Şiir, berrak bir su gibi
Akıyor kalemden kâğıda
Kâğıt, ağlamaklı bir okyanus
Taşıyor gözbebeklerimin kıyısına
Zerre zerre parçalanıyor
Gönlüm gibi gökyüzündeki bulutlar
Nefes almak, öyle ki zorlaşıyor
Zamanla, kayboluyor sahip olduğum umutlar
Ansızın bir uyku gelip
İndiriyor ölüm kadar soğuk perdelerini
Göz çukurlarıma
Karşı koyamayacak kadar yorgun hissediyorum
Ne istese, yapacağım boyun eğip
Yine de iyi geleceğini umut ediyorum
Kötü huylarıma
Gözlerinden serpilen bir miktar, kor kumun
Daha niceleri var anlatacaklarımın
Lakin hapsedemiyorum üç-beş satıra
İçimde, öyle karanlık bir fırtına var ki
Ne senden daha derin, ne senden daha korkulu
Ne de senden kilometrelerce uzakta
Seni gördüğümde uyanan
Sesini duyduğumda çırpınmaya başlayan
Kokun burnuma Cennet'i serdiği anlarda
Serbest kalmayı arzulayan bir mahkûm
Edasıyla hemen başlatıyor bir isyan
Bedenimin solunda, soluğumda
Evet, bu mahkûmun adı Kalp
Seni ne olursa olsun her daim seven
Seni her koşulda saymasını bilen bir kalp...
Muhammed Raşid YÜKSEL
YOU ARE READING
KURDELE
Poetry1- YALANLAR 2- ZÎHNÎM 3- TUZ RUHU 1/2 4- CENNET'Î SEVERSÎN DE 5- RÜYAYLA ISLANMI$ KANATLARIM 6- ÎNSANVARÎ 7- KORKULARIMI SEVÎYORUM 8- SOKAK LAMBASIYIM 9- YANAKLARININ ALLIĞINDA YANDIĞIM 10- GECENÎN SÜKÛNETÎ 11- AF DİLENMESÎ
