The Fallen

Hoofdstuk 4

Pov Angel
"Angel." Ik open langzaam mijn ogen en kijk in twee ijsblauwe ogen. "Wakker worden."

"Wat is er?" Ik rek me uit en gaap.

"We gaan eten." Daimon helpt me op te staan en we lopen naar de keuken.

"Jullie zijn precies op tijd." Mevrouw van Pijl zet een dampend bord spaghetti voor me neer.

Ik merk nu pas dat ik super veel honger heb en ik begin gelijk te eten.

"Dus, Angel, we moeten je wat vertellen." Daimon kijkt even naar mevrouw van Pijl en ze knikt naar hem.

"Hm?" Ik eet gewoon door.

"Je been, kan je er even naar kijken?"

Ik kijk naar mijn been en zie niks. "Wat moet ik zien?"

"Op je linker been, bij je kuit."

Ik kijk en zie dat er een gat in mijn jeans is gebrand. Op mijn huid is een rood litteken in de vorm van een geturfde vijf. "Wat is dat?" Ik kijk er vol afschuw naar.

"Dat betekent dat je een van de Zes bent." Daimon zegt het heel zacht zodat ik het bijna niet kan horen.

"Wat?" Ik laat mijn bestek op mijn bord vallen, "Dat kan niet." Ik kijk ze twijfelend aan, bijna bedelend dat het een grap is.

"En wij zijn ook allebei een van de Zes." Mevrouw van Pijl stroopt haar mouw op en laat een geturfde drie zien.

"Nee, dat kan niet." Ik sta op. "Jullie liegen! Ik ben gewoon nog aan het slapen en het is allemaal een droom."

"Was het maar zo." Daimon zucht.

"Ik ga." Ik loop naar de voordeur en doe hem open. De wind blaast in mijn gezicht en streelt mijn huid.

"Angel." Daimon staat achter me en legt zijn hand op mijn schouder.

"Het kan niet waar zijn." Ik draai me om en kijk Daimon in de ogen.

Pov Daimon
Ik kijk in Angels chocolade bruine ogen. Een traan verlaat haar ooghoek en ik veeg hem voorzichtig weg. Ze begint zacht de huilen en draait haar rug naar me toe. Ik twijfel even maar draai haar dan om en trek haar tegen me aan. "Het komt goed."

"Nee, dat komt het niet." Ze drukt haar gezicht tegen mijn borst, "Mijn ouders zullen me haten en dan wordt ik opgepakt en opgesloten en kan ik nooit meer een normaal leven leiden en... en..."

Ik streel over haar raven zwarte haar en probeer haar op haar gemak te stellen, "Dat gaat niet gebeuren, daar zorg ik wel voor."

Zo blijven we nog even staan. De kou van de nacht voel ik niet door Angels nabijheid. Haar slanke vingers liggen tegen mijn rug en haar hoofd heeft ze zacht tegen mijn borstkas gedrukt. Ik hou haar nog wat steviger vast en steun met mijn kin op haar hoofd.

"Zullen we weer naar binnen gaan." Ze vraagt het zwakjes en kijkt naar me omhoog.

"Oké." Ik laat haar los en we lopen weer naar binnen.

Later die avond besluiten we dat we vannacht bij mevrouw van Pijl blijven slapen omdat Angel nog niet naar haar ouders toe durft en ik haar niet alleen wil laten.

"Goedemorgen." Angel zit al aan de keukentafel en kijkt me glimlachend aan.

"Hai." Ik haal mijn hand door mijn haar. Het staat waarschijnlijk alle kanten op maar het maakt me niet zo veel uit. "Lekker geslapen?"

"Ja hoor."

In stilte ontbijten we tot Angel zegt "uhm ik vroeg me af wat ik doen moet met mijn broek. Want er zit zeg maar een gat is en ik denk dat het niet de bedoeling is dat ik aan iedereen laat zien dat ik nummer 5 ben."

"Ik heb als het goed is nog kleding." Mevrouw van Pijl staat op en komt even later terug met een zwarte broek. "Ik hoop dat je het niet erg vind dat hij zwart is en ik hoop dat hij past."

"Dank u wel." Angel kleed zich snel om en als ze binnen komt gelopen begin ik te grinniken.

"Wat is er?" Angel kijkt me vragend aan.

"De broek ik veel te lang en het ziet er echt schattig uit." Ik probeer mijn lachen in te houden maar Angel kijkt me boos aan en ik moet alleen nog harder lachen.

Ze slaat de onderkant een paar keer om en het ziet er al iets beter uit. "Alsof jou haar er zo geweldig uit ziet."

Ik ga met mijn hand door mijn haar en kijk even naar de grond. Angel lacht kort.

"Maar de broek zit goed ook al is hij een beetje lang. Mag ik vragen hoe u aan zo een broek komt?" Vraagt Angel nieuwsgierig.

"Ik... Ik had een dochter van jullie leeftijd." Mevrouw van Pijl slikt.

"Wat is er met haar gebeurd?" Ik vraag het voorzichtig en voeg er aan toe. "U hoeft het niet te vertellen."

"Mijn man en dochter streden beide voor een betere samenleving en dat de Zes niet vervolgt zouden worden. Ze wisten dat ik nummer drie was en ik had nog tegen ze gezegd dat ze niet hadden moeten gaan. Ze werden opgepakt en zijn nu beide... Gevallenen." Ze slikt weer en kijkt naar het plafond.

"Het spijt me, dat is vreselijk." Ik kijk haar met medelijden aan.

"Ik heb er nu wel mee leren leven." Ze staart even voor zich uit. "Zullen we maar gaan naar school?"

"Oké." Ik kijk even naar Angel om te checken of ze er klaar voor is. Ze knikt even naar me en we loepn naar de auto van mevrouw van Pijl.

We rijden in stilte naar school en als we er zijn zegt Angel nog, "Dank u wel, voor alles mevrouw."

"Ik spreek jullie nog wel even over, je weet wel. Ik heb het gevoel dat we iets moeten gaan ondernemen." Ze kijkt ons beide even aan. "En noem me maar Jennifer of Jen."