Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

5. Verraders

Ok voor de gene die al vanaf het begin mee lezen... ik heb de laatste drie hoofdstukken in 1 keer geplaatst.. dus als je nu hier begint moet je eerst de volgende twee hoofdstukken lezen... Ik zit nu weer helemaal op schema, en ik ga niks meer verwijderen.

Dit is dus niet het eind  maar wel het einde van de oude versie en het begin van het nieuwe. 

Bedankt voor jullie geduld :D

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

Lara kijkt mij zenuwachtig aan als we voor de lichtblauwe deur staan.

‘Oké ik heb een idee' zegt ze zo zacht dat ik dichterbij moet buigen om haar te kunnen verstaan. 'Ik vertel het haar gewoon meteen en zodra ze hysterisch begint te doen rennen we hard weg! Dus dat zal wel meteen zijn zodra we binnen stappen. Nu kan ik nog rennen tenminste’.

Lara heeft mij gechanteerd in mee te gaan om aan mam te vertellen dat ze zwanger is. Ze durfde het niet alleen te doen en Robert is een week weg voor zijn werk. Lara zei dat als ik niet mee ging ze mam ging vertellen dat ik wat met Dave heb. Niet alleen omdat mijn moeder mij geen moment met rust zou laten als ze het wist, heb ik er ook mee ingestemd omdat ik niet wilde uitleggen aan Lara dat Dave en ik officieel niks met elkaar hebben. Behalve mindblowing seks dan…

Voorzichtig schuifelen we dichter naar de deur en houden gespannen elkaars arm vast. ‘We hoeven het nog niet te vertellen’ zeg ik als Lara de bel in wil drukken. 'Ze komt er uiteindelijk vanzelf wel achter als ze een baby hoort huilen... Denk er eens goed over na. Ze gaat je vast elke dag bellen en willen langskomen. Ik denk dat al die stress niet goed is voor je kindje hoor. Kom nu kunnen we nog weg!!'

'Nee An, ik kan het maar beter meteen doen. En zo kan het kindje juist langzaam wennen aan haar hysterische gedoe. Nu worden alle geluiden nog gedempt door mijn buik'.

We schrikken allebei op van de deur die met een klap open vliegt. Voor we goed bij kunnen komen van de schrik klinkt er een hoge, haast-sirene-waardige, gil door de gang. 'WOEEEEEEEEEEEH mijn twee dochters tegelijk! Ik dacht al dat ik wat hoorde!'

Ja die zat vast voor het keuken raam te gluren wie er allemaal voorbij liepen.

'Kom binnen kom binnen! Jullie komen veel te weinig langs samen. Mevrouw van Eijk haar dochters komen standaard twee keer per week langs en die wonen nog verder dan...bla bla bla bla'

Ik tune mijn moeders gezeur uit en hang mijn jas aan de kapstok op. Lara doet hetzelfde en we lopen richting de woonkamer. Mijn moeders huis is net zo hysterisch als zij zelf. Fel uitgesproken kleuren, die meer neigen naar het vloeken, zorgen ervoor dat haar woonkamer er uit ziet alsof ze te veel is blijven hangen in de jaren 60. Jammer genoeg zou ze in die tijd ook de plank totaal mis hebben geslagen met inrichten.

‘Bla bla bla…. En nu moet ze dus naar de fysiotherapeut voor haar rug.’ Hoor ik haar nog net zeggen voor ik naar de keuken loop en de waterkoker aanzet. Als ik met de thee terug kom zie ik dat ze nog steeds vol op aan het praten is over iets totaal on-boeiend. Dat kan ik in ieder geval afleiden aan de blik die Lara op haar gezicht heeft. Wanneer ze mij binnen ziet komen lijkt ze wel een soort van opgelucht.

‘Mam luister nou eens, ik moet je wat vertellen.’ zegt Lara als ik naast haar op de bank kom zitten. ‘Oké ik kan dit beter maar meteen zeggen, zonder er om heen te draaien.’ zegt ze als een soort oppepper voor haarzelf. ‘ Mam ik ben zwanger’. Met geknepen ogen wacht ik de reactie van onze moeder af. Die blijft echter stug voor zich uitstaren en even vraag ik mij af of ze het wel begrepen heeft. Dan klinkt er ineens toch weer die sirene en ik zie Lara ineen duiken van de schrik.