Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

6: Dubbelzinnige plannen

© Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Oliver

Vrouwen….

Ja ze blijven een vast onderwerp in mijn leven…

Hoe kan het toch dat iets, wat eigenlijk voornamelijk afwezig is in je leven, zo’n belangrijke rol spelen?

Natuurlijk niet zo gek eigenlijk als je bedenkt dat ik altijd al aardig geobsedeerd door ze was en ben tot heden aan toe. Al sinds ik merkte dat de meisjes mij niet zagen staan, zo snel kwam er achter dat ik wel hun aandacht kreeg door streken uit te halen.

Nooit op regelmatige basis, maar zo af en toe kon ik mijzelf niet beheersen. Wanneer ik te lang “droog stond” in aandacht vond ik het nodig om het weer op te eisen. Goedschiks of kwaadschiks.

Op de basis school begon het al. Ik trok aan hun haren, kneep in hun armen en stal hun knutselwerkjes. Wat een rilling kreeg ik als ze mijn naam zeiden. Ook al was het omdat ze wilde dat ik stopte…

Begrijp mij niet verkeerd nu… Dit is geen introductie waarin ik ineens beken een verkrachter te zijn of ander ziekelijk persoon met een ongezonde obsessie… Ik heb  geen lijken in mijn kast of hele muren vol plaatjes en obscene teksten.

Nee niks van dat, maar ik snap gewoon niet waarom het mij nooit lukt op de “normale manier”.

Ik wil echt niet zo zijn, ik wil gewoon een leuk meisje ontmoeten en een toekomst opbouwen…. Dat is toch niet te veel gevraagd? Vrouwen willen toch een serieus iemand?

Waarom ik dit nu vertel?

Ik ben niet vaak heel laag gezonken voor vrouwelijk aandacht… maar nu denk ik dat ik toch echt te ver ben gegaan door Melissa aan te bieden dichter bij Dave in de buurt te kunnen zijn.

Al hoe wel…

Zo was er de vriendin van een collega op mijn werk. Zij hing vaak in de kantine rond als hij bijna klaar was. Nu achteraf gezien weet ik dat het niets meer was dan dat… een vriendin die op haar vriend wachten. Toen zag ik dat echter niet zo en had ik het mijzelf in mij hoofd gehaald dat ze er eigenlijk voor mij kwam. Als zij bijvoorbeeld naar mij lachte zocht ik daar meer achter. Als ze langer dan een paar seconden naar mij kijk zocht ik daar meer achter… zat ze dichter bij mij dan bij haar vriend… ja hoor dat betekende vast allemaal dat ze mij meer zag zitten. Dus ik had een plan gemaakt. Ik zou haar laten zien dat ik meer waard was dan haar vriend.

Ik vroeg hem iets uit een van de loodsen te pakken en heb hem daarna opgesloten. Het plan was dat als iedereen maar lang genoeg naar hem ging zoeken er paniek zou ontstaan en dan zou ik als held naar voren stappen door hem te vinden.

Alleen waar ik geen rekening mee had gehouden was dat hij blijkbaar astma had, ja hoe kun je zoiets weten, en hij had in de loods een aanval gekregen. Toen ik hem in bijzijn van iedereen “vond” lag hij half in coma op de grond…

Laten we het er maar op houden dat het niet het gewenste effect had wat ik hoopte… hoewel er niet echt duidelijk werd dat ik hem opgesloten had, werd ik daarna wel met scheve ogen aangekeken. Het meisje heb ik ook nooit meer gezien, want niet lang daarna had haar vriend een andere baan gevonden.

Nee dat was geen hoogte punt uit mijn leven nee… Ik heb het tegen niemand durven zeggen. Volgens mij vinden zij mij al raar genoeg en dit soort verhalen bewijzen natuurlijk niet het tegendeel.

Melissa haar blik verschijnt in mijn gedachten als ik denk aan hoe ik haar Dave als het ware aanbood. Natuurlijk weet ik dat het niet goed is… Dat ik mijn vriend het eigenlijk niet zou moeten aandoen… maar diep van binnen ben ik er van overtuigd dat als ik Melissa maar lang genoeg in mijn buurt heb ze voor mij zou kunnen vallen.