V

577 16 0
                                    

"I'm sorry. I really hope you'll wake up soon. To be honest, it doesn't feel right talking to you like this now. I don't want to be like this." Bumuntong hininga si Wilson. He was sitting next to my unconscious body. I could see he was very sincere.

"When you wake up, I'll do everything to make you understand everything that I do was for you, too. You take care now." Tinapik nito ang balikat ko at tumayo na sa kinauupuan.

Wala akong ideya sa kung ano man ang sinasabi niya. What was he apologizing for? I really wanna ask him that question myself but I couldn't. Gusto ko siyang habulin mula sa paglabas ng ospital ngunit hindi ko magawa. In this state, I was stuck in this place.

~•~•~•~•~•~•~

It was never my intention to tell that mad woman the truth. Well, not the whole truth but a major part of it. Hindi niya alam kung ano ang sinasabi niya. Ni hindi niya alam kung anong pinagdaanan ng kapatid niya noon. If only she had a single idea what Wilson really have been through when we were in our teenage years.

Kung nalalaman lang niya kung anong pinagdaanan namin noon, siguro ay hindi niya gugustuhing na galitin pa ang kapatid niya nang ganoon. Ayoko lang umabot sa punto na pati si Jessica ay masasaktan ni Wilson dahil lang sa labis na kamalditahan nito pagkat sadyang nakakaubos ng bait ang babaeng iyon. Napabuga ako. If only Jessica has the slightest idea what Wilson did for her, for their family.

I went back to my apartment to do some cooking. Medyo marami nang nangyari ngayong araw at kailangan ko ng stress reliever. Magluluto ako.

I was whistling, feeling the moment when Wilson came in. Mukha na namang kunsumido ang itsura niya at tila kaunti na lang ay aatakinhin na sa puso. Nitong mga nakaraang araw na lumipas ang nagkakaganoon na siya nang madalas dahil panay ang nagiging sagutan nilang magkapatid.

Wala siyang sinabi at umupo lang sa kusina kung saan ako nagluluto. Hinainan ko siya ng makakain para kahit papaano ay kumalma siya at mabawasa ang galit niya. I served him coffee as well. Mukhang epektibo naman pagkat kitang-kitang nabawasan nga ang gatla sa kanyang noo.

"Ano na naman ang ginawa ng magaling na kapatid mo at ganyan ang mukha mo?" Pukaw ko sa kanya. I tried to make the conversation as light as possible. Ayoko rin ang nabubuong tensiyon sa paligid.

"The prince, I saw his finger moved this morning." Sabi niya. Napakunot ang noo ko. Iyon ang pinoproblema niya buong araw?

"And so, what does that have to do with your frowned face?" Tanong ko naman pagkat naguguluhan na talaga ako sa kanya

"Hindi ka ba nag-iisip? Once the Prince wakes up, he would be the king. And what do you think will happen next?" Sabi niya, bahagyang napataas ang tinig.

I knew what he was pointing out then. Tila may namuong bara sa lalamunan ko at hindi ko napigilang agawin ang tubig na iniinom ni Wilson. I looked at him. He was damn serious about opposing the idea.

Sa kung ano man ang dahilan niya ay hindi ko mainitindihan. Wilson was never a treacherous man. Kaya hindi ko maintindihan. Kahit ay hindi siya maghahangad ng kung ano man lalo na't hindi sa kanya. He didn't even like power that was why he left his humongous empire to live as a diplomat. Kaya bakit siya nagkakaganoon? Mali ba ako ng
pagkakakilala sa kaibigan kiba.

Flademian Monarchy 4: For the Girl Who has Everything (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon