YATILI OKUL

50.bölüm-Sana İhtiyacım Var

MARAL'DAN

Bişey diyemeden yanımdan bana bakmadan rüzgar gibi geçmişti. Ona dur diyememiştim. Çünkü haklıydı. Her kelimesinde haklıydı. Herşeye rağmen bana katlanmış, beni sevmiş, korumuş ve affetmişti. Bu yaptığımdan sonra bu sözleri etmesi çok koysada bana haklı çıkmak için daha da çabalamayacaktım. Çünkü herşey ortadaydı.
-Ben onu aldatmıştım.
Gözlerimde ki yaşlar akıp giderken dizimin üstüne düşüp deli gibi hıçkırarak ağlama başladım. Araba gaz sesi duyduğumda gittiğini anlamıştım. Gökyüzüne bakıp mavinin içinde ki siyahı aradım. Bulamadım. Çünkü gökyüzünde siyah akşamdan başka olmazdı.

Peki ya bu günden sonra ben hep akşamın içinde mi olacaktım?
Hep karanlığın içinde?

YAREN'DEN (Hasret kaldık🤗)

Gözlerimi 1 hafta sonra ilk defa açmıştım. Hala gözlerim net değildi. Ben yokken neler olmuştu merak ediyordum. En çokta sarp ve başaka. Gözlerim netleşince başımda duran doktoru görmem bir oldu. Sesleri çok anlamasamda gözlerimin netleşmesi gibi sonradan seslerde netleşmişti.

"Geçmiş olsun. Kendini nasıl hissediyorsun. Başın ağrıyor mu."dedi bayan.

"Iyiyim. Biraz ağrıyor ama dayanabilirim."

"Peki. O zaman yarın yoğun bakımdan da çıkıp kokusunu uzun zamandır alamadığın evine gidersin."deyip gülümsedi. Bende gülümsedim ama bugün eve gitmek istiyordum.

"Iki soru olacak doktor."dedim. Söylememi beklermişçesine bana baktığında ilk sorumu sordum.

"Mert nasıl. Benimle beraber ameliyata giren."dedim özetleyerek.

"Mert... Ah hatırladım. Merak etme o da şuan senin gibi uyanmış ve onunla başka doktor arkadaşım ilgileniyor."diye açıkladı. Gülümseyip diğer sorumu sordum.

"Peki siz dediniz ya en fazla yarına çıkabilirim diye. Şey ben bugün çıksam olur mu. Lütfen doktor. Nolur."dedim masum masum bakarak. Şuan aslında yüz halimi meraj ediyordum. Eminim canavara benziyorumdur.

"Düşüneceğim. Ama büyük ihtimal hayır. Göğsünde ki dikişler yeni. Nefes alman biraz zor olacak. Yani 1 2 hafta."deyince üzülmüştüm.

"Ama doktor lütfen. Beni bekleyen özleyen aileme bir an önce kavuşmak istiyorum."dedim. Doktor konuşacaktı ki kapının birden açılmasıyla ikimizde korkmuştuk. Sarptı. Özlem dolu gözlerle bana bakarken ben gözyaşlarımı akıtmaya başlamıştım. Doktor girişine kızsada sonradan gülümseyip çıkmıştı. Sarp ağır adımlarla bana yaklaşıp yanıma oturdu. Bana bir iki dakika baktiktan sonra sımsıkı sarıldı. Aynı şekilde bende.

"Seni çok özledim yaren. Doktorlar herşeye hazırlıklı olun deyince ben-"deyince susturmuştum. O cümlenin onun için ne kadar zor oldugunu biliyordum.

"Tamam. Sonunu getirmesende olur. Bende sizi hepinizi özledim sarp."dedim. Daha sıkı sarıldı. Gözyaşları boynumu esir almışken konuştu.

"Se-sesini bile özledim yaren."dedi. Aynı şekilde bu sefer ben boynunu gözyaşlarımla esir almıştım.

