After We Happened

XXII. Deserve

Damn!

Ayun lang ba talaga ang gusto mo?

Tangina, oh... iyo na lahat ng katotohanan ko! Sa 'yo na! Kung 'yun lang ang tanging paraan natinng dalawa.

Kaso alam kong hindi din.

Hindi pa din.

"Who will ask?" tanong ni Gion.

No one answered, so I volunteered.

Lahat sila naka-tingin na talaga sa akin. I don't fucking care. I've always wanted to ask this question but I never got answers. Not even one. Always none.

Narinig ko pang umubo sina Christian.

"Sana sagutin mo."

Please?

Kulang na lang mag-makaawa ako.

"Bakit hindi ka dumating nung araw ng kasal natin? Bakit tinakbuhan mo ako? Bakit, Daffney?"

Tangina. Hindi ko na mapigilan pa.

Hindi ako galit sa kanya.

Nasaktan ako. Sobra.

Magkaiba 'yung nagalit at nasaktan.

I looked at her, hoping for an answer but, she didn't speak. Unti-unting tumulo ang luha mula sa mga mata niya.

Everyone was still, nagulat siguro.

All these years, I acted like I was okay.

Pero... hindi. Lagi namang ganito. Nakaka-putangina na nga talaga minsan eh. Porket ba hindi ako naiyak naka-move on na kaagad? Hindi na agad nasasaktan? Maayos na?

I just tried to show them that I was strong, but that's plain bullshit. I was like a child who cries every night in his sleep.

Tangina, ganoon kalala!

Four years! Ubos na luha ko!

"Wow," ayun ang unang sinabi niya. Pinunasan niya 'yung mga luha sa mata niya bago siya tumayo.

"Eh bakit din ang gago mo?!" sigaw niya sa akin bago siya tumakbo palayo.

This time, hahabulin na kita.

Fuck! I don't want to be a coward anymore! Susugal na ako! Tapos na ako sa pagiging duwag!

"Daffney!" dire-diretso siya sa paglakad ng mabilis but, I managed na mahabol siya.

"Daff..." hinawakan ko ang magkabilang balikat niya at pilit siyang iniharap sa akin.

She's still crying.

Wag ka ng umiyak, mahal naman kita.

"I'm sorry..." I said.

Fuck! Naiyak nanaman ako!

Hindi ka pa rin tumingin.

"I don't want your sorry! I need the truth! 'Yung katotohanan naman, Darlin!" aniya ng hindi pa rin natingin sa akin.