KURDELE

BİR KİTAP

Gönlümün etrafını sarsın binlerce ahın

Hiç kimseyle paylaşamam böyle bir günahı

Sen yanımda ol yeter ki

Ben bir tebessüm olur, gök kuşağını sararım

Yıllarca bekledim aynı pistte onu

Nasıl olurda değiştiririm gönlümdeki aşk denen pistonu

Yıllarca beklediğim ölümün adı kist olur

Gönlümü anlayabilirsen ki içinde sayısız his dolu

Yazdıklarımı okumaya başladığında anlayacaksın

Elbet bir gün yaptıkların yüzünden yanacaksın

Öyle bir gün gelip, Güneş yağmurun ardına sığınacak

Ki sen, o yalanlarla mutlu olamayacaksın

Sessizliğimi bozuyorum

Yağmur, bu gece de sensizliğe susuyordu

Senin varlığına, var olduğun zamana aşkla susuyorum

Bu Afitap, Güneş'in umutsuzluğunu gözlerime kusuyordu

Mutlu değil, onca zaman hastaydım

Gönlümden gözlerine çıkan kaç kat saydım

Yaşayabilir miydim sanıyorsun

Haberin olmadan bir adım atsaydım

Şimdi, seni toplamaya çalıştığım bir kitap

Söyle hangi dilde saklıdır seni anlatacak hitap

Sana ait olan benliğimden bir çölde vazgeçtim

Eğer, gerçeğe kavuşmak istiyorsan benliğimi o çölden git al

Birini çok sevdiğin gün Azrail gelip alır onu

Korkuyorum, ne olacak bunun sonu

Aynı ömürde batacağız, ben senden Güneş Mehtap'tan korkup

Toprak altına sığınacağız belki de, yeryüzüne çıktığımızda her şey yok olur

Hayır, yok bunun sonu

Doğarken buluruz yaşarken kaybettiğimiz umudu

Güneş'i gömen bir karanlık gibi, sarar bedenimi yokluğun

Sayabildiğin, yahut sayamadığım ne varsa bu ruhun

Her Ocak ayında, seni kaybetme korkusunun canlanan burukluğu

Bu yokluğun, kokunu her gece rüyalarımdan topluyorum

Yağmur daha da harlıyor içimde ki özlemini

Harladığından fazlasına eşlik edip, esen bir yelden kokluyorum

Hayal de olsa seni göreceksem, Güneş'i kaybetmekten korkmuyorum

Ciğerlerim çürüyene değin seni haykırdım

Bu gece yağmur, suratıma damlalarıyla seni saydırdı

Odamda hayalinle oturuyor olsak da

Gözlerime gülen gözlerini, her daim varsaydım...

Muhammed Raşid YÜKSEL