Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

4. Goede vrienden?

Let op dit hoofdstuk is uit de ogen van de vriend van Dave -> Oliver. Het is een klein hoofdstuk om de boel op te vullen. Ik had nog wel meer pagina’s over hem kunnen schrijven, maar ik wilde graag posten, dus ik heb er voor gekozen om het kort te houden. Ik geloof ook dat er niet echt meer nodig is om over te brengen, wat zijn intenties zijn in dit verhaal en wat zijn rol gaat zijn.

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Oliver

Zoveel vrouwen…

Zoveel verschillende vrouwen…

Donker, licht, lang, kort, slank, dik…

Ze lopen overal, met een hun perfect gevormde lach, hun zacht gesmeerde lichamen, hun opgedofte haar en gezichten. Ze willen dat je naar hun kijkt, hun aanbid, naar hun verlangt. Waarom zouden ze anders al die moeite doen?

Ik heb altijd al een fascinatie voor het vrouwelijk schoon gehad. Ik geloof dat ik vijf was toen ik voor het eerst verliefd werd. Marga was onze buurvrouw en toen wist ik het nog niet, maar ik was echt stapel verliefd op haar. Het enige wat ik wist, was dat ik altijd naar die mooie mevrouw wilde kijken. Mijn moeder lachte altijd maar en zei dan tegen mijn vader dat de meisjes later moesten uitkijken. Ook dat snapte ik niet op dat moment, maar nu zou ik haar zeggen dat het niet echt gegaan is zoals ze zei.

Het maakt niet uit hoe erg ik mijn best doe, maar op de een of andere manier lijkt het niet vaak te lukken. Het is helemaal niet zoals in die overdreven romantische vrouwen films. Als je daar naar kijkt zou je denken dat vrouwen een stoere, iets wat grofgebekte, atletische, goed verdienende man wil.

Behalve dat super salaris heb ik geloof ik alles wel in huis om de aandacht te trekken van de vrouwen, maar het lijkt wel of ze immuun zijn voor mij.  Een aantal jaar terug ben ik aardig wat afgevallen en ook besteed ik veel aandacht aan hoe ik mij kleed.

Soms denk ik wel eens dat het niet mijn eigen schuld is. Dat als mijn leven iets anders zou zijn dat ze mij wel zouden zien voor wie ik ben. Een ontzettend goede vangst.

Vandaag is geen uitzondering dat ik dat denk, want ik sta in een café met mijn twee beste vrienden. Ik ken Dave en Tom al sinds de middelbare school en sindsdien zijn we altijd vrienden gebleven.

Als je naar hun kijkt is het niet zo gek dat vrouwen mij niet eens zien staan. Die twee lijken zo uit een of andere modellen blad gestapt te zijn. Van Tom heb ik weinig te vrezen want die is al sinds dag en nacht met zijn vrouw Nina. Alleen Dave kaapt echt alle vrouwen voor mijn neus weg.

Ik ben echt niet naïef, ik weet heus wel dat ik in het niet val vergeleken met hun twee. Waarom dan vrienden met hen zijn? Tja, ik ken ze al zo lang en vroeger wilde niemand vrienden met mij zijn. Zij waren de enige twee die met mij om wilde gaan en ondanks dat alle vrouwen een soort van gehypnotiseerd raken als ze maar bij hen in de buurt zijn, komen ze ook in mijn buurt daardoor.