Düğümlenmiş dizlerim - JJK

9.bölüm(Gelecek diye bir şey var)

...15 sene sonra tekrar yalnız kalmıştım.
- - -
Gerçekten artık ağlamaktan yorulmuştum. Kafamı güzel şeyler hakkında değil de kötü şeyler hakkında kullanmaktan bıkmıştım.

Artık neye üzüleceğimi şaşırmıştım. Olanları düşünmek istemiyordum o yüzden göz yaşlarımı sildim ve ayağa kalktım çünkü hayat hala devam ediyordu ve neler olacağını daha bilmiyordum, belki de hayatım bu yaşanan kötü olaylar yüzünden harika bir hal alacaktı.

Aklıma birden cebimdeki telefon geldi ve bu telefondan bi an önce kurtulmam gerektiği, çünkü sahte annem beni telefonumun yerinden de bulabilirdi.

Telefonumu aldım ve bir binanın çatısına çıktım. Aslında telefonu çatıdan aşağı doğru atmak için çatıya çıkmıştım ki çatı da gördüğüm şeyler ile birlikte aklıma bir fikir geldi.

Çatıda bir sürü tahta ve metal parçası vardı. Onlar ile birlikte küçük kulübeye benzer bir şey yapabilirdim, mobilyaları da bankamdaki para ile alabilirdim.

Banka ve paralar bana ait olduğu için sahte annem içindeki paralara dokunamıyordu çünkü o paraları şarkıları ünlü sanatçılara satarak kazanmıştım.

Önce elimdeki telefonun sim kartını çıkarttım ve onu çatıdan aşağı doğru attım, ama telefonu atmadım. Çünkü yerimi sadece sim kartından bulabilirlerdi.

Havanın kararmaya başladığını fark ettiğimde gecikmeden kulübe yapma işlemine başladım, çatıda vida gibi aletler de vardı ve onların yardımıyla kulübe değil de böyle çatı gibi bir şey yaptım.

Hava iyice kararmıştı ve o saatte mobilya satan mağazaların açık olduğunu hiç sanmıyordum o yüzden mecburen o gün yerde yatmak zorunda kaldım.

Sabah olmuştu ve arka arkaya iki gün belim tutulmuştu ve uyandığımda acilen mobilya almam gerektiği aklıma geldi. Neredeyse yaşanan onca kötü olaydan sonra biraz olsun mutluydum çünkü daha önce de dediğim gibi hayat hala devam ediyordu.

Olduğum yerden etrafa göz gezdirdim ve ortalıkta kimselerin olmadığını anladığımda çatıdan indim ve indiğimde aklıma gitarım geldi.

Kaçırıldığım gün o eski eve geldiğimde orada gitarımı unuttuğumu hatırladım. Seul akşamlarında çalmak için gitarımı getirmiştim ve sonra kaçırıldığımda beni kaçıran kişi gitarımı da o eski eve götürmüştü ve onu orada unutmuştum.

Şu anda durumum iyi olmadığı için para kazanmam gerekiyordu ve bu yüzden de gitarımı kullanacaktım.

O eski eve doğru yürüdüm ve vardığıma açık bir pencere gördüm ve evin içine atladım. Evde korka korka gitarımı ararken birden ayağım bir şeye takıldı ve ne olduğuna bakmak için eğildiğimde gözlerime inanamadım...

❤️❤️Biliyorum bu bölüm çok kısa oldu ama şu anda okulda bir proje üzerine çalışıyorum o yüzden yazmak için o kadar zamanım yok, Özür dilerim

❤️❤️ Bölüm düzenlenmiştir ve daha mantıklı bir hâl almıştır