Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

33. Het einde van onzekerheid

Ik ben succesvol in het aan de kant vegen van mijn haar en wat ik dan zie…
Het is alsof ik al die tijd in een zware sneeuwstorm heb gelopen en ineens in een warme oase terechtkom. Alsof ik een toets heb gemaakt waar ik de antwoorden niet van wist en hoor dat ik het goed gedaan heb. Na een dag hard werken, onder een heerlijke warme douche staan. Het is na een halve dag gekneusd en gebroken in een bos rond te lopen, je vriend te zien staan en zien dat alles oké met hem is. Dat hij je aankijkt alsof de wereld bijna was vergaan door je afwezigheid. De tranen in zijn ogen die mij raken in elke kern van mijn ziel.

Van de schok door alles wat er gebeurd is en het weerzien met Dave geven mijn benen het eindelijk op en alsof het in slow motion gebeurd zak ik op de grond. Voor een moment vervaagd weer al het geluid en ik begin mij serieus af te vragen of je doof kunt worden door shock. Dan brengen twee stevige handen mij weer terug naar de realiteit door mijn gezicht vast te pakken. Als ik mijn ogen weer open zie ik dat Dave voor mij geknield zit. De tranen vloeien inmiddels rijkelijk over mijn wangen, maar ik kan hem nog net een flauw glimlachje schenken. ‘Hey,’ zeg ik raspend.

Dave antwoord niet, maar blijft mij diep in mijn ogen aankijken. Alles en iedereen om ons verdwijnt. Alsof er een groot ravijn iedereen en alles opslokt en wij tweeën nog op het laatste stukje aarde staan. Ergens weet ik mijn hand te bewegen en veeg ik de tranen onder zijn oog weg. ‘Ik…’ begint hij te zeggen, maar sluit zijn ogen en fronst pijnlijk zijn hoofd.

Ik buig naar voren en omhels hem alsof het hierna nooit meer zou kunnen. Mijn spieren begin te kermen onder deze druk, maar ik negeer het. Ik heb mij nog nooit zo comfortabel gevoelt als nu – terug in Dave zijn armen. Al had ik al mijn botten gebroken, dan had ik hem nog zo omhelst. Ik voel hoe hij de zijkant van mijn hoofd kust en genietend leun ik tegen hem aan. En op dat moment zijn woorden helemaal niet nodig. Ik weet dat hij bang was dat er iets met mij gebeurd was, ik weet dat hij zich zorgen maakte, ik weet dat hij mij miste en ondanks dat we elkaar nog niet zo heel lang kennen hij verloren zou zijn als er wel iets gebeurd was. Ik weet dat, omdat ik precies het zelfde voel en misschien nog wel meer.

‘We moeten opstaan,’ zegt hij uiteindelijk na een paar minuten. ‘Ze moeten je onderzoeken.’

‘Ik wil je nog niet loslaten,’ begin ik weer te huilen. ‘Ik kan het nog niet.’

‘Dan hoeft het ook niet.’ Ik voel hoe hij iets van mij afbuigt, maar zijn handen om mij heen houdt. Dan verschuift hij iets met zijn voeten en in één keer word ik omhoog getild. Ik sla mijn armen om zijn nek en blijf hem aankijken terwijl we zo beginnen te lopen.

‘ANNE!’ hoor ik ineens iemand keihard roepen en ik hoef het niet te zien om te weten dat het Nina is. Alleen hoe erg ik het ook probeer, ik krijg mijn ogen niet van Dave afgetrokken. ‘Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien,’ klinkt ze nu veel dichter bij. Dan voel ik haar hand op mijn arm en drukt ze haar hoofd tegen mijn schouder aan. ‘Het was allemaal zo verschrikkelijk! Ik ben zo blij dat je weer terug bent, ik-’ Ze begint nu hard te huilen en ik maak een arm los om die om haar schouder heen te leggen. Erg gemakkelijk gaat het niet en kreunend van de pijn trek ik hem weer terug. ‘Oh je hebt pijn, het spijt mij ik… ik wist niet…’

‘Het geeft niet Nina, we laten haar eerst even onderzoeken oké?’

Nina lacht en knikt timide en we beginnen richting een grote tent te lopen. Als we naar binnen lopen voel ik Dave in één keer zo erg verstijven dat ik er van schrik. Als ik hem aankijk zie ik dat zijn gezichtsuitdrukking veranderd is in pure woede en ik vraag mij af waarom dat is.