"Dik durmam. Dertleşmem için sana ihtiyacım var. Benim sana ihtiyacım var."deyince geri çekip yüzüne baktım.

"Sarp. Az çok tahmin edebiliyorum. Umarım yaman ve maral değildir."dedim örnek vererek.

"Maral ve yamanı bugün nasıl gördüğümü tahmin edemezsin. Sınırı aştı maral. Bende,,"deyip sustu. Gözlerime ciddi bir şekilde bakarken bende merakla ne diyeceğini merak ediyordum. Yaman maralla sevgili olduğunu öğrenmeden önce ona karşı belki duygularım oluşmaya başlamıştı. Ama şuan sarpın ne diyeceğini merak ediyordum.

Kapı yine açılınca başak olduğunu gördüm. Sevinçten ve özlemden tekrar gözlerim dolsada sarpın cümlesi yarıda kalmıştı. Ondan ayrılıp başakla aynı senaryoyu yaşadık. Geri çekilince konuştu.

"Gerçekten seni çok özledim. Iyiki yanımızdasın kardeşim. Iyiki aramızdasın."deyince gülumsedim ama konuşmama fırsat vermeden devam etti.

"Merti soracaksan senin gibi. Yani iyi sanki hiç ameliyata girmemiş gibi."dedi. Sarp birden araya girince ona baktık.

"Kızlar. Artık dumanın evinde kalmıyoruz onun önünde bir ev tuttum. Orda rahat bir şekilde yaşayacağızcaz. Ben bavullarınızı hazırlamaya gidiyorum."deyince başakla şaşkınlıkla ona bakıyorduk. Başak sessizce ayağa kalkıp konuştu.

"Sarp sen en iyisini bilirsin. Ama neden olduğunu özel değilse bizimle paylaşmak istermisin. Dumanın evinde sorun ne."dedi ince ve sevgi dolu sözleriyle.

"Sizden ben bişey saklamam biliyorsunuz. Az ve öz olan.. O evde maral ve yamanın bana yaşattıkları şeyler yüzünden o evde kalmak istemiyorum."dedi gerçekten az ve öz bir şekilde açıklayarak.

"Nasıl istersen."dedi başak gülümseyerek.

"Sarp. Birlikte dönsek olmaz mı. Lütfen. Artık bu hastane kokusunu değil hayatın kokusunu içime çekip yeşermek istiyorum."dedim. Bana yaklaşıp ellerini yanaklarıma koyarak alnıma küçük bir öpücük bıraktı ve çekildi.

"Sen nasıl istersen prenses."deyip odadan çıktı.

SARP'TAN

Odadan çıkıp yaren ve mertin çıkış izinlerini almaya çalıştım. Sonunda izin verdiklerinde tabi yeni ameliyat yaptıkları için stres ve ağır kaldırmamalarını vb. şeyleri söylemeyi unutmamışları. Yaren ve merte haber verdim. Giyindiklerinden sonra eşyalarını toplayıp 4ümüz beraber eski günlerde ki gibi asansöre ilerledik. Hastanedende çıktığımızda arabaya binip dumanım evine yol adık.
Sessiz bir yolculuktan sonra eve gelmiştik. Arabadan inip eve yöneldik. Kapının ziline bile basmaya artık tiksiniyordum. Bu evi bana tiksindirecek kişiler belliydi zaten. Açana yine bakmadan içeri girdik. Bağırışmalar yüzünden mert ve yaren etkilenmişti. Evde sadece yaman ve maralın sesi geliyordu. Merdivenlerden aşşağı indiklerini gördük. Maralın kolu kanlar içindeydi. Ben hariç hepsi şaşkınca onlara baktı. Onlarda bize. Yamanın gözü yarende takılmıştı. Onunda gözlerinde özlemi görünce sinirlenmiştim. Yaren marala doğru bir adım attığında kolundan tuttum.

"Yaren,, bırak."dedim ve marala baktım. Sert ve acımasız bir tonda konuştum.

"Yaman ilgilenir."