Mermaid Out of Water

Η Κάλα

Χαβάη, Χονολουλού

«Είκοσι εννιά δεκατρία, μπράβο Κάλα!»
Αυτή ήταν η φωνή της προπονήτριας μου. Αν και μου είπε μπράβο, ο χρόνος μου δεν ήταν καλός. Αλλά βέβαια, όταν έρχεσαι τζάμπα και δεν τους σκας τα φράγκα στη μούρη δε σου δίνουν και τόση σημασία. Δε σε βάζουν στον πρωταθλητισμό.

Βγήκα έξω από την πισίνα απογοητευμένη. Κοίταξα για μια στιγμή το μπουρνούζι μου. Το παλιό και μοναδικό μπουρνούζι που έχει η οικογένεια μου και που το γεμίζω με χλώριο για έναν αγώνα που δεν πρόκειται ποτέ να συμμετέχω. Το ή φόρεσα και πήγα κουρασμένη μέχρι τα αποδυτήρια. Όλο μου το κορμί πονούσε.

Τα μαλλιά μου, που κάποτε ήταν όμορφα, και απαλά πλέον είχαν γίνει μια μάζα από τρίχες που έμοιαζαν σαν να είχαν καεί με το σίδερο της ισιωτικής.

Χώθηκα κάτω από το ντους και άφησα το κρύο νερό να δροσίσει το μαυρισμένο κορμί μου. Όλοι μου οι μύες χαλάρωσαν και ένιωσα να με περιβάλλει μια απέραντη γαλήνη.

Άρπαξα την πετσέτα από το σάκο μου και σκουπίστηκα. Με αργές και απαλές κινήσεις άρχισα να βγάζω το μαγιό μου.

Από δίπλα, στο αγορίστικο αποδυτήριο τα αγόρια γκάριζαν σαν καθυστερημένα.

Δυστυχώς ήμουν το μόνο κορίτσι στην αγωνιστική, αλλά τουλάχιστον απολάμβανα τη μοναξιά και την ηρεμία μου.

Κοίταξα το γυμνό κορμί μου. Στο δέρμα μου υπήρχε μια τεράστια αντίθεση γιατί εκεί που το σκέπαζε το μαγιό μου ήμουν κάτασπρη και εκεί που το δέρμα έμενε εκτεθειμένο στις ακτίνες του ήλιου αφήνοντας το να το δέρνουν ανελέητα ήταν μαυρισμένο.
Άλλοι θα το ζήλευαν τέτοιο μαύρισμα.

Οι πλάτες μου ήταν γυμνασμένες αλλά όχι με άσχημο τρόπο. Τα πόδια μου ήταν λεπτά, πολύ σφιχτά και οι μύες διακρίνονταν καθαρά.

Άρχισα να βάζω τα εσώρουχα μου νιώθοντας τραβήγματα σε κάθε σημείο του σώματος μου.

Κοίταξα τα ρούχα μου. Τα ρούχα της μητέρας μου. Αυτά φόραγε κι εκείνη όταν ήταν στην ηλικία μου. Τα δικά μου ρούχα τα φόραγε σήμερα η αδερφή μου επειδή κατά λάθος χθες λέρωσε τα δικά της. Μερικές φορές μέχρι και οι αδελφοί μου αναγκάζονται να φορούν τα ρουχα μας. Και εμείς τα δικά τους...