Fragments Of Forever [On Going]

T W E N T Y - SIX

Chapter 26

Gabi na ng makabalik ako sa di kalayuang dalampasigan malapit sa camping site kung saan nandoon ang lahat ng kasamahan ko. Kasama ko s] Gian dahil hinatid niya ko. Hindi raw niya kasi kayang hayaan akong bumalik dito mag-isa. Baka raw kasing maligaw pa 'ko.

"Oh, pano ba yan? hanggang dito na lang muna ako a?" masiglang sabi niya.

ngumiti ako dito at tumango.

"maraming salamat sa lahat" ngiting pahayag ko dito. 

"walang anu---"

"Vivian!!!" hindi natuloy ang dapat na sasabihin sana ni Gian ng marinig kong may tumawag sa pangala ko, kaya't agad kung nilingon kung sino ito. Ngunit agad akong nagulat ng makita kung sino ang tumawag sa'kin.

"Vivian.." mahinang tawag niya bago ako mabilis na niyakap nito.

Maging si Gian ay hindi agad na nakapagreact sa biglaang pagyakap niya sa akin.

Ramdam ko ang bawat pagbitaw niya ng mabibigat na hininga malapit sa aking tenga.

"I... I am so afraid... I might gonna lose you again"

Tila nabato ako sa kinatatayuan ko ng marinig ko iyon sa kanya, biglang tumigil ang tibok ng puso ko sa sinabi niya at halos hindi ako makahinga. Naramdaman ko na lang ang mga luhang nag-uunahang dumaosdos sa aking pisngi. I can't explained how happy I am right now.

"where have you been? kagabi pa kita hinahanap, sinundan kita alam mo ba yon? I was worried as hell.... I was worried.. that I might lose you again. Natatakot ako na baka maunahan na naman ako, na baka hindi na kita maabot pa kagaya noon. " he said while his voice was starting to crack. 

Natameme ako sa sinabi niya, hindi ako makasagot tamging pag hikbi ko lang ang naging sagot ko sa kanya. Nakita kong palihim na nagpaalam sa akin si Gian kaya't tumango lang ako dito bilang sagot.

Inilayo ko na muna sa akin si JArrix para makita ko ang mukha niya, and I was right. He's crying and I feel so sorry for that.

"J-jarrix... okay lang ako. Wag ka na ngang umiyak!" lumuluhang saway ko.

Sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak nasasaktan ako, pakiramdam ko, walang akong kwento. Kasi napaiyak ko ang isang Jarrix Rashid. 

"wag mo na kasi akong iwan, wag mo na akong ipagtabuyan! mahal na mahal kita! at gusto kong ipakita sayo yon, iparamdam sayo, mahal na mahal na mahal kita." parang batang sabi niya.

Napangiti ako, 

"mahal din naman kita e, pero hindi tayo pwedi" mapait na saad ko.

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. At marahang hinaplo ito.

"Papayag ka ba? papayag ka bang maging tayo? kahit lihim pa muna?" malambing na ani nito.

Hindi ko mahanap ang boses ko sa mga oras na ito, tanging ang pagtango ko lamang ang nagpasilay ng kanyang magandang ngiti sa labi.

He immediately claim my lips as if he is marking my lips that it is exclusively his.

"Thank you. I love you" he said with his sweetest voice.

I smiled at him. And hug him tight.

"I love you more"

Mahal ko si Jarrix, ans as I promised to myself. I will do everything, anything to win him back. Kahit... mali pa ito.

Pagkabalik namin sa camping area agad kaming napanisin ni Zeus and without any warning I immediately snatch my hands from Jarrix.

Alam kung nagulat siya sa ginawa ko but I smiled at him, saying na "akala ko ba, itatago lang muna natin to?"

And I think nakuha naman niya ang gusto kong sabihin sa kanya kaya ngumiti lang ito sa akin at umalis na.

Nalungkot ako ng makita kong nagsisimula na siyang maglakad palayo sa akin, gusto ko siyang habulin. Hawakan. Pero hindi pwedi. Masyado pang maaga para malaman ng lahat na may namamagitan sa amin ni Jarrix.

Habang pinagmamasdan ko ang unti unting pagkawala ng imahi ni Jarrix ay agad naagaw ang atensyon ko kay Zeus ng maramdaman ko ang mainit na yakap nito.

"I was dying looking for you Vivian! where the hell have you been? at bakit kasama mo ang lalaking 'yon?" galit na saad nito sa akin habang nakayakap pa rin sa akin.

"Nagkataon lang na nakita niya ko sa di kalayuan. I'm sorry pala. I did not informed you na nag explore ako dito sa island ng mag-isa"

Agad na humiwalay sa akin si Zues sa pagkakayakap at tinitigan ako straight to my eyes.

"Tell me what happened?" seryosong tanong nito.

Zeus really knows me, he knows when I was lying and when I was telling the truth. Pag ganito ka seryso si Zeus, mahirap mag imbento ng kwento. I have no choice but to tell him what happened. But not the 'balikan' part namin ni Jarrix.

Nasa tent na kami ngayon habang naka upo kaming pareho sa comforter namin.

I saw how his fist form into circle when I was telling him what happened last night.

"fuck that stupid man!" he said.

Agad ko namang hinawakan ang kamao niya as if I am calming him down.

"Tama na Zeus, I had enough of your fights. Kaya nga ako nagbakasyon na kasama ka at ang mga kaibigan ko ay para mag relax? That's the main point of me going here" I said.

Half of me feel guilt while doing this to Zeus. I am aware that Zeus love me. But I am stupid. Because I am giving him hopes. In short pinapaasa ko si Zeus, with my small sweet gestures to him. Feeling ko, niloloko ko ang lalaking hindi naman deserving lokuhin.

"I'm sorry" he said and hug me tight.

"It's okay, pwedi bang matulog na tayo? pagod na'ko" walang ganang saad ko as I removed his hands wrapping around my waist.

Hindi sumagot si Zeus he just watch me habang humihiga ako sa comforter ko.

Mabilis akong pumikit para nalaman niyang inaantok na talaga ako kahit hindi pa naman.

Naramdaman ko nalang na umalis siya sa comforter at lumabas ng tent.

Ngunit bago pa man siya lumabas ng tent he left me with his words that shutters my heart into pieces.

" I knew what really happened Vivian. I saw it, I heared it. You don't have to lie for my sake" he bitterly said and left me. Broken.