KURDELE

TEPENDE RÜZGAR

Seninle tekrardan sevgili olmayı geçtim

Bulutlar şahidim, rüzgâr bir daha essin

Gönlüme sunmuş olduğun aşk eşsiz

Benzersiz, yokluğundaki var oluşu seçtim

Hangi semtin çocuklarıyız gülümseyen

Gökkuşağı beliriyor sanki gülümsesen

Afitap dahi utanıyor sen gülüm desen

Hiçbir sebep sen kadar tatlı değil beni gülümseten

Sana gülümsemek yakışıyor somurtmak değil

Her satırda sen kokan on binlerce gizli şiir

Mehtap ile bir bütün olduğumdan beri iyiyim

Toprak ol ve gel gönlümün sen yokuşuna seril

Sihir sanırım bu gökyüzünden dökülenler

Son baharım sanırım gönlümün kökleri sökülürken

Bütün renkler kayboluyor üzüntüyle gülüşürken

Seni unutmamı bekleme gecenin bir yarısı gökkuşağı ile dövüşürken

Umutlarım yelken açtı benden oldukça uzaklara

Görmeden mi yoksa bilerek mi düşüyorum sen dolu tuzaklara

Gönlüm aşk kafesinde volta atıyor ileri geri, sağa sola

Ağlayan bir bulut görsem aklımı alamıyorum avuçlarından

Güneş hal hatır sormak için mi her gün doğuyor

Güneş ile zıt ilerliyoruz beni her gün yoruyor

Rüzgâr hafif bir esinti ile Mehtap'ına kavuşuyor

Geri de bir tek ben ve Güneş yalnız kalıyor

Iskalıyor gözlerin görmesi gereken tüm gerçekleri

Yahut görüyor da olabilir tam anlamıyla istediklerini

Neden aşktan büyük görüyorsun şu kist dediklerini

Hastalıkta Allah'tan geldi bizde, döneceğimiz yer belli

Saatlerce yazıyorum

Tepende rüzgâr, saçlarınla oynuyordu

Seni içimden yok etmek isteyen mesafeler

Var ya, bir gülümsemenle yok oluyordu

İnsanın gönlü âşık olmadan atmaz mı?

İnan hiçbir gece, gözlerini görmeden yatmazdım

Belki de şükretmeliyim yok olmana

Eğer benim olsaydın hala, şuan bu satırları yazmazdım

Keşke hala benim olsaydın da hiçbir satıra yazmasaydım

O ilkbaharın toprağı olmuş gözlerine mezarımı kazmasaydın

Sana seni seviyorum dâhil her söylediğim aşk cümlesini az mı saydın

Şuan bulutların üzerinden izliyorum seni, keşke bedenini aşk diye satmasaydın...

Muhammed Raşid YÜKSEL