pa ako nito tinitigan bago sumuko. "All right! All right! I'll speak!" she yelled. "Now, can you please let me go?" she asked eyeing my hand. Tinanggal ko naman ang kamay ko sa braso niya at iniintay ang sasabihin niya.

Nilabas niya ang telepono sa kanyang bulsa at binuksan ito. Nag pipindot pa siya saglit at inabot ito sa akin. Kinuha ko naman ito at tinignan ang nasa screen. Halos lumuwa ang mata ko sa nabasa. Kailan ba sila titigil sa mga walang kwenta nilang plano?

Inabot ko pabalik ang selpon niya at tinignan siya. "This is just part of their another stupid plan. Accept it, we can use it against them." usal ko.

Bumuntong hininga naman siya at sinilid muli sa bulsa ang kanyang selpon. "Can you let me think about it?" tanong nito. I didn't expect it coming out from her.

Napatango tango na lamang ako. "I will give you only one week to decide." pagkatapos nun ay umangkas nako sa motor ko at pinaharurot ito palayo. Hindi ko na inintay pang makabawi si Andrea at umalis na mag isa. Kahit kakaunting oras lang ay kailan niya makapagisa para makapagisip.

***

|Edited • Revised| \(^0^)/