AYLA

Bonus hoofdstuk 4-'Ik vind Arfan, of Afak-', ik onderbrak haar.

{Ayla}

Ik vind het maar eng. Voordat ik kon antwoordde zei hij al wat. 'Mijn zoon is getrouwt met een vrouw, ze hadden samen een kindje, maar de moeder wilt er niet voor zorgen. Wil jij voor het kindje verzorgen?', vraagt hij.

'Zeg ja! Zo leuk een klein kind in ons handen te hebben. Ik had altijd al gedroom om kind in onze handen te hebben! Zeg ja!', roept Hussain blij.

Je hebt gelijk Hussain.

'Wanneer heb het niet gelijk?', vraagt ze.

Wen er niet aan, het zal niet vaak gebeuren dat je van mij een complimentje krijg.

Ze gromde, maar ik negeerde haar weer.

'Tuurlijk, maar kan echt niemand voor hem zorgen waar is uw vrouw of het kindjes vader?', vraag ik. Hij begon de stralen van mijn antwoord, maar na de vraag die ik stelde, zakte die mooie glimlach weg en verscheen een emotieloze blik in zijn ogen. Dat deed vader ook altijd.

'Mijn eigen vrouw en zoon is vermoord. Door Ali Khan, jouw broer.', zeg hij.

Ik schrik, Ali? Ik knuffelde hem. Hij schrok wel in het begin maar gaf hem snel terug.

'Waar is het kleine mannetje?', vraagt ik om het onderwerp te veranderen.
'Hij zit op jouw tante kantoor te slapen', zegt hij.

Voordat hij kon uitpraten rende ik al naar boven, naar mijn tantes kantoor. Ik deed de deur voorzichtig open. Ik zie een een wieg. Ik loop erheen. Een klein schattig baby zat te slapen. Ik ga met mijn vingers langs zijn wang. Hij schrikt wakker en twee diepe grijze groene ogen begroeten mij. Ik glimlachte naar hem. Hij kijkt naar mijn vinger en begint ermee te spelen. Ik pakt hem uit zijn wiegje en liet hem op mijn armen rusten. Hij is zo schattig. Die ogen...als je goed kijk zie nog wat rode tinten door. Wat een mooi kind is het.

'OMG! HE IS SOOOO CUTTEEE! EN VAN ONS!', gilt Hussain vrolijk in mijn hoofd.

Ja helemaal van ons.

'En wat vind je er van?', vraagt mijn oom. Ik draai me om en veeg mijn tranen af. 'Het is een mooi kindje. Hoe oud is hij? Heeft u al een naam voor hem?', vraag ik, en ik richt mijn aandacht weer naar het kindje. 'Hij is bijna een jaar oud. En nee we hebben geen naam voor hem', zegt hij. Ik knik.

'Ik vind Arfan, of Afak-', ik onderbrak haar.

Afak Hussain Khan, ja dat is het.

'Ik vindt Afak wel een mooie naam', zeg ik. Hij straalde. 'Woont u helemaal alleen?', Vraag ik.
'Ja, maar ik overleef het wel', zegt hij.
'Nee, u gaat nu met mij mee. Ik breng wel iemand die uw spullen meeneemt.', zeg ik. Hij knikt en glimlacht.
'Dank u wel. Voor Afak, ik had altijd al kind gewild. Hij is ook nog mijn bloed. Hij is een Khan. Een Hussain.', zeg ik blij en kijk weer naar Afak. Hij slaapt.

'AHHHWWW! ZELF ALS HIJ SLAAP IS HIJ CUTE! Hij valt wel vaak in slaap, vindt je ook niet? Misschien vindt hij ons wel saai? Nee hij vindt mij wel saai? Het kan niet anders! Wat moeten we doe-', ik onderbrak haar.

Hij is vast moe, het is een kind.

'Misschien heb je wel gelijk', zegt ze.

Ik roep Mats en zeg dat hij de wieg en alle andere spullen van de baby in de auto moet leggen. Hij knikt, ik bel Jake en zeg dat de spullen van mijn oom naar huis moet brengen. Als mijn oom en ik samen thuis komen pak ik Afak op en Mats doet de deur open, mijn oom loop het huis in. En glimlacht. Hij is zeker niet vaak binnengekomen. Een klein jongetje loopt mijn kant ook ik buk en kijk naar de diepe bruine kleur ogen. Zo bruin als mijn moeders ogen en Ali. Waar is hij eigenlijk?

'Tante is hij mijn neefje?', vraagt hij nieuwsgierig. Ik knik.
'Hoe heet je kleine man?', Vraag ik.
'Maham is zijn naam, maar wie is het baby in jou handen?', vraagt mijn broer nieuwsgierig.
'Je neefje, Afak Hussain Khan', zeg ik blij en ik geef het babytje aan hem.
'Ik wist niet dat je een relatie had met een man? Wie is het? Wie is het vader van het kindje?', vraagt hij.

Terwijl hij blij met het Afak speelt.

'Ik heb nooit een relatie gehad, de vader is vermoord door jou. Door JOUW!', sis ik.

Ik pak Afak snel uit zijn handen, want hij begon te huilen.

'Nee, nee, ik had zo gezegd dat ze niks moesten overlaten. Hoe is hij ontsnapt?', Vraag hij tegen zichzelf.
'Door mij'...