GÖLGE

Bölüm 48

Semih, kardeşinin yakınındaki sandalyelerden birini çekip oturdu. Her zaman onu koruyup kollamış, anne ve babasının eksikliğini hissettirmemeye çalışmıştı.

"Konuşmak ister misin?" diye sordu Semih.

"Evet, biriyle konuşmaya ihtiyacım var. Ama o artık gitti."

"Melodi..." dedi Semih. Gözlerini karşıya dikip hüzünle gülümsemişti. "Yine kendi bildiğini okudu."

"Doğru olanı yaptı." dedi Toprak. Canı yanıyordu. Hislerini, hatalarını ortaya dökse belki bir çözüm bulunurdu ama Melodi artık gitmişti. "Ona her zaman kötü davrandım. Her zaman. Annemin ölümünden hep onu sorumlu tuttum. Babamın hatalarını ona yükledim. Önceden, okulda bir arada olduğumuz zamanlarda ona ne kadar kötü davransam da bana hep iyi yaklaşırdı. Onun saklamak istediğim gerçekleri gördüğünü düşünürdüm. Sanki ben ne kadar saklasam da kalbim onun karşısında şeffaf gibiydi. Ben onu babamın ellerine terk ettiğimde bile benimle konuşup, bana sesleniyordu. Ne diyordu biliyor musun? Sana kızgın değilim, ailen her zaman önceliğin olmalı. Böyle düşünen bir kızı annesi bile terk etti abi! Biliyor musun... Babamın hapse girmesi değil beni yıkan. Ne olursa olsun onun babam olacağını, her zaman babam olarak kalacağını biliyorum. Ama seçimlerimi böyle yapmayabilirdim. Onu paramparça ettim ben. Bunun tek sorumlusu benim. Çektiği acıları, ona yapılan işkenceleri nasıl telafi edebilirim ki, edemem. Beni bu hale getiren şey de tam olarak bu. Ben bu hisseleri, bana babamın kötülüklerini hatırlatacak hiçbir şeyi istemiyorum."

"Hata yapmış olabilirsin." dedi Semih. Kardeşinin Melodi'yi aslında ne kadar sevdiğini görebiliyordu. "İnsanoğlu olarak hep bir şeylerin değerini kaybettikten sonra anlarız. Senin artık Melodi'ye yapabileceğin en büyük iyilik onu unutmamak olur. Toprak, o bir yerlerde. Onu bul. Özür dilemek hiçbir şey ifade etmecek gibi görünebilir. Ama bana söylediğin bu şeyler var ya, bunları ona da söylemelisin. Ona hiç bu kadar açık konuşmadın değil mi? Melodi'nin seni ne kadar sevdiğini biliyorum, sen de onu seviyorsun. Belki de Melodi bir yerlerde senin onu bulmanı bekliyordur. Ne dersin?"

"Sanmıyorum." dedi Toprak avuçlarının içindeki kahve fincanına bakarak. "Biri bana bunları yapsaydı, yapacağım son şey o kişinin beni bulmasını istemek olurdu. Açıklamam, bir bahanem bile yok. Babam yüzünden, sırf onun hırsı yüzünden kız hayatını yaşayamadı. Artık ailemizden kurtuldu ve önünde yaşayabileceği bir hayat var. Bunu elinden alamam.

"Şirketteki hisseleri bana bırak." dedi Semih. Bu söz Toprak'ı şaşırtmıştı. "Bu şirketi, kurtarabileceğim kadar kurtaracağım. Eğer daha sonra bu şirketin bir parçası olmak istersen o zaman seve seve kendi hisselerimi bile veririm. Şimdi senin gidip onu bulman ve bir şeyleri düzeltmen gerek."

"Bu şirketi kurtarmamalısın." dedi Toprak. "Adındaki leke asla silinmeyecek."

"Evet, ama burada çalışan insanları sokağa atamayız. Bir şeyler yapmazsak iflasın eşiğine geleceğiz ve o zaman bu insanlar işsiz kalacak."

"Bir planın var mı?" diye sordu Toprak.

Semih göz kırptı. "Evet ama hala tasarım aşamasında. Dürüst yollarla bu şirketi ayakta tutacağım. Ve sen... bence vakit kaybetmemelisin."

Toprak fincanı masaya bıraktı ve ayağa kalktı. Kapıdan çıkmadan önce ağabeyine döndü. "Teşekkür ederim." dedi. Yüzü sonunda canlı bir insanın yüzüne benziyordu. Semih, kardeşinin bir şeyleri düzeltmek için çabalayacağından emindi.

-

Günler sonra, Toprak telefonun karşısındaki adamdan aldığı bilgilerle konuşmayı sonlandırırken arkasına yaslandı. Ankara'ya gelmişti. Melodi her zaman izlerini örterken ve gerçekten bir gölge gibi davranırken bu defa nereye gittiğini saklama gereği duymamıştı.

İçten içe onun karşısına çıktığında Melodi'nin onu öldürmekten beter edeceğini biliyordu. Yine de abisinin söylediği sözler zihnini kurcalıyordu. Ömür boyu pişmanlıkla yaşayacak bile olsa en azından ona gerçekleri söylemeliydi. Gerçekler de affedilir gibi değildi ama en azından Melodi'ye bunu borçluydu.

Mezarlıkta karşısına çıktığında yüreği sıkışmıştı. Sevindiğini hissederken bu histen korkmuş, ona berbat bir insanın davranacağı gibi davranmıştı. Onu tekrar yakınında isterse ona tekrar zarar verebilirdi. Melodi'ye iyi gelmiyordu ve Melodi'nin hayatı onun yüzünden bu haldeydi.

Otel odasının camından dışarıyı, önünde uzanan caddeyi izlerken bir süredir bırakamadığı sigarasından derin bir nefes çekti. Elinde tuttuğu meret de leş gibi hissettiriyordu kendisine ama iyi hissetmeye hakkı yoktu. Onun canının yandığı her gün için, onun canını yaktığı her saniye için kendini cezalandırmak istiyordu Toprak.

Melodi'nin güçlü, kendini savunan hali gözlerinin önüne geldiğinde gülümsedi. "Aptal kız," diye mırıldandı. "Beni öldürmeliydin."