Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

33. Het einde van onzekerheid

‘Ik zweer je, het is dat je een vrouw bent en ook al ben je de meest waardeloze die ik ooit ontmoet heb, ik heb gezworen dat ik nooit een vrouw zou slaan. Ik zeg je alleen dit. Als ik je na vandaag ooit nog een keer zie, dan ga ik die belofte breken.’

Als ik omkijk zie ik dat hij het tegen Melissa heeft, die hem met grote ogen vanaf de brancard aankijkt. Ze laat haar blik zakken en kijkt naar een punt op de vloer. Zou hij weten dat ze mij heeft proberen te wurgen? Dat kan toch niet? Ik heb het tegen niemand verteld.

‘Oh maar ik heb daar absoluut geen problemen mee,’ hoor ik Nina naast ons zeggen. Met een paar stevige passen stapt ze op Melissa af. Dan zwiept ze haar hand omhoog en met een vlakke hand klapt ze Melissa vol in haar gezicht. ‘Als je met mijn familie fucked, fuck je met mij!!’ Schreeuwt ze in haar gezicht en van schrik slaak ik een klein gilletje. Wat gebeurd hier??? Is dit wel Nina? Ik heb haar nog nooit zo boos gezien. ‘Ik heb nog nooit iemand gehaat, maar ik haat jou echt uit het diepste van mijn hart. Karma gaat zijn weg wel naar jou vinden en geloof mij, die laat niks van je over.’ Dan draait ze zicht om en verdwijnt uit de tent. Melissa blijft niets zeggend zitten en houdt haar, inmiddels rood geworden, wang vast.

Dave draait zich ook om en loopt, met mij nog stevig in zijn armen achter Nina aan. ‘Ik vertel het je straks oké.’ Legt hij mij uit en verbaasd knipper ik met mijn ogen.

Wat is er in godsnaam allemaal gebeurd??

-----

 

 

 

 

Twee maanden later

 

‘Relax, er gaat niks fout.’ Klinkt Dave zijn stem vanuit de slaapkamer.

Ik sta in de woonkamer en ijsbeer driftig heen en weer. Over twee uur is de opening in het museum en ik heb mij nog nooit zo nerveus gevoelt in heel mijn leven.

Wat als ik struikel? Wat als ik niet meer weet wat ik moet zeggen? Wat als iedereen het verschrikkelijk vind? Wat als mensen denken “wat doet dat mens hier, ik dacht dat het voor nieuw talent was?” Oké kalmeer, oefen je speech nog een keer. Waar is mijn speech? Ik had hem net hier. Waar is het? Oh… oh… Nee…

Geritsel naast mijn oor schrikt mij op en als ik opzij kijk zie ik Dave met een papiertje naast mijn hoofd wapperen. ‘Zocht je dit soms? Mijn kleine neurotica.’

Met geknepen ogen kijk ik hem aan, negeer zijn kleine koosnaampje voor mij en probeer het papiertje uit zijn handen te trekken. Aangezien hij een stuk langer dan mij is, kost het hem geen moeite om hem uit mijn bereik te houden. Alleen dit spelletje hebben we al vaker gespeeld en inmiddels ken ik de spelregels perfect. Ik krijg even een gemene lach en voor hij nog kan reageren roep ik hard: ‘Oddy kom eens hier jongen!’ Meteen, met een noodvaart, komt Oddy “on que” zijn mand uit gestormd. ‘Pak hem maar!’ zeg ik liefkozend, terwijl ik hard over Dave zijn buik wrijf.

‘Aaah kutwijf.’ Slaakt hij speels uit en aangezien hij tijdelijk afgeleid is, door een dol enthousiaste Oddy die tegen zijn been begint aan te rijden, rits ik zo het papiertje uit zijn hand.