Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

22. Coat of Flames

Χωρίς να χάσω χρόνο προσπάθησα να αγγίξω με την πατούσα μου το δόντι που χτύπησα και αυτό που ένιωσα με ξάφνιασε εντελώς. Οι κυνόδοντες μου ήταν τεράστιοι, σαν να ήμουν σπαθοδοντης τίγρης ένα πράγμα και τα νύχια μου ήταν μαύρα και μεγάλα σαν αρπακτικού. Καθώς πήγα να σηκωθώ ένιωσα μερικά κομμάτια τους σώματος μου να μετακινούνται στην κίνηση μου και όταν κοίταξα το στήθος μου που ήταν το κύριο μέρος της κίνησης είδα σκούρα κόκκινα λέπια. Και σαν να μην έφτανε εαυτό όταν προσπάθησα να σηκωθώ χτύπησα και το κεφάλι μου κάπου. Γύρισα να ελέγξω το δωμάτιο που με είχαν βάλει γιατί με τέτοιο τεράστιο όγκο δεν είχαν και πολλές επιλογές και κατάλαβα πως ήμουν στο πίσω μέρος του σπιτιού έξω από την πόρτα.

"Μπορείς να αλλάξεις μορφή?". Δεν ήξερα αν μπορούσα να το κάνω μιας και όταν πήρα αυτήν τη μορφή τι έκανα χωρίς να το ξέρω αλλά δεν είχα να χάσω και τίποτα. "Μπορώ να προσπαθήσω". Αμέσως όλοι έκαναν πίσω αλλά δεν κατάλαβα το γιατί, έκαναν σαν να είδαν φάντασμα. Τότε θυμήθηκα πως στην μάχη αυτό που με έκανε να αλλάξω ήταν η οργή μου και έτσι προσπάθησα να κάνω το ίδιο. Η οργή που ένιωσα πριν από ένας θεός ξέρει πόσο αφού ήμουν αναίσθητος βρήκε τον δρόμο της σε κάθε ίνα της ύπαρξής μου και σιγά σιγά τα πάντα έγιναν ζεστά. Σύντομα φλόγες τύλιξα το σώμα μου και όταν εξαφανίστηκαν είχα πάρει ξανά την ανθρώπινη μορφή μου αλλά τα μάτια μου ήταν ακόμα κόκκινα σαν το αίμα. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που δεν μπορούσα να αλλάξω. Όσο και αν προσπαθούσα δεν κατάφερα να κάνω τα μάτια μου να πάρουν το σκούρο καστανό χρώμα που είχαν κανονικά.

Εκείνη τη στιγμή ένα παντελόνι προσγειώθηκε επάνω μου και είδα την Beth να έχει γυρίσει από την άλλη αμήχανα ενώ ο πατέρας μου μου έδωσε ένα παντελόνι που έφερε από το δωμάτιο μου. "Πως είναι o Damian?". Φορώντας το παντελόνι σηκώθηκα όρθιος και συνέχισα να προσπαθώ να επαναφέρω τα μάτια μου στο κανονικό τους χρώμα αλλά μάταια. "Μια χαρά είναι, ξύπνησε μισή ώρα πριν από σένα. Το ερώτημα είναι αν είσαι εσύ καλά".

"Δεν μπορώ να αλλάξω το χρώμα των ματιών μου, κατά τα άλλα καλά είμαι". Ο πατέρας μου ήρθε κοντά και έλεγε τα μάτια μου λέγοντας μου να αλλάξω το χρώμα τους αλλά πάλι δεν άλλαζε τίποτα προς έκπληξη όλων μας. "Δεν μπορείς να τα αλλάξεις επειδή αυτό είναι το πραγματικό τους χρώμα τώρα όχι το σκούρο καστανό". Αυτό δεν έβγαζε κανένα νόημα, το φυσικό τους χρώμα δεν ήταν το κόκκινο του αίματος... Τότε θυμήθηκα τι είχε πει η φωνή πριν ξυπνήσω, αυτά δεν ήταν τα δικά μου μάτια. "Ώστε αυτό εννοούσε ότι θα αξίζει την θυσία. Αυτά δεν είναι τα μάτια μου άλλο".