KURDELE

BİR İHTİMAL

Canlanmayı bekliyorum, bir kafiyenin doruğunda

Seni rüzgârla içime hapsediyorum, her saniye soluğumla

Öyle kıskanç bir Afitap yatıyor ki solumda

Bir ihtimal, yeniden biz olmayı bekliyorum bu yolun sonunda

Her şeyin başlangıcı benim sonum

Herkesin yanlışı benim doğrum

Tam dört yıl önce seninle doğdum

Doğduğum gün, karanlığı gözlerinle boğdum

Senin varlığında mutluluk boldu

Yalanlara inanıp gerçekleri kovdum

Yaşadığım bu bahar bir sondu

Gönlüm bir serçenin gözlerine hapis oldu

Ağlarsa öleceğim, görmüyor musun?

Son doğum günümü kutlarken yanımda yoksun

Yeryüzünün her zerresi, sana âşık

Sen, beni bu gezegende yaşatan, sönmeye başlamış bir mumsun

Kan değerlerim azalıyor, ilaçlarım bulunsun

Sen, her gece buğulu penceremde beliren bir ruhsun

Sevgin varsa gözlerini, gönlüme özene bezene sunsun

Ortasında kaybolduğum Sahra Çölü'nün en değerli kumusun

Beş vakit, artı bir kitapta saklı kurtuluşum

Öyle güzel bir sesleniş ki sesini kesiyor kurdun kuşun

Her sayfanın her okunuşunda, o duygunun gönüllerde varoluşu

Elbet hesabı sorulacak Kabir' de, her bir kuruşun

Varoluşun destekliyor yok oluşumu

Bir cesette hapsolmuş gönül koğuşum

Öyle titrercesine durup, biranda Güneş'e sokuluşun

Ancak dört yıl sonra görebildim, yeniden doğuşunu

Yeniden doğmuş olman, özgür kılıyor minik bir kuşu

Öyle bir heves ki, gönlüm yeniden çıkıyor yokuşu

Yokuşun zirvesindeki özlemin biranda Cennet kokuşu

Gönlümün kanatlarını yakıyor, oksijenin ormandan kovuluşu

Kokun, var olan her bir zerreme bulaştı

Alnım ak, gönlüm dikenli sen kasabasına ulaştım

Ömür yolum boyunca, insanoğlu hep benimle uğraştı

En sevdiğim insanın ölümünü gördüm, ruhuyla buharlaştım

Bu aşktır, yıllar boyu içince savaştığım

Dört duvar bir odanın karanlığında her gece hayalinle barıştım

Bende bıraktığın bir kısmımı, romanlara hapsetmeye alıştım

Çünkü her satırın gölgesi, gözlerinin Güneş'inden kaçıştır...

MUHAMMED RAŞİD YÜKSEL